De geschiedenis van de Mullers als kappersfamilie gaat ver terug; al in 1835 wordt er melding gemaakt dat de overgrootvader van Twan het ambacht van kapper uitoefende. Vele nazaten van de familie hebben later hetzelfde beroep gekozen; in een artikel dat in 1951 in Panorama verscheen, verklaarde de vader van Twan dat hij op dat moment negen familieleden had, vijf mannen en twee vrouwen, die allemaal in dezelfde kapsalon aan het werk waren als kapper.
In die tijd werd dan ook wel eens gezegd: ‘Een Muller? Een kapper!’

Bijzonder is het dat op enig moment, naast het personeel, het hele gezin Muller dus in dezelfde zaak staat te knippen. Twan: “Zelfs mijn moeder is nog zeer lang blijven werken in de kapsalon; tot haar tachtigste. Toen ging het echt niet meer met haar handen.” Enkele jaren geleden besluiten Wilco en Jordy dat het tijd werd om de zaak over te nemen. “Er komt natuurlijk veel meer bij kijken dan alleen het knippen. Gelukkig helpen zowel moeder Conny als Twan nog wel in de zaak mee. Twan: “Ik knip nog twee ochtenden in de week; dan heb ik voornamelijk mijn eigen vaste klanten. Daarnaast doe ik op de achtergrond nog veel om de jongens een beetje te ontlasten.” Echt moeite om de zaak wat meer los te laten, heeft Twan niet. “Nee, ik hoef de rekeningen namelijk niet meer te betalen.”

De coronaperiode was een bijzondere periode en heeft uiteindelijk veel veranderd voor Muller Kappers. Jordy: “Voordat we verplicht dicht moesten, werden er tot twaalf uur ’s avonds nog gauw een paar laatste klanten geknipt. En toen we uiteindelijk weer open mochten, was het een groot gekkenhuis. We knipten door tot ’s avond laat. Doordat we met schermen moesten werken en afstand bewaren, pasten er niet zo veel mensen als normaal in onze zaak. Dus hebben we zelfs mensen bij ons boven geknipt; daar staat een ouderwetse salon uit 1928.” Wilco vult aan: “Het waren hectische tijden en we maakten lange dagen. Mensen waren ook niet altijd even begripvol. ‘Kan ik dan pas terecht? Maar ik ben al zo lang klant bij jullie!’ ‘Ja, maar we hebben helaas niet meer handjes’.”

Zonen Wilco en Jordy groeien op bij de zaak van hun ouders. Wilco: “Het was voor ons heel normaal om de kapsalon binnen te lopen en wat aan pap of mam te vragen. Na verloop van tijd ken je natuurlijk ook veel klanten omdat je ze steeds opnieuw ziet.” Toch was het niet vanzelfsprekend dat de zonen ook hetzelfde pad gingen bewandelen als de vele generaties voor hun. Wilco: “Ik wou vroeger Formule 1-coureur worden. Mijn vader is helemaal gek van auto’s en nam mij vaker mee naar wedstrijden. Dat vond ik als klein jongetje helemaal fantastisch. Later realiseer je je natuurlijk dat hem dat niet gaat worden. Dus ga je kijken wat je wel wil. Ik ben een zorgzaam type en wou graag met mijn handen werken. Toen heb ik toch gekozen voor de kappersopleiding. Die duurde maar twee jaar dus ik dacht; als het niet bevalt, kan ik daarna altijd nog wat anders gaan doen. Maar ik bleek het ook echt in de vingers te hebben en vind het heel erg leuk om te doen.”

Vanaf 1915 knipt de familie Muller al in Reuver. Hoewel Twan nooit gedwongen is om het vak van kapper uit te gaan oefenen, gebeurde bij hem het onvermijdelijke natuurlijk toch. “Ik kon ook niks anders”, stelt hij lachend. “Ik ben begonnen als dameskapper en knipte eerst samen met mijn moeder. Pas later ben ik heren er bij gaan knippen. En, om het nog wat makkelijker te maken, heb ik ook maar een vrouw gezocht die kon knippen.” Ook de broer van Twan is kapper maar komt op jonge leeftijd door een noodlottig ongeval om het leven.

Op enig moment zijn er twee verschillende Muller-kapsalons in Reuver. “Wij hadden onze zaak eerst op de Keulseweg, een oom en tante van mij zaten op de Rijksweg. Toen zij die kapsalon niet meer voort konden zetten, kregen wij de kans om dit pand over te nemen. Hoewel onze zaak op de Keulseweg goed liep, was de algemene bedrijvigheid daar toen al langzaam minder aan het worden. Hier konden we midden in het centrum terecht”, verklaart hij mede die keuze. Daarnaast was het pand een stukje groter; de kapsalon was vroeger zelfs tien meter diep. Later is daar een muur tussen geplaatst.

