Na een afsluitende BBQ, kwam de rotatie. De volgende ploeg arriveerde en met dezelfde vrachtwagens vertrokken we naar Beiroet om ’s avonds in Schiphol te landen. En dat was het dan. Mocht je geen vervoer hebben, dan kreeg je een vrij vervoertje voor de trein. Nazorg bestond niet, dat mocht je zelf uitzoeken. Binnen een tijdsbestek van 12 uur was je van uitzending in Libanon plots burger. Het waren andere tijden.

Contact met het thuisfront verliep anders dan nu. Er waren geen mobiele telefoons (en ook geen vaste verbindingen). Je kon brieven schrijven die normaal gesproken binnen 5 dagen in Nederland aankwamen. Had je pech -en dat gebeurde nogal eens- door gevechten in Beiroet, dan werd het vliegveld gesloten: geen uitgaande post, geen inkomende brieven en geen aanvoer van etenswaren. Met enige regelmaat werden dan ook de noodrantsoenen aangesproken. De koks hielden daar ook altijd rekening mee, en het menu was in zo’n periode afhankelijk van de staat van de ingrediënten. Dat wat écht binnen een dag op moest ivm bederf dat kwam op het menu. Dat leidde ooit tot de merkwaardige combi van hutspot met haring in kerriesaus. Daar werd niet zo gek veel van gegeten. Hutspot is ook niet lekker bij een temperatuur boven de 40 graden.

Nou zeker, infiltranten werden aangehouden en ontwapend, we werden verschillende keren aangevallen met geweervuur en RPG’s, kregen toestemming van het Unifil hoofdkwartier om terug te vuren met .50 mitrailleur, hebben artilleriegranaten in het kamp gekregen (zonder slachtoffers gelukkig) en hebben ook met die zware mortieren licht-granaten moeten afvuren. De lokale bevolking snapte meteen dat het toen serieus werd: binnen een paar seconden waren alle lampen uit in de hele omgeving.

En mocht je ooit de kans krijgen om een paar vrije dagen door te brengen in Israel (ja, dat was mogelijk en er was een ‘normale’ grensovergang op de kustweg), dan veranderde na de grens ook het landschap. Libanon was dor, heet en vol met stekelige struiken en her en der cactussen. In Israel was alles groen, overal werd groente verbouwd, wegen waren vergelijkbaar met Nederland (niet slalommen tussen de kuilen), er kwam stroom uit het stopcontact en ga zo maar door.

Een belangrijk onderdeel was verder de post 7-23A. Deze lag bovenop een heuvel en midden in het gebied waar infiltraties verwacht werden. Door de strategische ligging werd 7-23A een belangrijke observatie- en radiopost voor het bataljon.

Voor ons was het grootste voordeel van 7-23A dat je -door de hoge ligging- daar radio-ontvangst had. Je kon de Britse militaire radiozender BFBS vanuit Cyprus ontvangen die de hele zomer een blauwe tas weggaven: Be the best on the beach with the BFBS blue beach bag…..

Het Nederlandse Unifil bataljon was begin jaren ’80 het relatief sterkste onderdeel van Unifil. Het bataljon dat uit voornamelijk dienstplichtigen bestond beschikte over pantserwagens (de YP-408) bewapend met zware mitrailleurs, had twee mortierpelotons die vanuit verschillende posities het hele Unifil gebied konden bestrijken en beschikte over anti-tank raketten. Dankzij deze krachtige wapens en slim radioverkeer, is het vaak gelukt om strijdende partijen te bewegen om toch maar te vertrekken en de confrontatie niet aan te gaan.

Stapte je in Beiroet uit het vliegtuig dan kwam je in één stap in een andere wereld. Vanuit het koele vliegtuig in de bloedhitte van het kapotgeschoten vliegveld. Overal stonden kapotgeschoten vliegtuigen, rondom het vliegveld waren overal kraters te zien, gebouwen met oorlogsschade. En bij het eerste appèl op Libanese bodem werd het Wilhelmus afgespeeld met een cassettebandje. Autoradio op stand 10.

Deze keer zal ik mijn verhaal doen. Vanaf voorjaar 1980 tot en met najaar 1980 was ik betrokken bij de Unifil uitzending. Unifil was (en is) in het leven geroepen als peace-keeping force. Oftewel Unifil valt niet aan en Unifil zal het gevecht niet zomaar beginnen. Unifil vormt daarmee eigenlijk een soort van politiemacht in het Unifil mandaatgebied.

De Libanese overheid was destijds feitelijk afwezig in Zuid-Libanon, geen politie, geen leger. Elke dorpje had zijn eigen burgemeester, meestal aangestuurd vanuit de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO). Belangrijk om te vermelden (zeker in de huidige tijd): Unifil is gebonden aan de verschillende verdragen en overeenkomsten, die de opdracht er niet gemakkelijker op maken. Zo hadden we te maken met een PLO-nederzetting op enkele honderden meters van post 7-23, zeg maar op schootsafstand. En dat gebeurde dan ook, ook al mochten ze blijven zitten want dat was zo vastgelegd in het verdrag van Caïro.

Alweer 80 jaar geleden hebben we die vreselijke periode achter ons gelaten. En terwijl het voor ons al allemaal erg lang geleden is (wie is er destijds nog bij geweest?), zijn er nog heel veel conflicten in onze wereld: Oekraïne, Israel, Gaza, Libanon, Syrië… 

Naast de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog worden op 4 mei ook de gevallenen tijdens vredesoperaties herdacht. Dat zijn er gelukkig niet heel veel geweest, maar toch. Je zal je zoon, dochter of partner maar nooit meer terugzien.

Nederland is bij talloze conflicten betrokken geweest om de strijdende partijen uit elkaar te houden of om vrede te bewerkstelligen. Soms ging dat goed, soms is dat ook niet gelukt. Maar hoe ziet zo’n missie er eigenlijk uit? Wat gebeurt er tijdens zo’n uitzending? Komt dat overeen met het beeld geschetst door Hollywood films? Is elke missie er eentje als in de film Black Hawk Down?

Om ieder gerust te stellen. Nee, zo is het eigenlijk zelden of nooit. Daarom zal het veteranencomité van de gemeente Beesel maandelijks een bijdrage leveren om te vertellen hoe het er eigenlijk aan toe gaat. Om zo ook de kennis en bewustwording over vrede en veiligheid in de gemeente Beesel te vergroten.

Mocht je naar aanleiding van de verhalen contact zoeken, kijk dan op www.veteraneninstituut.nl of stuur een bericht naar veteranen.beesel@gmail.com