Mijn naam is Loes Gerritsen, woonachtig in Reuver en ik werk al meer dan 20 jaar met mensen met dementie.

Voorheen intramuraal, en de laatste jaren in een functie waarin ik mensen met dementie en hun naasten begeleid en ondersteun, vaak met het doel om zo lang mogelijk thuis te kunnen blijven wonen, met een zo hoog mogelijke kwaliteit van leven. Dit is namelijk de grootste wens van veel mensen.

Naast de huisbezoeken verzorgen we in de gemeente Beesel ook mantelzorgcursussen en gespreksgroepen voor partners van mensen met dementie. Het werken met mensen met dementie is mijn passie.  Vandaar dat ik ook deelneem aan de werkgroep dementievriendelijk Beesel, en lid ben van de Adviescommissie Sociaal Domein.

Ik heb de zorg zien veranderen, en zie ook dat de zorg rondom mensen met dementie moét veranderen om het houdbaar te houden in de toekomst. Graag neem ik mensen daarin mee.

Dementie……het zal je maar gebeuren.

Bij 1 op de 5 mannen en 1 op de 3 vrouwen wordt deze diagnose ooit werkelijkheid.

Niet alleen ouderen, ook jonge mensen kunnen lijden aan dementie.

Zoals jullie je kunnen voorstellen zet deze diagnose alles op zijn kop. Je moet je toekomstdromen bijstellen, de relatie met je naasten gaat veranderen, en je naasten hebben ook verdriet, net als jij. Er gaan dingen mis, je weet bijvoorbeeld niet meer hoe je koffie moet zetten.

Voor de meeste mensen met dementie is het hun diepste wens om zolang mogelijk, zo veilig mogelijk, thuis te kunnen blijven wonen. Thuis voelt het veilig, en vertrouwd. Thuis is daar waar je herinneringen hebt gemaakt, die als zand door je brein wegglippen. Doordat je in je eigen omgeving bent komen deze herinneringen ook terug. Als je langs de deurpost loopt waar je met potlood de groei van de kinderen hebt bijgehouden, als je naar het glas in lood raam kijkt wat je man ooit voor je heeft laten maken, omdat je hier zo van houdt.

De samenleving vergrijst, ook in de gemeente Beesel. In 2035 bestaat (veel) meer dan de helft van de populatie uit senioren. Dat is een uitdaging, waarin wij met z’n allen een rol hebben. We zullen ervoor moeten zorgen dat de mensen met dementie en hun naasten gezien en gehoord blijven worden. Dat ze er mogen zijn, ondanks hun ziekte.

Er bestaan al veel mooie initiatieven binnen onze gemeente, en ook velen van ons dragen de jas van mantelzorger.

Deze week is het de week van de dementie. Er worden activiteiten georganiseerd door een enthousiaste werkgroep met als doel de kennis rondom dementie te vergroten, het taboe weg te halen, mensen bewust te maken van het feit dat iedereen, een steentje kan bijdragen aan de kwaliteit van leven voor mensen met dementie.

Een mooi voorbeeld is dat een mevrouw al jaren tijdens de week van de dementie een doos met Vergeet-me-nietjes, het symbool van dementie, op keien geschilderd bij mijn voordeur neerzet. Om aan de mensen met dementie te geven zodat ze weten dat er aan ze gedacht wordt, om aan de mantelzorgers te geven als hart-onder-de riem, om in de dorpskernen neer te leggen zodat er tussen burgers een gesprek op gang komt over dementie. Een klein steentje met grote waarde voor degene waar het om gaat. Dat is waar de gemeente Beesel groots in is en nóg grootser in moet worden, we doen het samen, we dragen het samen, we zijn er voor elkaar.

Ik wil tot slot een voorbeeld schetsen van een situatie waarin de hulp van burgers echt nodig was.

Een meneer die zijn dagen niet meer zelf kon invullen woonde tegenover een van de open inlopen die onze gemeente rijk is. Overdag sliep meneer, waardoor hij in de nacht wakker was. Dhr. wilde graag naar de open inloop aan de overkant van de straat, maar hij kon er zelf niet komen. De zoektocht begon, hoe kon hij naar de open inloop gaan? Kinderen woonden niet in de buurt, de mensen van de thuiszorg doen wat ze kunnen en werken kneiterhard maar kunnen niks betekenen in het halen en brengen van cliënten. Taxivervoer kon niet, want dhr. hoefde alleen maar de weg over te worden vervoerd. De mensen van de dagbesteding konden dhr. niet halen want ze kunnen niet weg van de groep.

Bleef de buurt over, we hebben aan buurtgenoten de situatie geschetst en gevraagd of zij op een moment in de week iets konden betekenen in het halen of brengen van dhr., we kregen overal “nee” op ons rekest, de reacties varieerden van “ dat moet de zorg maar doen”, tot “dhr. moet maar verhuizen als hij niet meer voor zichzelf kan zorgen” enzovoorts.

Ik ben enorm dankbaar voor de positieve voorbeelden die er al zijn binnen onze gemeente, denk hierbij bijvoorbeeld aan die prachtige vergeet-me-niet keien, maar door een voorbeeld zoals hierboven beschreven zie ik ook wat we nog voor weg te gaan hebben. Wij, als burgers van de gemeente Beesel, zijn nodig in de zorg rondom mensen met dementie en hun naasten.

Ik hoop dat ik jullie vaker mee mag nemen in de wereld van deze mensen, dat ik jullie mooie, maar ook ontroerende, verhalen mag vertellen over de mensen met dementie, die niet hun ziekte zijn, maar mens blijven, met een eigen verhaal, een geschiedenis, en eigen verlangens. Om zo de wereld, maar zeker de gemeente Beesel nóg dementievriendelijker te maken.