Wiel: “Mijn overgrootvader Jozef was al bezig met paard en wagen. Toen hij met pensioen ging, kregen mijn opa Wiel en zijn broers een paard cadeau. Zijn broers verkochten het, maar mijn opa gebruikte het voor een kar om in het bos hout te verzamelen. Zo is het begonnen.” In 1945 werd het vervoer en verhandelen van producten door Wiel officieel geregistreerd als bedrijf: ‘Teunissen en Zoon’. Samen met zijn zoon Jo, mijn vader, werden de paarden verruild voor de gemotoriseerde voertuigen. Een van de eerste wagens waar ze in reden, was een oude Amerikaanse oorlogstruck. Langzaam breidden ze het bedrijf uit. “Ik ben opgegroeid op het bedrijf en was niets anders gewend. Als klein jongetje reed ik op ons terrein al rond in wagens. Niet veel later hielp ik ook al mee, producten sorteren. Er was ook geen keuze; in die tijd moest je gewoon doen wat je opgedragen werd”, blikt Wiel terug.

Vanaf 2009 is Wiel officieel eigenaar van Teunissen Reuver, Handel en Transport. In de loop der jaren heeft Wiel het bedrijf langzaam afgebouwd tot de goedlopende eenmanszaak die het vandaag de dag is. “Toen we nog met meerdere chauffeurs werkten, werd ik af en toe helemaal gek. Ik durfde soms de telefoon niet eens meer op te pakken, bang wat ik nu weer te horen zou krijgen. Een paar jaar geleden ging mijn laatste medewerker Erik, eigenlijk meer een vriend, naar een ander transportbedrijf. Toen heb ik besloten om niemand meer in dienst te nemen en alleen verder te gaan.” Die vrijheid bevalt hem uitstekend. Toch heeft het ook nadelen. Wiel: “Soms draait het alleen nog maar om geld. Als een klant zijn transport ergens anders goedkoper kan krijgen, gaat hij daarvoor. En ik kan niet opboksen tegen de grote transportbedrijven. Gelukkig is er ook nog zoiets als loyaliteit en blijven verreweg de meeste klanten mij trouw. Dat geeft natuurlijk ook wel aan dat ik een bepaalde kwaliteit en service lever.”

Waar voor Jo de vrachtwagen vooral een middel was om geld mee te verdienen, behandelt Wiel hem met grote zorgvuldigheid. “Mijn vader rookte in de wagen en maakte er altijd een bende van. Daar hadden we dan ook regelmatig strubbelingen over.” Zijn opa en vader reden voornamelijk met DAF maar Wiel is een echte Scania-man. “Het is net als met een jas; die trek je aan en die zit meteen.” Elk jaar probeert hij samen met Kayleigh en enkele andere chauffeurs uit Reuver naar een vrachtwagenevent in Liessel te gaan. “Dat vinden we prachtig; je eigen wagen showen en kijken naar anderen.”

Heeft Kayleigh dan ook het chauffeursbloed van jongs af aan al door de aderen stromen? “Nee, mijn zus en ik waren vroeger wel eens op de loods op de Heytstraat en reden wel eens een ritje mee. Voor de rest waren we er helemaal niet mee bezig. Pas rond mijn 17^e leek het me toch wel gaaf om ook op de wagen te gaan rijden.” In het tv-programma Meiden die Rijden op NPO3 is wekelijks te zien hoe het er voor een vrouwelijke vrachtwagenchauffeuse in een mannenwereld aan toe gaat. Kayleigh: “In het begin keken ze wel vreemd op en werden er opmerkingen gemaakt. Maar ik ben zelf ook niet op mijn mondje gevallen en kan er goed tegen. Inmiddels kennen ze me overal en ben ik volledig geaccepteerd.”

Logischerwijs gaat Wiel dus ook de chauffeursopleiding doen. Op de dag dat hij slaagt voor zijn groot rijbewijs, mag hij het papiertje op gaan halen bij de gemeente en kan daarna gelijk een ritje gaan doen. “Ik heb ook nooit ergens anders gewerkt, nooit voor een andere baas dan mijn vader of opa. Ik had de kans om voor Dick Spronk te gaan rijden maar dat mocht ik niet. ‘’Werken in een ander bedrijf gaat niet gebeuren; hier is voldoende werk werd er gezegd’.”

Soms ervaart hij dat wel als een gemis. Maar wat overheerst, is vooral de trots dat hij onderdeel is van een familiebedrijf dat al bijna tachtig jaar officieel bestaat. “Ik ben echt een man van tradities. Ik woon in het huis van mijn opa. Die heeft ooit gezegd dat hij het mooi zou vinden als ik hier zou komen te wonen en zo is het dus ook gebeurt. En ik blijf hier tot ik tussen zes planken lig.” Dochter Kayleigh woont sinds kort in het huis van haar overleden oma, de moeder van Wiel. Hecht zij ook zo aan tradities? “Ik zou het wel heel mooi vinden als ik ooit volledig het werk van pap kan overnemen. Ik werk nu bij het Vervoerscollege in Venlo maar wie weet wat de verre toekomst gaat brengen.”

