Deze column is niet alleen een kleine ode aan dit prachtige land met z’n regenwouden, nevelwouden, talloze dieren en vooral: lieve, warme mensen. Het is ook een bescheiden levensles. Een pleidooi voor een beetje meer Pura Vida – ook in ons drukke, soms hectische Nederland. Wij hebben een geweldige vakantie gehad tijdens deze drieweekse roadtrip door Costa Rica. En achteraf kunnen we nog steeds lachen om hoe vaak we hebben geroepen: “Ich bun naat tot oppe ongerboks!”.
Ik weet één ding zeker: ik zal in ieder geval nooit meer klagen over het weer in Nederland…
Deel deze pagina:
Alsof dat nog niet genoeg was, viel ook nog de stroom uit in ons appartement door de storm. Daar stonden we dan, in het donker onze koffers in te pakken. En toch zei de beheerder met een grijns: “I’m sorry guys, maybe the storm is over in a few hours, maybe in one day, maybe in three days. Just enjoy your time here… and a little bit of Pura Vida.” En als klap op de vuurpijl: net toen we wilden vertrekken, bleek de autoband lek. Op dat moment denk je echt even: hoeveel pech kan een mens hebben? Maar nog geen tien minuten later stond de plaatselijke automonteur al bij ons, met een glimlach van oor tot oor, en binnen een paar minuten was de band alweer gerepareerd. En wat denk je wat hij zei bij het wegrijden? Juist. Pura Vida. Het is dus meer dan alleen “enne?” zoals wij dat in Limburg misschien zouden zeggen. Pura Vida is het moment – precies zoals het is. Het is een ‘goedendag’ of ‘alles goed?’. Maar het is ook een ‘het is oké’, ‘maak je geen zorgen’ en vooral: ‘geniet’. In een wereld waarin we steeds meer streven naar ‘moeten’ – presteren, groeien, verbeteren, sneller zijn – daar is Costa Rica. Daar is Pura Vida: een herinnering dat het niet altijd sneller, harder of beter hoeft. Een gesprek zonder haast. Gewoon een kopje koffie in de zon (of in de regen, haha) voordat je aan het werk gaat. Gewoon even genieten van het ‘niets’. Pura Vida is écht. Daar waar wij in Nederland ook vragen: “alles goed?”, vraag ik me af: hoe vaak is dat oprecht? En luisteren we dan écht, als we het al vragen? Als we er überhaupt de tijd voor nemen?
Ik merk dat deze drie weken in Costa Rica mij echt aan het denken hebben gezet. Niet alleen tijdens de reis zelf, maar ook nu ik weer terug ben, in mijn dagelijks leven – en zelfs tijdens mijn werk op de polikliniek in het ziekenhuis.
Laatst was er een patiënt die net hechtingen had gekregen en het advies kreeg om twee weken niet te sporten. Zijn reactie was: “Ik ben fanatiek hardloper. Dat is wel een tegenvaller… ik MOET eigenlijk drie keer in de week hardlopen.”
Mijn reactie kwam bijna vanzelf: “U kunt het ook zo bekijken: het zijn maar twee weken. Er zijn mensen die veel langer – of misschien wel helemaal niet meer – kunnen sporten.” Zijn reactie was mooi om te zien. Hij viel even stil. Alsof hij even weer met beide benen op de grond werd gezet. Daarna zei hij: “Hm, daar heb je eigenlijk wel gelijk in. Dat is veel erger... dan stelt dit van mij eigenlijk niets voor." En op dat moment, echt waar… ik moest mezelf inhouden om niet te zeggen: ‘Pura Vida’ – met een knipoog.
In de eerste week van onze reis maakten we meteen kennis met het regenseizoen van Costa Rica. Elke dag vanaf een uur of twaalf ’s middags kwam de regen met enorme bakken uit de hemel – en dat ging vaak door tot laat in de avond. Soms kwam daar nog een flinke portie onweer bij, compleet met felle bliksemschichten en donderslagen die de aarde onder je voeten leken te laten trillen. Maar zodra je dit deelt met een Tico of Tica, volgt er steevast een brede glimlach:
“This is Costa Rica! The rainy season is the most beautiful time of the year! The rainforests are growing, everything is lush and green, and you can see so many animals! Pura Vida!” Zelfs toen later die week een van de mooiste activiteiten werd geannuleerd vanwege het weer en we baalden als een stekker, bleven de mensen om ons heen opgewekt:
“Tomorrow is another day, guys. Pura Vida!”
Het begon al direct bij aankomst. We waren nog maar net uit het vliegtuig gestapt toen we het voor het eerst hoorden: “Welcome to Costa Rica! Enjoy your time – Pura Vida!” Even later, toen we onze huurauto hadden opgehaald en afrekenden bij het verhuurbedrijf, kregen we weer een vrolijk: “Pura Vida guys, thank you!” mee.
In het begin dachten we nog: hmm… het klinkt een beetje zoals “enne?” bij ons in het mooie Limburg. Je weet wel… als in “hey dich” of “alles good?” Maar dat is helemaal niet zo!
Pura Vida; letterlijk vertaald betekent het ‘puur leven’. Maar het is zoveel meer dan dat. Voor de Tico’s en Tica’s – de inwoners van Costa Rica – is het een levensstijl. Een manier van denken, voelen, doen. Vorig jaar mochten wij dat zelf ervaren tijdens onze reis door dit prachtige land. Maar waarom schrijf ik over Pura Vida? Omdat het iets is wat je niet alleen hoort, maar echt voelt zodra je voet zet op Costa Ricaanse grond. De Tico’s en Tica’s staan bekend als een van de meest gelukkige bevolkingen ter wereld, en geloof me: Pura Vida is daar een groot onderdeel van.
