Wil je dit gevoel eens voelen. Zeg dan tegen jezelf.
Ik heb het nog nooit gedaan, dus denk dat ik het kan.
Buen Camino!!

Dankbaar voor de mensen die in mijn hart mee liepen motiveerden en ondersteunden in welke vorm dan ook. Mijn moeder die mij toesprak vanuit de overkant in mooie en moeilijke momenten.
Monique omdat we dit samen mochten beleven en voelen. Al liepen we de weg alleen.
Mijn Man (Peter) die mij de ruimte en vertrouwen gaf om dit te doen.
Ik blijf doorlopen………..en de gele pijlen volgen.
En neem deze weg in mijn rugzak mee.

Marielle Savelkoul-Heldens

Mijn partner moest aan het idee wennen. Maar ik  kreeg snel de motivatie en ondersteuning die ik nodig had. Er zijn vele wegen die naar Santiago leiden. Wij kozen voor de Portugese Central. Van Porto (Portugal) naar Santiago (Spanje) met een totale afstand van 240 km. Ik wandelde daarvoor extra veel en was vaker op de mat te vinden. Het trainen van je benen en rug is belangrijk. De kunst is om zo licht mogelijk te reizen want je moet het zelf dragen. De overnachtingen werden gepland want we wilden zeker zijn van een bed en douche. En daar ging ik dan, 6,5 kg op mijn rug excl. water , dat kwam er natuurlijk nog bij. Het zou de aankomende 2 weken mijn huis zijn.

Afgelopen maart 2024 volbracht ik het Pieterpad 498 km dwars door Nederland. Samen met mijn wandelvriendin Monique. Een aantal jaren geleden kwam De Compostella al eens voorbij in mijn leven. Maar daar was ik toen nog niet aan toe en stopte het in mijn wenskastje.
Tot dat ik bezoek kreeg van mijn oudste zoon en vriendin in maart 2023. Zij ging De Compostella lopen alleen. Mijn wenskastje ging open en de beslissing voor mij was snel gemaakt. Waarom wachten op straks. Morgen is vandaag. De voorbereidingen konden beginnen, vooral in mijn hoofd.
Mijn wandelmaatje Monique en ik zouden samen gaan lopen.

Marielle Savelkoul-Heldens heeft recent deze bekende wandeltocht gelopen en haar belevenissen voor PUIK uiteengezet.

Ik heb het nog nooit gedaan ….. dus ik denk dat ik het kan.
Wandelen: daar word ik blij van, ik kan het overal doen wanneer het mij uitkomt. Het geeft mij energie na een werkdag. Lekker in beweging zijn in het tempo dat bij mij past. Zo liep ik al heel wat kilometers rondom ons dorp of zocht ik de wandelpaden iets verder op.

Dag 14

Milladoiro naar Santiago de Compostella (8 km).
Na eerst vannacht een diep gesprek met meneer de blaar, volgde een oorverdovend snurkorkest.
Maar ik zeur verder niet!
Ik word pas wakker na mijn eerste kopje koffie na 3 km en het is wederom klimmen.
Er kan nog meer bij.
De eerste voet op het plein………ik brak …. dwars door alles heen. Tranen kunnen zoveel zeggen.
Een facetime momentje naar huis, nog meer tranen. Maar het mocht van mezelf en iedereen mocht het zien. Huilen van blijdschap is toch zo fijn!
Dit moment omschrijven met een mooi of grappig woord is niet te vinden.
Dit moet je VOELEN!
De kathedraal was oogverblindend mooi en had iets magisch. Een bezoekje aan de pelgrimsmis was de kaars op deze reis. Iemand roept ……… Janus hij heeft ons gezocht en op ons gewacht. We zingen later door de straten. Its a long way to Santiago.
Een laatste Buen Camino en hij verdwijnt uit het zicht en pakt zijn gewone leven weer op. Prachtig die verbindingen met mensen die je maar heel even kent en wellicht nooit meer ziet.
Het afhalen van mijn Compostella en ook daar viel een traan. De mevrouw achter de balie pakt even mijn hand vast……trots op mezelf. Op deze vandaag liepen er 2.581 pelgrims Santiago binnen en wij als Reuverse meisjes waren er daar twee van.
240 km in mijn broekzak.
Een reis voor mijn leven, dankjewel linker- en rechterbeen.

