Deze publicatie maakt gebruik van cookies

We gebruiken functionele en analytische cookies om onze website te verbeteren. Daarnaast plaatsen derde partijen tracking cookies om gepersonaliseerde advertenties op social media weer te geven. Door op accepteren te klikken gaat u akkoord met het plaatsen van deze cookies.

Deel deze pagina:

"Het was een compleet nieuwe uitdaging voor ons allebei, en met een persoonlijke reden daarachter."

De Iron Man 70.3 – Het moment van waarheid

Eindelijk, zondag 8 september was het zover. Na een slapeloze nacht vol spanning reden we naar Sluis voor het zwemonderdeel. Dit was het onderdeel waar we het meest tegenop zagen. Het wachten duurde lang: we stonden 1 uur en 20 minuten in de kou, met blote voeten op het asfalt, met onze wetsuits al aan, voordat we mochten beginnen. Niet ideaal voor de zenuwen (en je blaas).

Toen het eindelijk zover was, moest ik mezelf echt even herpakken in het water. De persoon achter me dook boven op me, wat me flink in paniek bracht. Het duurde zeker 5-10 minuten voordat ik weer rustig verder kon zwemmen. Als je al niet zo’n zwemtalent bent is het best een ding om met honderden mensen tegelijk in het water te liggen. Zeker bij een triatlon. Want de verhalen zijn echt hartstikke waar: dat zwemmen is een groot gevecht in het water. Mensen gaan over je heen, trekken je terug aan je been (WHY?!), klap in je gezicht hier, trap in je buik daar. Daar heb je natuurlijk geen last van wanneer je een goede zwemmer bent en zorgt dat je niet in het gedrang komt, mijn advies dus: zorg voor de realisatie van een goede zwemtechniek. Een hele goede.

Het fietsen begon geweldig: zonnetje, lichte wind, en de eerste 30 km gingen als een speer. Maar toen draaide de route en kregen we te maken met windkracht 5/6 over een flink deel van het parcours. Voor mijn gevoel duurde het eindeloos, maar uiteindelijk bereikte ik de magische grens van 80 km. De laatste 10 km gingen gelukkig weer wat vlotter, maar toen wisten we al: onze tijdsdoelen gaan we niet halen.

Toen was het tijd voor het hardlopen, ons favoriete onderdeel. De eerste 10 km ging alles perfect, totdat mijn maag protesteerde. Wat volgde was een loop van dixie naar dixie. Dirk had vergelijkbare problemen, maar in mindere mate. Nog een duidelijke les: meer trainen met gels!



De finish

En daar was hij dan eindelijk: de finishlijn, de rode loper, de iconische Iron Man boog. Het moment van finishen was vooral een opluchting, want de ongemakken waren op dat moment behoorlijk. Ook voelde ik wat teleurstelling omdat mijn tijdsdoel niet behaald was, maar tegelijkertijd beseften we dat omstandigheden niet altijd te plannen zijn. En dat het eigenlijk ook wel prima is zo.

We zijn trots dat we het gehaald hebben. Absoluut geen rozengeur en maneschijn verhaal. Maar wel de realiteit. Zo’n Iron Man, en eigenlijk ieder sportevent begint namelijk al op het moment dat je besluit zoiets te doen. Alle voorbereidingen die je moet treffen, de lessen die je leert, de mentale uitdagingen. Je komt jezelf echt 1001 keer tegen en achteraf gezien, doe je het daar juist ook voor. En mijn les voor zo’n eerste keer? Laat je verwachtingen achterwegen, die komen later wel. Nu weten we wat we de volgende keer anders moeten doen, en hebben zin om onze prestaties te verbeteren. En wie weet… misschien dat die volledige Iron Man er ooit nog komt. En wat er in 2025 op de planning staat? Who knows.

