Peter kwam op jonge leeftijd per toeval in de uitvaartbranche terecht: “Ik had een opleiding tot metaalbewerker gevolgd maar nadat ik uit dienst kwam, was daar even geen werk in te krijgen. Ik kende Jan Dorssers die, naast een uitvaartcentrum, ook een taxibedrijf had. Hij vroeg of ik niet voor hem wou gaan taxi rijden. Dat leek me wel wat; een beetje autorijden en met mensen ouwehoeren. Na verloop van tijd ging ik steeds meer klusjes voor Jan doen totdat hij vroeg of ik niet voor hem als uitvaartverzorger wou gaan werken. Zo is het begonnen.” José vult aan: “Hoewel ik het niet altijd fijn vond, was ik er al aan gewend dat Peter vaak in de avonden en weekenden aan het werk was. Wat dat betreft veranderde er niet veel.

Mike heeft nooit problemen ervaren om voor of met zijn vader of moeder te werken. “Toen ik nog thuis woonde, trok ik me wel wat meer terug omdat ik anders de hele dag met mijn ouders was of het de hele dag over het werk zou gaan. Vrij snel daarna ben ik dan ook met mijn vriendin Anne samen gaan wonen.” Hij vindt het belangrijk om alles op eigen kracht te doen. “Hoewel dat natuurlijk toch gebeurd, wil ik niet gezien worden als ‘het zoontje van’, dat mensen denken dat ik alles in de schoot geworpen krijg. Ik merk bij mijn generatiegenoten dat ze vaak niet meer fulltime willen werken. Ik weet dat ik nu in een bedrijf ben ingestapt waar je het met veertig uur in de week vaak niet redt. Dat vind ik ook niet erg. Ik wil er hard voor werken en het op eigen kracht bereiken.”

Het werk van uitvaartondernemer is niet altijd even makkelijk. Naast de onregelmatigheid komen er natuurlijk ook veel emoties bij kijken. Zelfs een ervaren man als Peter gaat dat niet altijd in de koude kleren zitten. “We zijn allemaal geen robots. Tijdens bijvoorbeeld een regelgesprek kan ik soms ook vol schieten; dat is helemaal niet erg. Misschien dat ik daar nu zelfs meer last van heb dan vroeger.” Mike lijkt vooralsnog vrij nuchter met de, soms harde, realiteit van zijn werk om te kunnen gaan. “Ik ben niet zo’n prater en heb niet de behoefte om uitgebreid terug te blikken op bepaalde zaken. Maar bijvoorbeeld het overlijden van een kind, dat zijn heftige dingen en dat doet mij natuurlijk ook veel.”

Rond de tijd van de overname in 2004 van Uitvaartcentrum Ruiver hebben Peter en José inmiddels twee zonen; Mike en zijn jongere broertje Jim. Qua opvoeding staat José er dan grotendeels alleen voor. Peter: “Bij mij kwam het werk altijd op de eerste plaats en pas daarna het gezin. Ik heb hierdoor veel dingen gemist. Dat is wel jammer.” Als kind vond Mike dit ook lastig. “Je merkt dat je vader er vaak niet bij is. Op dat moment snap je dat niet, pas later begrijp je dat het vaak niet anders ging.” Daarnaast is Peter onmiskenbaar het gezicht van Uitvaartcentrum Ruiver. “Vroeger werd ik in het dorp ook nog eens door iedereen aangesproken. Dat hoort er ook wel bij; soms willen mensen iets weten of gewoon nog even iets delen.” José vult aan: “Hoewel begrijpelijk was dat voor mij wel een reden om liever buiten het dorp iets te gaan eten of doen. Gelukkig is dat wel minder geworden. Mensen begrijpen nu dat wij ook recht hebben op onze vrije tijd.”

Van taxi rijden en klusjes doen naar uitvaarten verzorgen was nogal een overstap. Peter: “Na afloop van de eerste uitvaart die ik moest begeleiden, ging ik met Jan naar de Sjörker. Hoe ik thuis ben gekomen weet ik niet meer. Maar het was dé manier om even af te schakelen.” Toch blijkt Peter al gauw geknipt voor het werk als uitvaartverzorger. “Ik ben een echt ‘mensenmens’ en kan daarnaast goed ‘moelen’.” Peter werkt jarenlang met veel plezier voor Jan totdat het moment komt dat laatstgenoemde ziek wordt. “Jan wou graag dat ik de zaak overnam. José en ik hadden daar nog nooit over nagedacht en stonden hier in eerste instantie ook niet voor open. Na een etentje in een restaurant konden we het ene na het andere bezwaar echter afstrepen en besloten de stap te zetten. Maar wel op onze manier en onze voorwaarden.” Jan staat nog mee aan de basis van de grote verbouwing die Uitvaartcentrum Ruiver ondergaat voordat hij in 2006 komt te overlijden. Ironisch genoeg is hij de eerste persoon die ‘gebruikmaakt’ van het complete pakket dat Uitvaartcentrum Ruiver vanaf dat moment aanbiedt; opbaring, dienst en koffietafel allemaal op dezelfde locatie. Alsof het zo heeft moeten zijn.

