L. Schatorie Dakbedekkingen Reuver werd in 1909 opgericht en bestaat dus al 115 jaar. Met Leon aan het roer is het de 4^egeneratie Schatorie. “Dat gegeven heeft uiteraard ook een rol gespeeld toen ik besloot om in het bedrijf te stappen. Dat is toch erg bijzonder en zie je tegenwoordig niet meer zoveel. Daarnaast zijn er ook veel dakdekkers die ooit bij ons zijn begonnen, de fijne kneepjes van het vak geleerd hebben en later voor zichzelf zijn gestart, zowel in Reuver als in de omringende dorpen. Dat is ook helemaal prima.” Met twee nog jonge zonen zou er in de verdere toekomst zelfs een 5^egeneratie kunnen komen. Leon: “Misschien dat het voor Bram en of Koen wel iets is. Maar dat is nog ver weg en ook wij vinden het veel belangrijker dat ze iets gaan doen wat ze leuk vinden.”

In meer dan honderd jaar dakdekken heeft de familie natuurlijk een hoop meegemaakt. Jan: “We hebben als Schatorie Dakbedekkingen de daken van de kerken in Reuver, Offenbeek en Swalmen gedaan. Bij laatstgenoemde was er geen budget voor een steiger dus heb ik zelf een systeem gemaakt waarmee we aan de slag konden. Leon vervolgt: “Een paar jaar geleden moest er nieuwe dakbedekking komen bij een seksclub. In een keer hadden we allemaal vrienden en bekenden die wel even een snipperdag zouden opnemen om mee te gaan werken. Ook hebben we een boot in de haven van Roermond van een nieuw dak moeten voorzien; dat was onder een brug gesneuveld. Daar hebben we toen bij min 10 graden staan werken met ook nog een ijzige wind op het water. Half uur werken en dan een kwartier opwarmen bij de kachel.”

Waar je in de rest van Nederland vooral gespecialiseerde dakbedekkersbedrijven ziet, zijn er in Limburg nog veel waarbij je voor verschillende facetten terecht kunt. Zo ook bij Schatorie. Leon: “Of het nu gaat om platte daken, dakkappellen of koper en zinkwerk; we zijn van alle markten thuis. We ontzorgen klanten volledig door alles van A tot Z te regelen. En als de klant dan tevreden is, geeft dat veel voldoening. Zoals er laatst bij de betaling op de factuur nog een mooi dankwoord stond.” Reclame heeft de familie Schatorie eigenlijk maar zelden gemaakt. Leon: “We moeten het vooral hebben van goede mond-tot-mondreclame. Er staan al projecten op de planning tot eind volgend jaar dus we hebben het ontzettend druk. Dat is ook een luxepositie. Heel soms moet ik dan ook helaas nee verkopen, we kunnen immers niet meer dan werken.”

Het bedrijf verder laten groeien, is erg lastig. “We werken met 7 a 8 man verdeeld over drie ploegen. Nieuw allround personeel is vrijwel niet te vinden. En we willen de kwaliteit die mensen van ons gewend zijn wel handhaven.” Net zoals zijn vader, opa en overgrootvader voor hem, maakt Leon dus lange dagen. Ontspanning vindt hij in de muziek als spelend lid van het Trommel- en Fluiterkorps Sint Barbara en Joekskapel De Gresbuus. Echt afschakelen gebeurt vooral tijdens vakanties. Leon: “Dan zijn we ook van de eerste dag van de vakantie tot en met de laatste weg. Anders ben ik hier toch nog met mijn werk bezig. “Dat gaat gelukkig steeds beter”, vult Esther aan. “Vroeger had Leon daar zelfs tijdens de vakantie inderdaad nog wel de neiging toe.”

Leon werkt eerst nog een tijdje onder zijn vader alvorens hij het bedrijf definitief overneemt. Inmiddels doet Schatorie Dakbedekkingen weer veel werk rechtstreeks voor particulieren en bedrijven. Leon: “Ik vind het mooi om iets tastbaars te maken, om iets af te ronden. Ik sta ook het merendeel van de tijd zelf tussen de medewerkers op de daken. Dat komt mede omdat ik op kantoor wat zaken geautomatiseerd heb en dus niet meer fulltime binnen hoef te zitten. Een ander groot voordeel is dat pap en mam nog steeds op de achtergrond actief zijn als ik een beroep op ze doe. Jan: “Ik ga vooral bij klanten langs en doe de opnames. Als ik ,meestal onder het genot van een kopje koffie, de wensen en mogelijkheden heb besproken met de klant leg ik het bij Leon neer die dat dan tot een prijsopgave omtovert. Dat contact met klanten vind ik leuk om nog te kunnen blijven doen.” Marlies boekt alle facturen vervolgens in de administratie en houdt in de gaten of iedereen ook netjes op tijd betaald. Toen Jan de zaak overdroeg aan Leon, kon hij het makkelijk loslaten. “Ik heb daar geen enkele moeite mee gehad. Ik bemoei me ook nergens mee. Natuurlijk zijn er dingen die ik misschien anders zou doen maar het is nu Leon zijn bedrijf en hij beslist.”