De coronatijd heeft er ook voor gezorgd dat Muller Kappers uiteindelijk volledig over is gegaan op knippen op afspraak. “Het voordeel is dat we nu precies kunnen plannen en voor iedereen ruim de tijd kunnen nemen. Dat vinden mensen steeds belangrijker en past ook meer bij mij persoonlijk”, stelt Jordy. “Aan de andere kant, mis je nu wel het sociale aspect van een kapsalon. Vroeger zaten er drie mannen in de stoel en nog zeven of acht te wachten. Dan was het echt een ontmoetingsplek met talloze gespreksonderwerpen. Dat is wel voor een gedeelte weg.” In de loop der jaren heeft Twan wel meer dingen zien veranderen. “Mensen zijn soms kritischer en veeleisender geworden.” Wilco vult aan: “Als je aan iemand vraagt: ‘Wil je koffie of thee?’ zeggen ze vaak: ‘Nee, doe maar cappuccino’.” “En het liefste nog een stuk vlaai erbij”, roept Twan.

Hoewel ze hun eigen kapsalon erg mooi vinden, hebben Wilco en Jordy wel nog plannen om de zaak op termijn te veranderen zodat ze met hun tijd mee blijven gaan. Zoals veel mensen waarschijnlijk wel weten, zaten Wilco en zijn vrouw bijna twee jaar geleden bij de gelukkige winnaars van de Postcodeloterij. Hij krijgt geregeld de vraag waarom hij dan nog ‘gewoon’ staat te knippen. “Omdat ik het heerlijk vind om te doen. Ik kan hier echt mijn ei in kwijt en haal er ontzettend veel voldoening uit.” Muller Kappers is een van de oudste kapperszaken van Nederland en een vijfde generatie is al een unieke prestatie. Aangezien de knippende broers allebei vader van een jonge dochter zijn, zou er in de verre toekomst dus zelfs nog een zesde generatie aan toegevoegd kunnen gaan worden. Hoe zouden ze daar tegenaan kijken? Ze geven allebei hetzelfde antwoord: “Dat zouden we wel heel erg gaaf vinden. Maar we gaan er geen druk op leggen; het moet vanuit hunzelf komen.”

De broers besluiten allebei om eerst ervaring op te doen bij andere zaken. “Hoewel je weet dat je thuis een gespreid bedje klaar hebt staan, vond ik het belangrijk om ook te kijken wat er nog meer in de wereld was”, aldus Wilco. Hij werkt ruim negen jaar bij een andere kapsalon en begint daarna voor zichzelf. Onder de naam Wilco’s gaat hij aan de slag als ZZP’er maar wel in de kapsalon van zijn ouders. “Dat was toen vooral praktisch; daar kon ik goedkoop op een prachtige locatie terecht.” Ook Jordy leert het vak eerst in een andere zaak maar gaat vervolgens toch aan de slag in het familiebedrijf. Twan: “Hoewel ik af en toe wel vond dat ze iets op een andere manier moesten doen, was het vooral iets waar mijn vrouw en ik ontzettend trots op waren.” Wilco en Jordy op hun beurt hebben er nooit echt problemen door ervaren. Jordy: “Je werkt weliswaar op dezelfde plek als je ouders maar doet toch je eigen ding en hebt je eigen klanten. Het is ook niet zo dat het er privé altijd maar over gaat. Als we op een verjaardag zijn, hebben we het juist vaak over andere dingen dan het werk.”

Ook Jordy had een iets andere, moeilijk te realiseren, jongensdroom. “Profvoetballer worden. Ik was ook best goed, heb zelfs nog een paar selectietrainingen van Jong Oranje meegedaan. Maar zelfs in de jeugd moest je al echt je mannetje staan, van je af bijten. Dat was niet mijn sterkste punt. Dus ik heb uiteindelijk ook voor de kappersopleiding gekozen. In mijn geval had ik natuurlijk wel al een grotere broer die ik als voorbeeld had.” Wilco en Jordy komen terecht in een vrouwenwereld. Wilco: “Bij mij op de opleiding zaten vier jongens en zestig meisjes. Dat was wel even wennen.” Jordy vult aan: “Toen ik een keer op een proefpop moest oefenen met knippen dacht ik wel: wat ben ik in godsnaam aan het doen? Inmiddels heeft er wel weer een kleine verschuiving plaatsgevonden. Er zijn weer steeds meer mannelijke kappers, vaak vooral gespecialiseerd bijvoorbeeld als barbier.”