De geboekte reis zat bomvol met activiteiten, maar op de vraag waar je het meest naar uitkijkt was het antwoord toch wel unaniem: het Noorderlicht zien. Dat was voor mij niet anders dan de rest. Nu heb ik het Noorderlicht al eens eerder gezien, maar toen was de zichtbaarheid vrij zwak. Het leverde mooie foto’s op, maar zelf zag je alleen een witte waas in de lucht. Voor mijn gevoel niet voldoende om deze ervaring van mijn bucketlist af te kunnen strepen. Het Noorderlicht wil je met het blote oog kunnen zien terwijl het danst door de lucht.

Tijdens de tweede avond gingen we dan ook op jacht. De speciale Noorderlicht-apps stonden op groen en tijdens het avondeten kregen we al verschillende meldingen van andere toeristen dat het te zien was. Het eten ging dan ook op een iets sneller tempo naar binnen dan gebruikelijk en voor we het wisten stonden we dik aangekleed klaar om naar buiten te gaan. Ons chalet lag in de buurt van een bevroren meer en dat was dan ook bij uitstek de plek om dit spektakel te aanschouwen. Tijdens de wandeling naar het meer zagen we al wat wit-groene vlagen in de lucht. Zouden we dan nu echt geluk hebben? En ja hoor, dat geluk hadden we. Bij het meer was het Noorderlicht erg goed zichtbaar en naarmate te tijd verstreek werd het alleen maar intenser. Beter dan elke lichtshow die ik ooit tijdens een festival heb gezien begon de lucht te kleuren. Groen met vleugjes roze en wit. Ongelooflijk. En dansen? Amai, en of dat het danste. Het is pas dag twee en de vakantie voelde al meer dan geslaagd.

De overige avonden heeft het noorderlicht zich relatief rustig gehouden, maar gelukkig hadden we nog genoeg toffe activiteiten om naar uit te kijken. Waar we bij het Noorderlicht het geluk aan onze zijde hadden, zat bij de activiteiten een ongeluk juist in een klein hoekje. Zo is het rijden met een sneeuwscooter in beginsel vrij eenvoudig. Je volgt gewoon het spoor van de rijder voor je en de gids gaat voorop. Al blijkt dit in de praktijk toch niet altijd zo gemakkelijk. Als we uiteindelijk over een smal spoor rijden was het rijden net als koorddansen. Een afwijking van enkele centimeters naar links of rechts en je begon om te kantelen. En als de rijder voor je gaat, volg je zonder ingrijpen ditzelfde spoor. Ik heb dan ook wat reisgenoten zien omkieperen. Maar gelukkig valt de sneeuw zacht.

Ook de huskytocht zorgde voor de nodige ongelukjes. Het was geen uitzondering om ineens een hondenslee zonder passagiers te zien rijden. Bij deze activiteit moest ik er zelf ook aan geloven. En ik kan je zeggen dat het toch een stuk minder prettig is om de tocht te doen als de slee 90 graden gekanteld is. Je hoeft ook niet te verwachten dat de husky’s dan stoppen, want die kennen maar een stand en dat was volle bak rennen. Wonder boven wonder was dit van korte duur en hadden we gelukkig de slee weer snel rechtop. Voor een van mijn reisgenoten was de klap van een val toch iets zwaarder en daar heeft deze 69-jarige vrouw vermoedelijk een gekneusde rib er aan overgehouden. Mocht je denken: wat zielig. Dat is zeker waar. Maar eerlijk, in de karaokebar en opvolgende activiteiten was hier weinig van te merken. Viel het dan toch mee of was het gewoon een enorme straffe madam. Ik denk dan toch het laatste.

Naast deze uitschieters verliep het fatbiken, de sneeuwschoentrekking en zelfs een bezoekje van de supermarkt naar het chalet niet altijd vlekkeloos. En zo liep de hoeveelheid pijntjes en kwaaltjes gedurende de week aardig op. Gelukkig staan tegenover al deze ongelukjes de vele mooie momenten die je mee maakt tijdens zo’n reis. De lasten verdwijnen dan ook snel als sneeuw voor de zon als je je beseft dat het ook een enorm geluk is dat je überhaupt zulke reizen mag meemaken. En de herinneringen: die blijven nog lang en gelukkig.