Jan en Marlies hebben er geen enkele moeite mee dat Leon een ander pad gaat bewandelen. “We hebben Leon en zijn zussen Janneke en Maartje altijd vrijgelaten in wat ze wilden doen. Maar een studie afronden, dat vonden we in ieder geval heel belangrijk. “Sterker nog”, corrigeert Leon zijn vader, “je hebt er juist meer op aangedrongen om niet in de dakdekkerswereld te gaan werken.” Jan: “Klopt. Toch heb ik een paar jaar geleden gevraagd of Leon de zaak niet wou overnemen. Ik was aan het nadenken over de toekomst en er waren twee opties; een overname binnen de familie of verkopen. En aangezien de dakdekkerswereld nog steeds een echte mannenwereld betreft, kwam ik automatisch bij Leon uit. En ik ben erg blij dat hij ‘ja’ gezegd heeft. Leon vervolgt: “Ik heb eerst goed met mijn vrouw Esther moeten overleggen. Ik wist natuurlijk dat het geen baan voor veertig uur in de week zou worden en dat ik ook in de avonduren en weekenden vaak weg zou zijn. Maar Esther ging akkoord en ik heb er geen moment spijt van gehad.” Esther, ook bij het gesprek aangesloten: “In het begin viel het even tegen. Maar inmiddels ben ik eraan gewend. En het is ook echt niet zo dat Leon er nooit is.”

Leon groeit dus op met de dakdekkerszaak aan huis. “Mijn ene opa was timmerman, mijn andere dakdekker. Ik was altijd buiten in de weer, aan het ‘knommelen’. Als jongetje ging ik ook vaker mee; dat vond ik heerlijk.” Ook in vakanties en weekenden helpt Leon als tiener al vaak in het bedrijf van zijn vader mee. Toch kiest hij in eerste instantie voor een totaal andere richting en gaat International Marketing en Management studeren. “Ik ben een hoogopgeleide dakdekker”, grapt hij. “Bij mijn eerste baan kon ik mijn ei niet helemaal kwijt, dat lukte wel toen ik de overstap maakte naar de standbouw. Dat bouwen heeft er dus wel altijd ingezeten.”

Jan had een mooie maar niet altijd even makkelijke tijd. “Het werk was zwaar, in weer en wind en met in die tijd nog maar erg weinig hulpmiddelen. Ook aan de veiligheid werd nog niet veel aandacht geschonken.” Later, als het bedrijf verder groeit, gaat Schatorie Dakbedekkingen veel voor de aannemerswereld werken. Hele straten en wijken werden gerenoveerd. Jan: “Daardoor ben ik meer op kantoor komen te zitten waar mijn vrouw Marlies de administratie deed.” Toch was het nog steeds hard werken. “Je maakte lange dagen, meestal zes dagen in de week. En op zondag vaak alweer voorbereidingen treffen voor de maandag. Zelfs tijdens het kerstdiner ben ik wel eens gebeld voor een noodgeval. Dan trommel je wat mensen op en ga je daarheen. Ik heb daardoor mijn kinderen soms te weinig gezien”, is de eerlijke conclusie van Jan. “Maar dat maak ik nu gelukkig goed met de kleinkinderen.” Leon: “Het voordeel was wel, doordat mijn ouders de zaak aan huis hadden, dat ze na schooltijd altijd in de buurt waren.”

Jan legt uit hoe ze in de wereld van de dakbedekkingen terecht zijn gekomen. “Mijn opa Sjang was als weesjongen opgenomen bij een gezin in Helden. Hij werkte daar in de zomer als dakdekker en in de winter maakte hij klompen. In die tijd was er aan deze kant van de Maas bij Roermond en Venlo veel opkomende industrie en er gingen geruchten dat er een mijn geopend zou worden in Herkenbosch. Dit zou voor enorm veel extra werkgelegenheid en dus nieuwe woningen gaan zorgen. Opa zag hierdoor in 1909 kansen om in Reuver een eigen zaak te starten. De oudste drie kinderen van opa, waaronder mijn vader, werkten mee in het bedrijf. Later heeft mijn vader het bedrijf overgenomen samen met zijn broer Tom. Deze kwam helaas al op jonge leeftijd onverwachts te overlijden waardoor mijn vader er al snel alleen voor stond. Ik had alleen drie zussen en was zelf werkzaam als elektromonteur. Het alleen voortzetten van het bedrijf viel mijn vader zwaar en groeide hem boven zijn hoofd. Het woord ‘burn-out’ was toen nog niet bekend. Ik ben toen gestopt als elektromonteur en ben pap gaan helpen. Zo kwam ik min of meer noodgedwongen in de dakdekkerswereld terecht.”