Peter en José hebben in de loop der jaren veel in de uitvaartwereld zien veranderen. “De invloed van de kerk is minder geworden, de begrafenissen hebben langzamerhand plaatsgemaakt voor crematies en er kan natuurlijk veel meer op technisch gebied. Livestreams, het gebruik van diapresentaties, noem maar op.” Mike heeft een duidelijk beeld hoe hij de zaak de komende jaren wil voortzetten. “Het feit dat we bijna alles onder een dak kunnen aanbieden, is een van onze sterke punten. En hoewel de koffietafel populair blijft, gaan we zeker bekijken wat er mogelijk is om een afscheid in ons pand met een meer informele borrel te combineren.”

De 59-jarige Peter zit inmiddels al 37 jaar in de uitvaartbranche: “Als ik terugkijk, is een van de moeilijkste dingen voor ons de overgang van collega naar baas gebleken. Gelukkig hebben we altijd, en nog steeds, een erg fijn team aan medewerkers gehad.” José: “Mike proberen we hetzelfde te behandelen als ieder ander hoewel ik misschien wat eerder geneigd ben om hem achter de veren te zitten. Ik zie veel gelijkenissen op het werk tussen Mike en Peter. Het zijn allebei ‘mensenmensen’ en als ze aan de telefoon zijn, lijken ze sprekend op elkaar. Aan de andere kant is Mike wel veel rustiger.” De bedoeling is dat Mike Uitvaartcentrum Ruiver op termijn gaat overnemen. Peter: “Nu Mike steeds meer het roer overneemt, zal ik in de toekomst blijven bijspringen en ondersteunen, daar waar Mike het nodig acht. Mooi om nu samen deze passie te mogen delen.”

Op zijn zestiende weet Mike het zeker; hij wil ook begrafenisondernemer worden. José: “Wij hebben hem daar nooit in gestuurd en vanuit Peter en mij was er zelfs enige twijfel; weet je dat wel zeker? Bovendien was hij er toen nog veel te jong voor dus moest hij eerst maar iets anders gaan doen.” Aangezien de horeca veel raakvlakken met de uitvaartbranche heeft, kiest Mike voor deze opleiding en gaat vervolgens voor een aantal horecazaken werken (waaronder Het Arresthuis, Kasteeltje Hattem en de Holtmühle). Als Uitvaartcentrum Ruiver een nieuwe medewerker nodig heeft en Mike tegelijkertijd uitgekeken is bij zijn laatste baan, mag hij bij zijn ouders in de zaak starten. In eerste instantie voor twintig uur in de week. José: “Mike kwam vlak voor de coronapandemie binnen en kreeg meteen alle hectiek mee. Tussen de tien en veertien diensten per week, voortdurend veiligheidspakken aan en gezichtsmaskers op, uitvaarten noodgedwongen in veel kleinere gezelschappen met allerlei restricties… Voor ons en de families al een hele heftige tijd en voor Mike dus zeker geen makkelijke start.” Mike zelf relativeert dit enigszins. “Ik heb dat niet zo ervaren. Zeker was het heftig maar ik heb mede daardoor meteen heel veel geleerd.”

Als kleine jongens gaan Mike en Jim wel eens met hun moeder mee als zij gaat poetsen in het mortuarium in Swalmen. “Dan speelden we daar met de autootjes maar keken ook rond. Echt angst voor overledenen is er nooit geweest. We groeiden er op een bepaalde manier ook mee op.” Hoewel Peter aangeeft geprobeerd te hebben zijn werk niet mee naar huis te nemen, denkt Mike daar anders over. “Dat is dan faliekant mislukt. Het ging er vaak over aan tafel. Maar ik denk toch dat me dat getriggerd heeft om later zelf in dit vakgebied werkzaam te gaan zijn. Uit die verhalen merkte je namelijk dat mensen vaak waardering of lof voor mijn vader hadden.” Niet voor niets leidt Mike in groep acht voor een project zijn klasgenoten rond in het bedrijf van zijn ouders; José neemt dan inmiddels de administratie van Uitvaartcentrum Ruiver voor haar rekening.