Raceweek

En dan is het zover. Raceweek… je denkt misschien dat je gewoon op de dag zelf verschijnt, maar nee hoor. Twee dagen van tevoren is er al een briefing en een dag voor de race moet je je fiets en tassen afgeven op verschillende drop-offs. Het kostte ons uren om alles voor elkaar te krijgen. Bij die drop off plekken is het natuurlijk ook een grote mensen massa. Dus het is niet zoals het woord doet vermoeden even een snelle bag drop off. Eerder een sta eerst een uur in de file – gevolgd door een parade van muizenstapjes – gevold door het afgeven van de tas (en fiets) – om uiteindelijk weer een uur in de file te staan, drop off. En dat dan 2 keer.

Qua training deden we lichte sessies: korte performance runs, zwemsessies, yoga, en wat conditioning workouts op de rower en bike. De intensiteit lag lager, maar wel nog met het nodige volume. De laatste paar dagen hebben we ons vooral gefocust op het koolhydraten stapelen, chillen in het exhibition center, uitrusten (buiten die drop offs dan), terrein verkennen, het weer in de gaten houden (niet dat je daar ook maar enige invloed op hebt) en alles wat in het 80 pagina lange Iron Man boekje staat dat je verder moet doen.

Het combineren van trainingen, werk en een sociaal leven bleek een behoorlijke uitdaging (het sociale leven heeft het trouwens bijna niet overleefd). Je bent uren bezig met voorbereidingen, logistiek, het schoonmaken van je fiets na elke rit. Oh, en probeer ook nog wat ontspanning en gezonde voeding in te passen – een kunst op zich. De laatste weken van onze voorbereiding verliepen niet zoals gepland, omdat werk weer eens voorrang kreeg. Dat resulteerde in vermoeidheid, niet de juiste voedingskeuzes (te weinig) en afnemend plezier in het trainen. Ineens maak je zelf mee waar je normaliter mensen juist mee helpt. En wanneer je dan voor jezelf niet gelijk een plan of antwoord hebt, kan dat best confronterend zijn.

De voorbereiding

Het lopen zat wel goed; dat deden we immers al meerdere keren per week. Fietsen daarentegen was een ander verhaal. Na wat stevige investeringen (je kunt beter twee keer op vakantie dan een Iron Man doen, geloof me) gingen we aan de slag. Het fietsen bracht zo zijn eigen uitdagingen met zich mee: lage rugpijn, schuurplekken, lekke banden.. maar na een tijdje vonden we er toch plezier in. Het Nederlandse weer is natuurlijk behoorlijk verraderlijk... en werkte niet bepaald mee, waardoor we pas laat echt op de weg konden trainen.

En dan het zwemmen… We dachten: 1,9 km, dat moet wel meevallen. Nou, niets was minder waar! Zwemmen draait volledig om techniek, en die techniek die je tijdens je A- en B-diploma’s leert? Vergeet die maar. Gelukkig konden we terecht bij Sjoerd en Mark van Wingerden voor lessen, en daar hebben we enorm veel aan gehad.

Begin september stond in het teken van een avontuur dat Dirk en ik nooit zullen vergeten: de Iron Man 70.3 in Knokke-Heist. Het was een compleet nieuwe uitdaging voor ons allebei, en met een persoonlijke reden daarachter.

Waarom de Iron Man 70.3?

We zijn geen vreemden als het gaat om sportieve uitdagingen. Van halve marathons tot Strong Vikings en Hyrox, we doen het allemaal: voor het plezier, voor goede doelen, of simpelweg omdat we willen laten zien dat we doen waar we als bedrijf voor staan. Maar een triatlon? Dat was iets totaal anders. Begin dit jaar zaten we samen om onze plannen door te nemen. We wilden een uitdaging aangaan die écht buiten onze comfortzone lag, en zo kwamen we al snel uit bij de Iron Man. Een volledige Iron Man zou echter niet haalbaar zijn, gezien de tijd die we nodig hadden voor werk en onze HYROX-trainingen. De halve Iron Man leek daarentegen veel realistischer én ook best wel spannend. Dus dat werd het!