Dag 12 

Caldes de reis naar Padron (20 km).
Hup naar buiten.
Dat zei ik altijd tegen mijn jongens als de zon s’morgens aan de hemel stond. Gelukkig waren het allebei buitenkinderen. Potjes vol met insecten kreeg ik terug als cadeautje.
Buiten spelen is leren ….. leren is spelen. Ik hoop dat ze zich die buitendagen nog kunnen herinneren.
Buiten zijn geeft mij energie, al 12 dagen. Het wordt warm (maar ik zeur niet).
Danny zwaait ons goedemorgen en lacht en loopt zijn eigen weg.
Onderweg lopen we een stukje mee met 2 grote Nederlandse vrienden. Ze maken lange stappen met hun lange benen. Het gesprek gaat al snel over kinderen. Een van hun is VWO economie leraar.
We begrijpen elkaar dan ook, al werken we met andere leeftijden.
Ze slaan het kopje koffie over en lopen door.
De bloemen langs de kant zijn prachtig. Bij ons staan ze alleen in een vaas.
De bomen zorgen voor de nodige verkoeling. Lopend langs een basisschool waar kinderstemmen te horen zijn en daardoor jubelt mijn hart. De beschildering op de buitenmuur dat zou elke basisschool niet misstaan en zeker gegund zijn. Kleur je dag.
Een slaapplek met een stiltetuin wacht. Moeder van het huis kookt zonder zakjes. En ik zie vol verbazing dat ikzelf kuiten heb gemaakt.
Een wasje! Kleine dingen die je dag een kleur geven!

Dag 10

Rondela naar Ponte Vedra (20 km).
De zintuigen gaan vandaag volledig aan. De mensen die voorbij komen kijken weer blij omdat het droog is. Het wordt steeds drukker. Dat komt voornamelijk omdat je minimaal 100 km van de Camino moet lopen om een certificaat op het einde te krijgen. Veel mensen maken dan ook gebruik om hun koffers vooruit te sturen. Ze hebben dan geen zware rugzak maar een klein rugzakje voor overdag. Ze fladderen ons voorbij!
Och ja, iedereen doet het op zijn manier en dat mag. Als het maar niet al te toeristisch wordt denk ik dan in mijzelf.
Het wordt letterlijk een modderdag vandaag, vuile schoenen, nou en!
De stad Ponte Vedra is prachtig met zijn prachtige gebouwen het straalt rust en gezelligheid uit.
Een Apperolletje in het zonnetje op een terras, genieten.
Het gaat goed en het lopen gaat steeds makkelijker.

Dag 8

Valenca naar Parrino (21 km).
In Spanje in Spanje in Spanje …. in Spanje schijnt…...dat is dus niet zo. Door de hevige regenval de afgelopen dagen gaat de natuur ook zijn weg zoeken. Een ding is zeker, dat worden natte voeten. Een  man op leeftijd verliest zijn evenwicht en valt voorover in een flinke plas met water. Wij helpen hem een handje en kiezen om een andere weg te nemen. Door een inschattingsfout verliest Monique, mijn wandelmaatje, haar evenwicht en valt in een beek wat door de harde regen op een rivier met harde stroming lijkt. Ook haar ‘huis’ ging mee. Ik bleef rustig en liep over een dun balkje waardoor ik droog naar de overkant kwam. Gelukkig heb ik sterke armen. Natter dan nat kan niet.
De pelgrims rondom het eerstvolgend cafetaria boden een helpende hand. Ook deze verbinding raakte me.
We liepen de laatste 15 km zonder woorden. Nog wat beklimmingen. We worden ingehaald door wandelaars met een grote poncho (het lijken wel spoken) maar toch ben ik een beetje jaloers. Er kan nog meer bij (we zijn er bijna).
Humor is zo belangrijk vandaag!

Dag 6

Ponte Lima naar Rubiaes (20 km).

We kijken niet meer naar het weerbericht maar omhoog Sammie! Het wordt achteraf de zwaarste etappe die we gaan tegenkomen. Een laatste kopje koffie voor de klim begint.

Een klim met een sterke stijging van 405 meter. We stijgen 250 meter in 3 km op naar de Alto Portela Grande. Ik keer in mezelf en roep mijn hulptroepen in (wandelstokken). Net zoals het leven voelde deze berg. Soms moet je ergens doorheen wat onmogelijk lijkt, maar als je niet opgeeft en in jezelf blijft geloven gaat het lukken! Ik zong de liedjes die dagelijks op mijn werk voorbij komen. Nu om mijzelf te motiveren. En liet een gevonden steen achter.

