Ik drink mijn biertje op, groet iedereen die nog op het terras zit en met een lach op mijn gezicht spring ik op de fiets naar huis.

Inmiddels zijn de eerste wedstrijden afgelopen en maak ik een praatje met enkele tennissers. Complimenten krijgen we van de tegenstanders over hoe de tennisbanen erbij liggen. ‘Misschien wel de mooiste banen van de regio’ klinkt het, ik glimlach weer en denk aan Gos Bremmers en zijn team die wekelijks hard aan het werk zijn om dit resultaat te bereiken. Hun inzet, onbetaalbaar!

Soms krijg ik wel eens de vraag ‘waarom ben je eigenlijk voorzitter geworden?’ en als ik laat thuis kom van een bestuursvergadering of als ik in het weekend appjes krijg over reserveringen van een tennis/padelbaan, of een kantine die niet netjes is schoongemaakt, dan vraag ik me dat ook wel eens af. Maar als ik dan denk aan al die kleine momenten die een glimlach op mijn gezicht toveren dan is dat de reden. Een vereniging, die uit een hele moeilijke periode kwam, zo te zien opleven en dit te kunnen realiseren met een hechte groep enthousiaste en betrokken leden, daar geniet ik van.

Mijn telefoon gaat, het is mijn vrouw Michelle. Onze jongste zoon is onrustig en wil maar niet in slaap vallen, ze denkt dat hij een sprongetje heeft. Een sprongetje hoor ik je denken? Zie het als last hebben van de groei of ontwikkeling, vergelijk het maar met groeipijn. Ik hang op en loop richting de tennisbanen. Groeipijn, ook bij TC Ruiver is dat een bekend fenomeen. Dit jaar is het namelijk niet alleen maar hosanna, bij snelle groei gaat het ook wel eens schuren. Er zijn zaken die veel aandacht en energie van het bestuur vragen. Denk aan, hoe zorg je er voor dat alle leden aangehaakt blijven? Hoe blijven leden tevreden als ze geen baan kunnen reserveren in verband met de drukte? Wat moeten we doen met leden die ontevreden zijn omdat ze zich hebben ingeschreven voor de competitie of de trainingen maar worden uitgeloot omdat er té veel animo is? Uitdagingen waar we nooit van hadden gedacht dat we er mee te maken zouden krijgen. Dus.. Groeipijn, ja dat kennen wij ook.

Ik neem een slok van mijn koud biertje, potdomme wat is dit lekker na een week werken. Vanuit de plek waar ik zit kan ik naar zowel de tennis- als de padelbanen kijken. Inmiddels zijn de meeste wedstrijden gestart en is bij een enkeling de spanning van het gezicht te lezen, mooi wat sport met mensen doet. Er wordt fanatiek gespeeld en op het moment dat er een padelbal de kooi uit vliegt klinkt van achter het glas een vloek. Aan de tafel naast me begint iemand te grinniken en hoor ik hem zeggen ‘dea heat dees weak zien training gemis’, er wordt gelachen. De sfeer is gemoedelijk, precies zoals we die als bestuur hadden gewenst. Met een groei van 125 naar 250 leden in ongeveer 6 maanden loop je het risico dat de cultuur van de vereniging verandert, maar dit is absoluut niet het geval. Nieuwe leden voelen zich thuis en zijn inmiddels betrokken bij bijvoorbeeld onderhoud van de banen/ het paviljoen, organiseren van toernooien of het draaien van een bardienst. Ik denk dat het onder andere komt doordat veel nieuwe leden een achtergrond hebben bij andere verenigingen in de gemeente, ze weten hoe het werkt en wat er nodig is binnen een vereniging. Natuurlijk, het mag altijd meer maar ik koester wat we nu al hebben bereikt.

Met een koud glas Erdinger in mijn hand loop ik even later het terras op, onder de warme Reuverse zon neem ik plaats aan een van de tafels waar al een groepje mensen zit. Dit jaar hebben we ons terras uitgebreid met twee grote horeca parasols, een aanwinst voor onze vereniging. Ik kijk naar het grote witte Brand logo dat er op staat en denk even terug aan de gesprekken die ik gevoerd heb met de brouwerij over de sponsoring van de parasols en de vrijwilligers die uiteindelijk hebben geholpen met de plaatsing ervan, het kost wat tijd maar samen hebben we dit mooi voor elkaar gekregen. Het vervangen van de terrastafels staat als volgende investering op de agenda, de huidige tafels stammen namelijk nog van onze tijd op Bösdael, ze zijn wellicht net zo oud als de mensen die op dit moment aan de Bösdaellaan wonen. Best oud.

Het is een warme vrijdagavond in september en het bruist bij T.C. Ruiver. De najaarscompetitie is gestart en we hebben vanavond geluk met het weer. De tennis- en padelbanen staan vol met fanatieke leden die net begonnen zijn aan hun warming up, ik tel zo gauw een man of 20 die op de banen staan. Ook naast de kant van het veld en op het terras zijn toeschouwers te vinden. Sinds de opening van de padelbanen in oktober 2023 heeft onze vereniging een enorme vlucht genomen, ik kan wel zeggen dat de schwung helemaal terug is. Met een glimlach op mijn gezicht loop ik de kantine in, daar zit nog iemand zijn veters te strikken, na mijn ‘enne?’ zegt hij ietwat gehaast ‘die blage meuste nog onger de douche, dus ut waar efkes spooie vanoavend’. Ik herken het, onze oudste zoon is bijna 4 en de jongste wordt in november 1, op tijd ergens zijn is soms een uitdaging. Zeker als je rond 19.00u al op de baan moet staan.