 

Iron Man 70.3
COLUMN
Door Joska Koch 

Deel deze pagina:

De finish

En daar was hij dan eindelijk: de finishlijn, de rode loper, de iconische Iron Man boog. Het moment van finishen was vooral een opluchting, want de ongemakken waren op dat moment behoorlijk. Ook voelde ik wat teleurstelling omdat mijn tijdsdoel niet behaald was, maar tegelijkertijd beseften we dat omstandigheden niet altijd te plannen zijn. En dat het eigenlijk ook wel prima is zo.

We zijn trots dat we het gehaald hebben. Absoluut geen rozengeur en maneschijn verhaal. Maar wel de realiteit. Zo’n Iron Man, en eigenlijk ieder sportevent begint namelijk al op het moment dat je besluit zoiets te doen. Alle voorbereidingen die je moet treffen, de lessen die je leert, de mentale uitdagingen. Je komt jezelf echt 1001 keer tegen en achteraf gezien, doe je het daar juist ook voor. En mijn les voor zo’n eerste keer? Laat je verwachtingen achterwegen, die komen later wel. Nu weten we wat we de volgende keer anders moeten doen, en hebben zin om onze prestaties te verbeteren. En wie weet… misschien dat die volledige Iron Man er ooit nog komt. En wat er in 2025 op de planning staat? Who knows.

Het combineren van trainingen, werk en een sociaal leven bleek een behoorlijke uitdaging (het sociale leven heeft het trouwens bijna niet overleefd). Je bent uren bezig met voorbereidingen, logistiek, het schoonmaken van je fiets na elke rit. Oh, en probeer ook nog wat ontspanning en gezonde voeding in te passen – een kunst op zich. De laatste weken van onze voorbereiding verliepen niet zoals gepland, omdat werk weer eens voorrang kreeg. Dat resulteerde in vermoeidheid, niet de juiste voedingskeuzes (te weinig) en afnemend plezier in het trainen. Ineens maak je zelf mee waar je normaliter mensen juist mee helpt. En wanneer je dan voor jezelf niet gelijk een plan of antwoord hebt, kan dat best confronterend zijn.

Raceweek

En dan is het zover. Raceweek… je denkt misschien dat je gewoon op de dag zelf verschijnt, maar nee hoor. Twee dagen van tevoren is er al een briefing en een dag voor de race moet je je fiets en tassen afgeven op verschillende drop-offs. Het kostte ons uren om alles voor elkaar te krijgen. Bij die drop off plekken is het natuurlijk ook een grote mensen massa. Dus het is niet zoals het woord doet vermoeden even een snelle bag drop off. Eerder een sta eerst een uur in de file – gevolgd door een parade van muizenstapjes – gevold door het afgeven van de tas (en fiets) – om uiteindelijk weer een uur in de file te staan, drop off. En dat dan 2 keer.

Qua training deden we lichte sessies: korte performance runs, zwemsessies, yoga, en wat conditioning workouts op de rower en bike. De intensiteit lag lager, maar wel nog met het nodige volume. De laatste paar dagen hebben we ons vooral gefocust op het koolhydraten stapelen, chillen in het exhibition center, uitrusten (buiten die drop offs dan), terrein verkennen, het weer in de gaten houden (niet dat je daar ook maar enige invloed op hebt) en alles wat in het 80 pagina lange Iron Man boekje staat dat je verder moet doen.

De Iron Man 70.3 – Het moment van waarheid

Eindelijk, zondag 8 september was het zover. Na een slapeloze nacht vol spanning reden we naar Sluis voor het zwemonderdeel. Dit was het onderdeel waar we het meest tegenop zagen. Het wachten duurde lang: we stonden 1 uur en 20 minuten in de kou, met blote voeten op het asfalt, met onze wetsuits al aan, voordat we mochten beginnen. Niet ideaal voor de zenuwen (en je blaas).

