De opa en oma van Koos kwamen uit Haarlem; daar begonnen zij met de eerste stappen in de transportwereld. "Hoewel dat toen nog voornamelijk spreekwoordelijke ‘rondjes om de kerk’ waren. Naast het sleutelen aan de wagens van opa begon mijn vader Dick zijn carrière bij een ander bedrijf in loondienst als vrachtwagenchauffeur en werkte zich een slag in de rondte. Op enig moment belde mijn oma zelfs naar de toenmalige werkgever van Dick om te zeggen dat de inhoud van het salariszakje niet klopte; daar zat naar haar mening veel te veel in. “Het klopt wel degelijk, uw zoon heeft gewoon zo veel gewerkt”. Via deze werkgever kreeg Dick de aanbieding om in 1956 in het Limburgse voor zichzelf te beginnen. Nadat hij een half jaar in Reuver en omgeving werkzaam was, ging hij terug naar Haarlem voor de liefde, trouwde daar om daarna definitief met mijn moeder naar Reuver te verhuizen. 

Koos vindt het leven als internationaal vrachtwagenchauffeur helemaal fantastisch. “Ik ben begonnen met rijden op Denemarken, nog steeds mijn lievelingsland, en een paar jaar later naar Spanje en Portugal. Op de vaste routes had je wel collega’s/vrienden onderweg, vaak zelfs meer dan in mijn eigen dorpskroeg.” Toch maakt Koos op enig moment de overstap van de weg naar het kantoor. “Mijn vader kreeg een herseninfarct en zijn bedrijf was toen van die aard dat iemand zijn taken moest gaan overnemen. Het was dus niet gepland maar meer vanzelfsprekend.” Later komt ook de zus van Koos, Margriet, in het bedrijf. Zij gaat de administratie doen; een taak die ze op dit moment nog steeds vervult, samen met haar dochter Simone. Hoewel Koos vloeiend Reuvers spreekt en aan zijn tongval totaal niet meer te horen is dat hij in het Hollands opgevoed is, praat hij tegen zijn zus wel nog Nederlands. “Dat ben ik nu eenmaal gewend van vroeger. Dat krijg ik er ook niet meer uit.”

Dick Spronk B.V. vestigt zich aan de Henri Hermansstraat en groeide gestaag waarna het naar de Broeklaan verhuisde. Koos kwam als kind al veel op de werkvloer. "Op m'n negende vrachtwagens wassen en op m'n tiende mocht ik die vrachtwagens zelf naar de wasplaats rijden. Waar anderen met knikkers speelden, speelde ik met vrachtwagens. Voor mij was er niets mooiers."

Het staat dus al van jongs af aan vast dat Koos ook vrachtwagenchauffeur wilde worden. Hij begint echter bij een ander bedrijf “ook omdat mijn vader het belangrijk vond dat ik elders ervaring zou opdoen. Later ging ik alsnog bij vaders werken. Omdat ik ‘het zoontje van’ was, kreeg ik onderweg ontzettend veel nieuwsgierige vragen van collega-chauffeurs; wie krijgt die nieuwe auto’? Wat zegt je vader daarvan? Jij weet meer maar zegt niks? Mijn vader vertelde mij toen echter helemaal niks over het bedrijf, juist om te voorkomen dat ik gevoelige informatie zou delen.”

Koos heeft twee dochters die naar alle waarschijnlijkheid nooit in zijn zaak komen te werken. Beiden hebben wel de ondernemingsdrift van de familie Spronk geërfd. “Onze oudste dochter Carly is, zoals misschien bekend, mede-eigenaar van Café de Boesjer in Kessel. Onze jongste dochter Michelle werkt bij Personato in Venray. Zij heeft de intentie om in de toekomst iets op te starten in de vorm van een online kledingwinkel.” Koos omschrijft de wereld van de logistiek nog steeds als een mannenwereld met soms ook ruwe en harde kanten. Dat is niet de wereld waar zijn dochters blij van worden. Voor de lol gaat Koos wel eens samen met dochter Carly op ‘mannenweekend’ zoals zij het gekscherend noemt. “Zo zijn we samen een paar jaar geleden, tijdens corona, met de vrachtwagen naar Spanje gereden. Terwijl in Nederland de kroegen nog dicht waren, bleven de kroegen daar toen net weer tot 11 uur ’s avonds open. Hebben we daar een weekend vertoeft, Koningsdag gevierd en zijn we toen weer terug naar Nederland gereden.”

De 57-jarige Koos kijkt natuurlijk wel al naar de verdere toekomst. “Misschien dat er nog een schoonzoon komt die het ooit wilt overnemen”, stelt hij lachend. “Als dat er niet inzit moeten we een ander plan trekken. Voorlopig hebben we nog wensen en ideeën. Eén van de wensen is om ook te eindigen op de plek waar het lang geleden allemaal begon; in Reuver. Mijn vader is daar gestart en gestopt, ik ben daar gestart en wil daar ook wel stoppen als het zover is. Als de groei die we nu hebben doorzet, dan is het hier in Swalmen over een paar jaar namelijk ook te klein. Wat zou het mooi zijn als ik die cirkel rond kreeg door me terug te kunnen vestigen in het mooie “oppe Ruiver”.

Koos zijn werkweken vullen zich nu voornamelijk met het onderhouden van de relaties met klanten en het werven van nieuwe. “In principe sta ik altijd 'aan'. Ik ben ook meestal diegene die het alarm erop zet dus die als laatste weggaat. Verder hou ik ervan om altijd op de hoogte te zijn en mijn mening te mogen delen met de mensen die ik ‘mijn rechterhand’ mag noemen. Alleen had ik dit ook nooit kunnen bereiken.” Daarnaast is Koos, net als vroeger als chauffeur, vaker op reis. “Ik ga geregeld naar Spanje of Engeland. Daar zitten onze grotere vestigingen en alhoewel daar deskundige mensen zitten, vind ik het belangrijk dat ik me daar regelmatig laat zien. Ook in Bremen, Schiphol, Goes en Phnom-Penh hebben we een kantoor. Vroeger heb ik vaker een feestje, de Reuverse Kermis of Vasteloavend moeten missen, inmiddels kan ik hier iets makkelijker keuzes in maken. Ik heb het ook nooit echt erg gevonden. Met alles wat ik gedaan heb, hebben we ook een mooi tweede huis in Spanje gekocht. Als we zin hebben, gaan mijn vrouw Mariëlle en ik daar naartoe, een thuis onder de zon. Dan ben ik evengoed nog wel aan het werk maar dan pak je om zes uur toch makkelijk een terrasje.”  

Dat familiaire zit er nog steeds in ondanks dat het inmiddels een internationaal bedrijf met meerdere vestigingen betreft. “Ik ben ook gewoon Koos, voor iedereen. Wat heb ik er aan om met de neus omhoog te lopen en interessant te doen? In Engeland heb je dat hiërarchische nog heel erg. Toen ik in 2012 begon met warehousing ben ik daar zelf geweest om stellages mee op te bouwen. Ons personeel in Engeland kon niet begrijpen dat de grote baas dat deed. We hebben onze eigen bedrijfscultuur ook geïntroduceerd; bedrijfskleding, een kerstpakket, een kerstborrel en een BBQ in de zomer. Dat zijn dingen die erg gewaardeerd worden. Je merkt ook wel dat er weinig verloop is. Natuurlijk gaat er wel eens iemand weg maar veel van mijn medewerkers zijn hier al jarenlang. Zo ook één van mijn allereerste chauffeurs, René, die ik ooit aannam in 1995 en nog steeds voor mij werkt”, stelt Koos met gepaste trots.