Boven op de berg kreeg ik een prachtig uitzicht. Ik voelde mij trots en sterk en hield het niet droog. Een mevrouw op leeftijd hield ik in de gaten die achter mij liep en vroeg: “Are you OK?”  Ze zei: “I can do this”. Respect. Maar alles wat je naar boven klimt moet ook weer naar beneden. Een avondmaaltijd wederom in een plastic vooral blauw restaurant wacht op ons. Een dag om trots op te zijn.

Dag 4

Barcelos naar Tamels (10 km).
Zomaar op straat voor de voordeur een visboer. Dat is bij ons niet meer voor te stellen. Deze eenvoud, ik houd ervan.
Maar 10 km lopen is even fijn. Ons hostel is snel gevonden (hier slapen meerdere pelgrims tegelijk) of in een kamertje apart of gezamenlijk. Het is een familiebedrijf dat hoofdzakelijk leeft van de wijnranken die je overal ziet. De omgeving is prachtig en sereen. Slippers aan en in de hangmat, de gastvrouw kookt. Ze werkt hard en overziet alles. Om half zeven schuiven we met de hele wereld aan tafel. New Zeeland, Australië, Italië, Frankrijk en natuurlijk Nederland. De verbinding is groot. We hebben allemaal hetzelfde doel en we drinken dezelfde wijn en eten dezelfde maaltijd. We zitten met slippers aan tafel. Hoe mooi is dat! Een mooie afsluiting van vandaag.

Dag 2

Porto naar Sao Pedro de Rates (22km). De straatjes zijn stil en verlaten als wij aan onze eerste dag wandelen beginnen. Het klimmen uit Porto is het begin van wat nog gaat komen. De mensen die je tegen komt, wensen je een buen Camino toe. In het begin is dat wennen maar al snel neem je dit over. Het klinkt vriendelijk en het betekent ‘goede weg’. De wandelstokken helpen mij een handje. De kasseien zijn niet te vermijden en maken het moeilijk. Goed uitkijken waar je loopt. Op bankjes of muurtjes voor de deuren ligt fruit wat je lekker kan opeten. Dit doen veel bewoners vrijwillig. Veel inwoners zijn erg betrokken.

Aangekomen bij onze Casa, tijd voor een maaltijd. Deze bestaan vaak uit pelgrimsmaaltijden die in ruimtes worden aangeboden dat vooral uit plastic bestaat, ze zijn vooral voedzaam. Je eet en drinkt er voor weinig geld en er wordt veel gebruik van gemaakt. De sfeer is prima! Tijd voor rust te nemen. Morgen wacht een pittige route.

Dag 1

Een dagje in Porto gezellig (15 km). Het ophalen van ons pelgrimspaspoort in de kathedraal in Porto was onze eerste stap. Hierin verzamel je gaande weg de stempels die je nodig hebt om op het einde in Santiago het Compostella te kunnen ontvangen. Deze stempels vind je in winkeltjes, café’s, restaurants of kerkjes. 2 per dag is de opdracht. Meer staat er niet in de agenda de aankomende 2 weken.

Dag 13

Padron naar Milladoiro  (19 km).
De moeder van het huis maakt er een creatief ontbijtje van, ze maakt alles zelf en daar neemt zij de tijd voor.
Tijd!
25 km met de auto in 30 min als je 50 mag rijden.
25 km met je eigen benen wat een dag kost. Wij zitten vol in de vertraging en dat past heel goed bij mij, voel ik zelf. Alles gaat zo snel in het leven. Janus roept en herkent mij aan mijn krullen. We lopen een groot deel van de dag samen. Hij zal vandaag Santiago binnenlopen en glundert en is heel trots op zichzelf.
Een laatste keer Buen camino en hij loopt door.
Ook komt meneer de blaar nog even bij mij langs zo net voor het einde. Zeg nooit, nooit. Het voelt alsof je constant een steen in je schoen hebt (maar ik zeur niet).
We lopen in het totaal 23 km de laatste lange wandeldag met mijn huis op mijn rug. Hij weegt nog steeds 6,5 kg maar ik voel hem niet meer. Onderweg een boel los gelaten. Wat soms nodig is.
Fysiek en mentaal sterker geworden.
Vannacht een overnachting in een Alberque.
Het geeft mij een jeugdherberg gevoel. Je slaapt in een grote zaal met veel pelgrims op stapelbedden. Het kind in mij wordt wakker.
Het eindpunt is in zicht en kan het bijna zelf niet geloven. In de verte is ons doel te zien.
Morgen de laatste kilometers. We zijn er bijna. De tijd is omgevlogen.
We komen allemaal op deze wereld……en nemen ergens afscheid.
Geniet van je tussentijd.