Toen het eindelijk zover was, moest ik mezelf echt even herpakken in het water. De persoon achter me dook boven op me, wat me flink in paniek bracht. Het duurde zeker 5-10 minuten voordat ik weer rustig verder kon zwemmen. Als je al niet zo’n zwemtalent bent is het best een ding om met honderden mensen tegelijk in het water te liggen. Zeker bij een triatlon. Want de verhalen zijn echt hartstikke waar: dat zwemmen is een groot gevecht in het water. Mensen gaan over je heen, trekken je terug aan je been (WHY?!), klap in je gezicht hier, trap in je buik daar. Daar heb je natuurlijk geen last van wanneer je een goede zwemmer bent en zorgt dat je niet in het gedrang komt, mijn advies dus: zorg voor de realisatie van een goede zwemtechniek. Een hele goede.

Het fietsen begon geweldig: zonnetje, lichte wind, en de eerste 30 km gingen als een speer. Maar toen draaide de route en kregen we te maken met windkracht 5/6 over een flink deel van het parcours. Voor mijn gevoel duurde het eindeloos, maar uiteindelijk bereikte ik de magische grens van 80 km. De laatste 10 km gingen gelukkig weer wat vlotter, maar toen wisten we al: onze tijdsdoelen gaan we niet halen.

Toen was het tijd voor het hardlopen, ons favoriete onderdeel. De eerste 10 km ging alles perfect, totdat mijn maag protesteerde. Wat volgde was een loop van dixie naar dixie. Dirk had vergelijkbare problemen, maar in mindere mate. Nog een duidelijke les: meer trainen met gels!



"Het was een compleet nieuwe uitdaging voor ons allebei, en met een persoonlijke reden daarachter."

De voorbereiding

Het lopen zat wel goed; dat deden we immers al meerdere keren per week. Fietsen daarentegen was een ander verhaal. Na wat stevige investeringen (je kunt beter twee keer op vakantie dan een Iron Man doen, geloof me) gingen we aan de slag. Het fietsen bracht zo zijn eigen uitdagingen met zich mee: lage rugpijn, schuurplekken, lekke banden.. maar na een tijdje vonden we er toch plezier in. Het Nederlandse weer is natuurlijk behoorlijk verraderlijk... en werkte niet bepaald mee, waardoor we pas laat echt op de weg konden trainen.

En dan het zwemmen… We dachten: 1,9 km, dat moet wel meevallen. Nou, niets was minder waar! Zwemmen draait volledig om techniek, en die techniek die je tijdens je A- en B-diploma’s leert? Vergeet die maar. Gelukkig konden we terecht bij Sjoerd en Mark van Wingerden voor lessen, en daar hebben we enorm veel aan gehad.

Begin september stond in het teken van een avontuur dat Dirk en ik nooit zullen vergeten: de Iron Man 70.3 in Knokke-Heist. Het was een compleet nieuwe uitdaging voor ons allebei, en met een persoonlijke reden daarachter.

Waarom de Iron Man 70.3?

We zijn geen vreemden als het gaat om sportieve uitdagingen. Van halve marathons tot Strong Vikings en Hyrox, we doen het allemaal: voor het plezier, voor goede doelen, of simpelweg omdat we willen laten zien dat we doen waar we als bedrijf voor staan. Maar een triatlon? Dat was iets totaal anders. Begin dit jaar zaten we samen om onze plannen door te nemen. We wilden een uitdaging aangaan die écht buiten onze comfortzone lag, en zo kwamen we al snel uit bij de Iron Man. Een volledige Iron Man zou echter niet haalbaar zijn, gezien de tijd die we nodig hadden voor werk en onze HYROX-trainingen. De halve Iron Man leek daarentegen veel realistischer én ook best wel spannend. Dus dat werd het!

 

Door Joska Koch 
Iron Man 70.3
COLUMN