Net als vader Jan zijn zonen nooit ergens toe gedwongen heeft, doen Fred en Huub dat ook niet bij hun kinderen. Fred: “Mijn oudste zonen hebben ook wel mee in de winkel gestaan maar uiteindelijk hebben ze toch allemaal voor totaal andere richtingen gekozen. Ik denk dat het faillissement ook op hen wel een impact heeft gehad en dat ze mede daardoor niet in de zaak wilden.” Huub: “Mijn zoon Martijn heeft vroeger wel vakantiewerk bij ons gedaan en is ook met monteurs meegegaan maar uiteindelijk werkt hij nu als bierbrouwer. Onze dochters zijn andere wegen ingeslagen. Kijk, het werk als eigen baas heeft natuurlijk zijn voordelen; de vrijheid die je hebt bijvoorbeeld. Maar nadelen zijn er ook; je moet aan steeds meer regeltjes voldoen en er is best wel wat stress, zoals ook de verantwoordelijkheid voor de medewerkers. Er is altijd wel iets. Dat zal elke ondernemer herkennen. In die zin vind ik het dus ook niet erg dat mijn kinderen niet in de zaak zijn gekomen.” Fred: “Toen mijn oudste zoon Joep geboren werd, zei mijn vader tegen mij: ‘Zorg dat je altijd om zes uur thuis bent met het avondeten zodat je je kind ook genoeg ziet.’ Daar heb ik me gelukkig vrijwel altijd aan kunnen houden; dat is dan weer het voordeel dat je je eigen agenda grotendeels bepaalt.”

Fred is inmiddels 66 en minder gaan werken. Huub is 62 en heeft ook wel plannen om af te bouwen. “Maar dat blijft voorlopig bij plannen. Gezien de hoeveelheid werk die we nog hebben, zit dat er voorlopig nog niet in.” Hoe de verre toekomst eruit komt te zien, aangezien er geen natuurlijke opvolging binnen de familie is, is nog even de vraag. “Daar zijn wel ideeën over maar die houden we voorlopig nog voor ons zelf.”

De geschiedenis van Jan Killaars Elektrotechniek begint in de jaren ’60 van de vorige eeuw. Jan werkte voor die tijd als elektromonteur voor het bedrijf Oosterbaan. Huub: “Waarom hij voor zichzelf is begonnen, heeft hij eigenlijk nooit verteld. Ik vermoed dat het kwam doordat de baas nogal eens in horecagelegenheden zat; regelmatig moest er bijvoorbeeld iets opgehaald worden of de bestellingen doorgeven bij zijn stamkroeg.” Jan werkte vanuit Oosterbaan heel veel voor de Rijksgebouwendienst waardoor hij waarschijnlijk op het idee is gekomen om voor zichzelf te beginnen. Hij heeft honderd gulden geleend van opa aan de Annastraat. Hij had nog niet eens een rijbewijs. Al gauw werd het pand aan de Keulseweg aangekocht, waar echtgenote Paula een winkel met elektrische- en huishoudapparatuur bemand. Enkele jaren later worden Fred en Huub geboren. Ondanks dat vader en moeder veel met de zaak bezig zijn, hebben hun zonen dat nooit als een gemis ervaren. “Mede doordat ze natuurlijk de zaak ook aan huis hadden, waren ze toch veel aanwezig.”

Jan had Killaars Elektrotechniek in de loop der jaren al langzamerhand zien groeien en onder de inspirerende leiding van Fred en Huub wordt het zelfs een middelgroot bedrijf met zo’n twintig medewerkers. In 2014 volgt echter een zware tijd als Killaars Elektrotechniek failliet gaat. Huub: “We merkten nog steeds de gevolgen van de economische crisis. De opdrachten werden minder en ook onze winkel liep lang niet meer zo goed als in het begin. Het kwam regelmatig voor dat men langskwam en wij ze deskundig advies gaven. Vervolgens kocht men het product dan toch online of op een andere plaats waar het net wat goedkoper was. Gelukkig konden we na het faillissement binnen enkele weken in afgeslankte vorm een doorstart maken onder de naam Killaars Installaties. We hebben onze klanten gebeld en iedereen wilde graag met ons verder. Dit sprak natuurlijk ook wel vertrouwen uit. Binnen enkele jaren werden alle schuldeisers netjes terugbetaald. We zijn nu met een team van zo’n 8 á 9 monteurs. En als we extra handjes nodig hebben, kunnen we nog terugvallen op een oud-medewerker. Die werkt als ZZP’er.”