Dag 11

Pontevedra naar Caldes de Reis.
Geen zorgen wat trek ik aan vandaag? We hebben weinig keuze. Met de regenjas heb ik een afspraak gemaakt, die wil ik niet meer zien. Bij het vertrek ontmoeten we Danny. Een man uit Texas met zijn gitaar op zijn rug. Zijn leeftijd is moeilijk, ik schat rond de zeventig, maar hij straalt en geniet volop. Hij heeft al 8 Camino’s in zijn benen en kan het met jong en oud goed vinden. Onze Camino Coach. Hij helpt jongeren die in hun leven in de knoop zitten, door naar ze te luisteren en een helpende hand te geven. Mooi werk!
Hij gaf aan ons ook advies: Het enige wat je moet doen als je de Camino loopt, is de gele pijlen volgen, maar vergeet deze niet te blijven volgen ook al ben je straks thuis. Ze zullen je de goede weg wijzen in je leven. Een wijze man.
Verder lopend kregen we nog een applaus van een veld met klaprozen. De vogels hadden ieder hun eigen instrument en speelden samen het mooiste lied in hun bos orkest.
Een ontmoeting met moeder en dochter.
Een ontmoeting met 2 vrienden uit Nederland.
Een ontmoeting met Janus uit Griekenland. Hij laat ons niet meer los tot in Santiago. Een sterke man met nog veel plannen, hij houd van hyken en maakt tijd om dit te doen. Hij loopt vanuit Lissabon 650 km alleen! Aan de kant van de weg, op het eindpunt zijn er waterbaden te vinden met warm water Even onze voeten verwennen. Meerder wandelaars kwamen op hetzelfde idee en de blaren lachen mij tegemoet. Mij bleef dit tot nu toe bespaart.

Dag 9

Parrino naar Redondela (18km)

Laat de zon in je hart. Twee doelen vandaag doorlopen en niet opgeven. Wat er ook op je pad komt.

Stempels zoeken en mooie mensen ontmoeten.

Dag 7

Rubiaes naar Valencia (18 km).
Kunnen we het weer veranderen? Nee! Dus hup regenjas aan, al was alles nog vochtig van gisteren.
Mooie paden, mooie bloemen in hun beste jas. De natuur op zijn best en dat maakt veel goed.
De kasseien lopen nog steeds met ons mee.
We verzamelen stempels vandaag in een koffie-bar-bakker-cafetaria inéén. Heel efficiënt.
De mannen van het dorp starten op hun gemak de dag met een portje. Proost!
De rest verloopt de dag in stilte, waar ik enorm van geniet. Aankomend in een soort van Valkenburg waar de geborduurde tafellakens de hoofdrol spelen. Een pilsje drinken, eten en bijna weg waaien sluit ik deze dag af.
Morgen lopen we Spanje binnen, we kunnen dan zeggen we zitten op de helft.
De rolluiken gaan op tijd dicht.

Dag 5

Tamels naar Ponte Lima (18 km).

De dag beloofd heel nat te worden, heel nat. Zo ook de vooruitzichten.

De regenjas mag zijn best gaan doen. De temperatuur staat ook op een laag pitje.

We lopen vooral met ons hoofd naar beneden. Doornat, behalve de sokken, komen we aan op onze avondplek. Maar we blijven zingen.

Dag 3

São Pedro de Rates naar Barcelos 27 km, het worden er 34.
Maandagmorgen 7.03 uur en de zon is al wakker.
De dagen die komen bestaan alleen maar uit eten, wandelen, slapen en dit herhalen. En dat is echt zo, het geeft regelmaat en structuur. De natuur is hard aan het werk en bloeit volop. We komen een aantal pelgrims tegen. Sommigen alleen. Moeders en dochters, vaders en zonen of hele gezinnen. Mooi om te zien!
Een ijsje precies op het goede moment of dat kopje koffie. De kleine geluksmomentjes. We werden vriendelijk ontvangen bij onze Casa met een ijskoud voetenbad. Geloof me dat is pas echt een cadeautje. Wel lag het pelgrims restaurant wat verder weg, dus hup……..nog even aan de wandel. Ik liep alsof ik 3 dagen op een paard had gezeten.
Morgen beloofd regen, maar regenjassen zijn niet gemaakt om binnen te blijven. Een korte route de volgende dag staat voor de deur.