In de eerste week van onze reis maakten we meteen kennis met het regenseizoen van Costa Rica. Elke dag vanaf een uur of twaalf ’s middags kwam de regen met enorme bakken uit de hemel – en dat ging vaak door tot laat in de avond. Soms kwam daar nog een flinke portie onweer bij, compleet met felle bliksemschichten en donderslagen die de aarde onder je voeten leken te laten trillen. Maar zodra je dit deelt met een Tico of Tica, volgt er steevast een brede glimlach:
“This is Costa Rica! The rainy season is the most beautiful time of the year! The rainforests are growing, everything is lush and green, and you can see so many animals! Pura Vida!” Zelfs toen later die week een van de mooiste activiteiten werd geannuleerd vanwege het weer en we baalden als een stekker, bleven de mensen om ons heen opgewekt:
“Tomorrow is another day, guys. Pura Vida!”
Deel deze pagina:
Alsof dat nog niet genoeg was, viel ook nog de stroom uit in ons appartement door de storm. Daar stonden we dan, in het donker onze koffers in te pakken. En toch zei de beheerder met een grijns: “I’m sorry guys, maybe the storm is over in a few hours, maybe in one day, maybe in three days. Just enjoy your time here… and a little bit of Pura Vida.” En als klap op de vuurpijl: net toen we wilden vertrekken, bleek de autoband lek. Op dat moment denk je echt even: hoeveel pech kan een mens hebben? Maar nog geen tien minuten later stond de plaatselijke automonteur al bij ons, met een glimlach van oor tot oor, en binnen een paar minuten was de band alweer gerepareerd. En wat denk je wat hij zei bij het wegrijden? Juist. Pura Vida. Het is dus meer dan alleen “enne?” zoals wij dat in Limburg misschien zouden zeggen. Pura Vida is het moment – precies zoals het is. Het is een ‘goedendag’ of ‘alles goed?’. Maar het is ook een ‘het is oké’, ‘maak je geen zorgen’ en vooral: ‘geniet’. In een wereld waarin we steeds meer streven naar ‘moeten’ – presteren, groeien, verbeteren, sneller zijn – daar is Costa Rica. Daar is Pura Vida: een herinnering dat het niet altijd sneller, harder of beter hoeft. Een gesprek zonder haast. Gewoon een kopje koffie in de zon (of in de regen, haha) voordat je aan het werk gaat. Gewoon even genieten van het ‘niets’. Pura Vida is écht. Daar waar wij in Nederland ook vragen: “alles goed?”, vraag ik me af: hoe vaak is dat oprecht? En luisteren we dan écht, als we het al vragen? Als we er überhaupt de tijd voor nemen?
Ik merk dat deze drie weken in Costa Rica mij echt aan het denken hebben gezet. Niet alleen tijdens de reis zelf, maar ook nu ik weer terug ben, in mijn dagelijks leven – en zelfs tijdens mijn werk op de polikliniek in het ziekenhuis.
Laatst was er een patiënt die net hechtingen had gekregen en het advies kreeg om twee weken niet te sporten. Zijn reactie was: “Ik ben fanatiek hardloper. Dat is wel een tegenvaller… ik MOET eigenlijk drie keer in de week hardlopen.”
Mijn reactie kwam bijna vanzelf: “U kunt het ook zo bekijken: het zijn maar twee weken. Er zijn mensen die veel langer – of misschien wel helemaal niet meer – kunnen sporten.” Zijn reactie was mooi om te zien. Hij viel even stil. Alsof hij even weer met beide benen op de grond werd gezet. Daarna zei hij: “Hm, daar heb je eigenlijk wel gelijk in. Dat is veel erger... dan stelt dit van mij eigenlijk niets voor." En op dat moment, echt waar… ik moest mezelf inhouden om niet te zeggen: ‘Pura Vida’ – met een knipoog.
Het begon al direct bij aankomst. We waren nog maar net uit het vliegtuig gestapt toen we het voor het eerst hoorden: “Welcome to Costa Rica! Enjoy your time – Pura Vida!” Even later, toen we onze huurauto hadden opgehaald en afrekenden bij het verhuurbedrijf, kregen we weer een vrolijk: “Pura Vida guys, thank you!” mee.
In het begin dachten we nog: hmm… het klinkt een beetje zoals “enne?” bij ons in het mooie Limburg. Je weet wel… als in “hey dich” of “alles good?” Maar dat is helemaal niet zo!
Pura Vida; letterlijk vertaald betekent het ‘puur leven’. Maar het is zoveel meer dan dat. Voor de Tico’s en Tica’s – de inwoners van Costa Rica – is het een levensstijl. Een manier van denken, voelen, doen. Vorig jaar mochten wij dat zelf ervaren tijdens onze reis door dit prachtige land. Maar waarom schrijf ik over Pura Vida? Omdat het iets is wat je niet alleen hoort, maar echt voelt zodra je voet zet op Costa Ricaanse grond. De Tico’s en Tica’s staan bekend als een van de meest gelukkige bevolkingen ter wereld, en geloof me: Pura Vida is daar een groot onderdeel van.
Deze column is niet alleen een kleine ode aan dit prachtige land met z’n regenwouden, nevelwouden, talloze dieren en vooral: lieve, warme mensen. Het is ook een bescheiden levensles. Een pleidooi voor een beetje meer Pura Vida – ook in ons drukke, soms hectische Nederland. Wij hebben een geweldige vakantie gehad tijdens deze drieweekse roadtrip door Costa Rica. En achteraf kunnen we nog steeds lachen om hoe vaak we hebben geroepen: “Ich bun naat tot oppe ongerboks!”.
Ik weet één ding zeker: ik zal in ieder geval nooit meer klagen over het weer in Nederland…