Jan begint langzamerhand met wat gezondheidsproblemen te kampen en krijgt zelfs twee hartinfarcten. De bedoeling was daardoor dat hij wat rustiger aan ging doen. “Dan ging hij af en toe naar boven om te rusten. Tien minuten later was hij dan weer terug. Hij kon het toch niet laten.” In 1990 komt Jan toch nog vrij onverwachts te overlijden. Fred: “Dat was net een week nadat ik was afgetreden als prins van de Windjbuujels.” Fred en Huub nemen de zaak volledig over. Fred: “Ik deed al wat meer op kantoor maar Huub is de eerste jaren gewoon doorgegaan als monteur. Het was ook dezelfde Jac Schatorie die na het plotseling overlijden van Jan ons met raad en daad bijstond. De winkel, die moeder Paula slechts een aantal jaren heeft gedaan, werd door een van onze medewerkers, Wim de Wit, bemand en hiermee was de winkel in goede handen.” Hoewel ook Huub inmiddels vaker op kantoor huist, is er wel altijd een duidelijke taakverdeling tussen de broers geweest. “Ik ben de technische specialist en Fred houdt zich bezig met de financiën en administratie. We hebben eigenlijk onderling nooit ruzie, we zijn ook nooit kwaad op elkaar. Maar als we eens kwaad worden om een of andere reden, dan knalt het ook goed”, stelt Huub lachend.

Als kind zijnde is de interesse van Fred en Huub voor het bedrijf van hun ouders niet overdreven groot. Fred: “We kwamen er wel, hebben ook wel meegeholpen maar onze vader heeft ons nooit gedwongen om in de zaak te komen werken of hetzelfde beroep te kiezen. Ik wist niet goed wat ik wilde maar ben uiteindelijk een horeca-opleiding gaan volgen. Toen ik daarmee klaar was, lagen de banen niet voor het oprapen en aangezien vader wel vond dat ik moest werken, kwam ik alsnog bij Killaars Elektrotechniek terecht.” Ook jongste zoon Huub had oorspronkelijk geen plannen om in de zaak van zijn vader te komen werken: “Ik wilde eigenlijk wat creatiefs gaan doen, had ook een voorkeur voor het conservatorium maar dan had je de Havo nodig. Daarvoor was ik te speels, aldus mijn leerkrachten. En aangezien vader eigenlijk vond dat ik wel ‘een echte baan’ moest hebben, ben ik maar Energie techniek gaan studeren. Daarna heb ik nog een half jaartje bij Janssen-Dings gewerkt alvorens ik in militaire dienst moest. Toen ik mijn militaire dienstplicht vervuld had, kon ik weer terecht bij Janssen-Dings, maar aangezien Killaars Elektrotechniek het toen zo druk had, mocht ik ook bij mijn vader komen werken.” “Mocht”, vult Fred aan, “want ook toen was er geen sprake van dwang.”

Fred en Huub worden bij hun vader in de zaak behandeld als ieder ander en zijn zeker niet alleen de ‘zoontjes van’. Huub: “We hebben in het begin allebei veel geleerd van monteur Jac Schatorie. Als je iets fout deed, kreeg je dat ook echt wel te horen. ‘Is dit recht’? ‘Ja, dat is best wel recht’. ‘Dit is zo krom als maar zijn kan’, afbreken en opnieuw’, was dan zijn antwoord.”