De 55-jarige Wiel hoopt nog de nodige jaren door te kunnen gaan met zijn bedrijf. Toch staat hij er wel iets anders in dan vroeger. “Toen ik nog jong was, stond ik midden in de nacht op om te gaan werken. Als ik dan ’s middags na een lange dag terugkwam, zei opa vaak nog: ‘doe je dit ritje er ook nog even achteraan? We hebben nog voldoende daglicht.’ Nu neem ik ook wel eens een zaterdag vrij omdat er meer in het leven is dan werken alleen. Gelukkig kan ik dan regelmatig terugvallen op Kayleigh.” Zij vervolgt: “Ik ben zelf net moeder geworden maar als het past, neem ik graag een ritje van mijn vader over.” Een enkele keer rijden ze ook samen. Wiel:  “Heel speciaal is dat natuurlijk. Hoewel ik het dan niet kan laten om kritisch te zijn op het rijgedrag van mijn dochter. Je moet zuinig zijn met je vrachtwagen, hoe verbruik je de minste diesel, hoe zorg je dat je remmen het minste slijten; daar geef ik haar dan wel tips over.” Tips die Kayleigh op haar beurt dan weer niet altijd ter harte neemt. “Dat ik tien centimeter naar links moet parkeren… Ik sta toch prima, denk ik dan.”

De band tussen vader en dochter is uitstekend. Vrijwel dagelijks komt Kayleigh bij Wiel op de koffie, “en als ik er niet ben dan belt hij me wel.” Wiel: “Dat ze, als de mogelijkheid zich voordoet, misschien ooit de zaak wil overnemen, doet me veel. Het bedrijf bestaat officieel al bijna tachtig jaar maar eigenlijk nog veel langer. Met mijn dochter af en toe aan het stuur is dat de 5^e generatie Teunissen. Dat is natuurlijk erg bijzonder en dat had mijn vader graag ook nog wel willen meemaken. Die is echter helaas in 2012 overleden.” Zal er wellicht in de toekomst ook nog een zesde generatie van de familie in de zaak komen? Kayleigh lacht: “Ik zal mijn dochter niks opdringen en helemaal vrij laten in wat ze wil gaan doen maar het zou natuurlijk wel fantastisch zijn.”

Dat ritje ging achteraf prima, op andere momenten liep het wel eens minder goed af. “Ik heb een keer een aanrijding gehad op de Kaldenkerkerweg in Tegelen. Ik zag wel dat er een auto aankwam maar op de een of andere manier reageerde hij niet. Het was een wagen van de marechaussee die vervolgens vol tegen mij aan reed; gelukkig zijn schuld. Ik ben ernaar toe gegaan en hij vroeg hoe het ging met mij. “Met mij wel goed, maar waar is jouw collega? Die is zojuist uit de auto geslingerd’. Uiteindelijk viel het gelukkig allemaal wel mee. Frappant was wel dat eerst de Duitse politie kwam die constateerde dat het ongeluk op Nederlands grondgebied gebeurd was en draaide zich vervolgens weer doodleuk om. Vervolgens arriveerden er zes of zeven Nederlandse politieauto’s en marechaussee. Vrachtwagens die langskwamen toeterden en staken hun duim op. Zo van; goed gedaan.”

Teunissen Handel en Transport heeft altijd veel gereden met natuurproducten zoals grind, lava, zand, klei, leem en gravel. Wiel: “In de tijd van Boris Becker en Steffi Graf waren de tennisbanen erg in opkomst en was het gravel niet aan te slepen. Naast de handel van de natuurproducten, doen we ook het transport.” In de 35 jaar dat Wiel op de vrachtwagen zit, heeft hij veel zien veranderen. Asociaal gedrag op de weg bijvoorbeeld. “Eigenlijk zouden ze iedereen die het rijbewijs haalt eens een week mee moeten laten rijden op de vrachtwagen. Dan zien ze pas hoe gevaarlijk sommige situaties zijn.” Ook de regelgeving is veel strenger geworden. “Soms word je daar gek van, soms is het ook beter. De uren die vroeger gemaakt werden, toen er nog een schijftachograaf was, waren niet altijd verantwoord. En ik weet bijvoorbeeld nog dat mijn vader een rit naar Namurs in Frankrijk moest maken en hij de dag van tevoren op stap was geweest bij de Paerssjtal. Ik zag ‘s morgens aan hoe hij zijn muts scheef op zijn hoofd had staan dat het hem niet ging worden. ‘Rij jij maar, ik ga een dutje doen’. Ik zal toen een jaar of 12 a 13 zijn geweest. Dat kan ik nu wel vertellen, dat is toch verjaard”, stelt Wiel lachend.