De komende jaren gaan de broers Huub jr. en Pim op dezelfde succesvolle voet verder. Of er ooit nog een 4^egeneratie aan het roer van Brinkman Schilderwerken | Onderhoud komt te staan, is nog de vraag. Huub jr.: “Het is nu nog lang niet aan de orde maar als het moment komt dat de keuze gemaakt dient te worden tussen verkopen of een overname binnen de familie, zou dat laatste natuurlijk mooi zijn. Ik heb twee dochters, twintig en achttien jaar oud, en die hebben allebei een totaal andere richting qua studie gekozen. Maar natuurlijk komt dit wel af en toe ter sprake. De zoon van Pim is pas twaalf jaar en zegt dat hij schilder wil worden. Dus wie weet wat de toekomst gaat brengen.”

Waar bij veel bouwbedrijven de technologische ontwikkelingen in rap tempo gaan, is dat in de schilderswereld nauwelijks het geval. Huub jr.: ”Het is en blijft echt een ambacht. De samenstelling van de verf is wat anders en er zijn allerlei milieueisen bijgekomen maar voor de rest is het werk nog precies hetzelfde.” Toch wil Huub sr. daar nog een kleine nuancering in aan brengen: “Vroeger had je wel veel minder hulpmiddelen en moest je alles met een kwast doen.”

Sinds een paar jaar houdt Brinkman zich niet alleen meer bezig met schilderwerken maar ook met bijbehorend onderhoud waardoor ook de naam is veranderd in H. Brinkman Schilderwerken | Onderhoud. Pim: “Dat komt mede door de vraag vanuit de markt. We werken veel voor woningbouwcoöperaties en overheidsinstellingen en die vinden het prettig als ze volledig ontlast kunnen worden.”

Brinkman Schilderwerken | Onderhoud is nog steeds een groeiend bedrijf. Toen Huub sr. begon, werd er nog gewerkt met een kleine ploeg maar toen hij rond 2010 besloot te stoppen, waren er al zo’n 15 vaste medewerkers in dienst. Inmiddels is dat aantal doorgegroeid naar 25. In de drukke zomermaanden werken er ook nog een groot aantal zzp’ers waardoor het totaal aantal medewerkers dan op zo’n zestig uitkomt. Best knap als je bedenkt dat personeel steeds lastiger te vinden is. Pim: “Dat is zeker een constante uitdaging. We merken wel dat we langzamerhand wat meer leerlingen krijgen. Daar organiseren we ook van alles voor en gelukkig blijven die dan geregeld hangen.” Zo is de oudste zoon van Cristel, de enige dochter van Huub sr. en dus de zus van Huub jr. en Pim, bezig met zijn opleiding voor schilder en de jongste zoon is onlangs begonnen aan de opleiding Bouwkunde. Wat dat betreft blijven de schilders-genen wel echt in de familie zitten.” Zelf gaan Huub jr. en Pim eigenlijk nooit meer op pad. Huub jr.: “Daar hebben we echt geen tijd meer voor. Soms mis ik dat wel.” Huub sr.: “Ik vond het heerlijk om af en toe naast mijn kantoorwerkzaamheden nog te schilderen of te behangen. Dan kwam ik echt tot rust.”

Voor Huub sr. is het natuurlijk mooi dat zijn beide zonen de zaak hebben overgenomen. Het loslaten viel hem totaal niet zwaar. “Ik heb ze vanaf het begin vrijgelaten in de keuzes die ze op het werk maakten. Ik bemoei me ook nergens meer mee.” “Het is eerder andersom”, stelt Huub jr.: “Wij vragen pap nog wel eens om advies. En daarnaast, als we het erg druk hebben, helpt hij ons nog wel met wat klusjes.” “Dat vind ik nog steeds erg leuk om te doen”, aldus de 77-jarige Huub sr. Wat Huub sr. zijn zonen in ieder geval heeft meegegeven, zijn bepaalde waardes. Zo heeft Brinkman Schilderwerken | Onderhoud transparantie, eerlijkheid en loyaliteit naar hun partners hoog in het vaandel staan. Pim: “Niet voor niets hebben we nog steeds een aantal vaste klanten vanaf het allereerste uur. Dat zegt natuurlijk wel iets. We staan ook niet onwelwillend tegenover verdere groei zolang het maar niet ten koste van diezelfde vaste klanten gaat.” Daarnaast hecht de firma Brinkman veel waarde aan duurzaamheid. Dit uit zich niet alleen in het gebruik van bijvoorbeeld elektrische auto’s maar ook doordat ze erkend leerbedrijf voor BBL-trajecten zijn en stages via Bureau Werk en Stage aanbieden. Bovendien zijn ze PSO gecertificeerd waardoor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt alle kansen krijgen bij Brinkman.

Brinkman Schilderwerken groeit gestaag door en Huub sr. komt hierdoor meer en meer op kantoor te zitten waar zijn vrouw de telefoon bemand. Huub jr. groeit op met de zaak aan huis en is dus niet anders gewend. “In mijn tienerjaren hoefde ik geen krantenwijk te nemen of bij een boer te werken. Om wat bij te verdienen, ging ik mee met de medewerkers van Brinkman. Dat vond ik leuk. Ik koos vervolgens zelf ook voor de schildersopleiding in Boxtel en ben na mijn studie direct bij mijn vader gaan werken. Enige tijd hierna is mijn vrouw Jacqueline ook bij ons komen werken en zij houdt zich sindsdien bezig met diverse kantoorzaken.” Ondanks dat er vanuit Huub sr. nooit enige druk is opgelegd, volgt Pim, zeven jaar jonger dan Huub jr., exact hetzelfde pad als zijn oudere broer. “Daar is ook nooit enige twijfel over geweest. De eerste jaren heb ik ervaring opgedaan als schilder, later deed ik veel calculeren en sinds een aantal jaren runnen Huub jr. en ik samen de zaak.”

Huub sr. is enigst kind en er wordt dus automatisch vanuit gegaan dat hij niet alleen mee in de zaak gaat werken maar deze ook gaat overnemen. Dat gebeurt in 1972. Rond die tijd wordt ook de Lommerbergen gebouwd en mag de firma Brinkman hier het schilderwerk voor verzorgen. Huub sr.: “Overal schoten toen de bungalowparken als paddenstoelen uit de grond; Vennenbos, Meerdal, Heijderbos en Huttenheugte bijvoorbeeld. Grote projecten waarvoor wij mochten schilderen en mede daardoor hadden we veel werk. Doordat we niet alleen meer in en rond het dorp werkten, waren we hierdoor ook wat langer van huis. Soms nam ik de kinderen dan mee. Huub jr.: “Tegenwoordig mag dat allemaal niet meer maar in die tijd deed daar nog niemand moeilijk over. Zo konden wij de hele dag over zo’n park rondlopen.” “Of eendjes vangen”, vult Pim aan.

De vader van Huub sr., Pierre, startte samen met zijn broer Jacques het schildersbedrijf in 1934 op. Later kwam daar ook nog een winkel met schilder- en verfproducten bij. Huub sr.: “Het werk speelde zich voornamelijk in het eigen dorp af dus pap was tussen de middag gewoon een uur thuis om te schaften. Dan kregen we zelfs warm eten. Ik ging als jongetje al mee werken. Dat was normaal, daar werd ook helemaal niet over gepraat. Toen er op school een keer een beroepskeuzetest werd afgenomen, zei mijn vader zelfs: ‘Die hoef je niet te maken want je wordt toch schilder’.”