Het gevoel van
Afgelopen week heb ik samen met mijn schoonbroer, mijn buurman en een goede vriend mijn 6de Vierdaagse van Nijmegen gelopen. De grootste wandelprestatietocht ter wereld met meer dan 45.000 deelnemers met 70 verschillende nationaliteiten. Als je eenmaal met dit virus besmet bent kom je er echt heel slecht vanaf. De energie en de enorme saamhorigheid van alle lopers en de honderdduizenden toeschouwers waar zelden tot nooit rellen of ruzies ontstaan maakt dit evenement voor mij uniek.
Op maandag 17 juli gaan we ons alle vier aanmelden op de Wedren. We worden voorzien van een geel polsbandje. Deze kleur staat voor de 4 x 40 km. Dit bandje wordt bij de start en finish gescand en geeft onder andere aan hoe lang je over 40 km hebt gelopen. Tevens krijg je elke dag een andere knipkaart mee om te bewijzen dat je de hele route ook uitloopt. Er wordt streng gecontroleerd.
Dag 4 is ten einde. Uitgeput met hier en daar wat blaren onder mijn voeten en de nodige spierpijn kunnen we elkaar feliciteren en omhelzen om daarna ons wel verdiende kruisje en de gladiolen in ontvangst nemen. We lopen nog even naar de Wedren waar groot feest wordt gevierd. Mensen staan op de tafel te dansen en wij dansen zover dat het lichaam dit nog toelaat gezellig mee. Na een dik uur is de energie eruit.
Terug aangekomen op de camping praten we nog gezellig na over deze 4 daagse en overleggen we of we het volgend jaar weer de moed hebben en natuurlijk de gezondheid om deel te nemen aan deze mooie week. Ik bedank mijn overbuurman op de camping voor het slaapmutje en we nemen afscheid. Wat een feest, een uitputtingsslag en een enorme gezelligheid. Ook dank ik o.a. Guus Meeuwis, Andre Hazes, Frans Duijts en Mart Hoogkamer voor de kilometers luistermuziek. Want eerlijk is eerlijk, dankzij hun loopt het toch een stuk makkelijker.
Lieve groet,
Yvonne Schrijvers
Ik vertrek met een goed gevulde rugzak. Er zit geld in voor onderweg voor een heerlijk zoute soep of een kop koffie, bananen of geld om te plassen. Verder zit er in mijn rugzak zoute drop, een petje voor de zon, zonnebrandcrème, lippenbalsem, een zonnebril, de knipkaart, mijn drie boterhammen, Snelle Jelle of Vlugge Japie, Liga, twee flesjes Ranja, afplaktape, Omnifix, gelpleisters, schaartje, priknaald, reservesokken, regencape, mijn jack en niet te vergeten een doos paracetamols. Niet alleen voor mijzelf maar ook voor mijn maatjes want we willen hoe dan ook de finish halen. En echt... ik had het allemaal nodig.
Op dag 1 en 3 gaat de wekker om 4.30 uur en op dag 2 en 4 gaat de wekker om 3.30 uur. We hebben namelijk twee keer een vroege en twee keer een late start. Dit om de mensenmassa te verdelen. Pfff wat een tijd om op te staan gaat er door mij heen. We doen alles heel zachtjes om de starters van de 30 km niet wakker te maken. Want deze starten weer een uurtje later. Samen fietsen we door het donker 8 kilometer naar de Wedren waar wij ons melden. Een aanmoedigingsboog gemaakt door studenten met hun schorre stemmen, duffe koppen, wilde haren, waterige ogen, stinkende kleding en in een plakkerige hand nog een fles bier applaudisseren ons een geweldige eerste dag toe. Hoe mooi is dit. Prachtig toch? Zo gaat het vier dagen door. Na het lopen zoeken we tussen de duizenden fietsen onze eigen fiets om weer 8 km terug naar de camping te gaan. Wat een heerlijk gevoel om na zoveel lopen te kunnen fietsen.
Na de aanmelding duiken we nog even de stad Nijmegen in om iets te drinken en te eten en genieten we van de mensenmassa, de vele live bands en komen dan ook vanzelf terecht in een sfeer waar we elk jaar naar uitkijken. “Het Vierdaagse gevoel“. Vanuit de stad gaan we door naar de Vierdaagse camping in Malden. Daar zetten we onze camper neer, draaien de luifel uit, halen de stoelen en de tafel tevoorschijn, stallen onze fietsen, maken koffie en leggen contacten met de Vierdaagse lopers op de camping.
Al snel vertelt een wandelaar dat hij al twee weken lang zijn voeten heeft ingesmeerd met kamferspiritus om deze te harden en zo de blaren te omzeilen. Een mevrouw komt aangelopen en zij meldt met trots dat het haar 40ste keer wordt dat ze meeloopt. Ik zucht een paar keer en denk dat dit wel heel erg vaak is. Hoe oud zal zij dan wel niet zijn? De overbuurman op de camping geeft een korte uitleg hoe je het makkelijkste in slaap komt, zodat je goed uitgerust aan de Vierdaagse begint. Kortom, een en al gezelligheid. Tegen de avond gaan we onze boterhammen smeren voor onderweg. Ik maak mijn kwark met banaan en sinaasappel klaar voor morgenvroeg en we vullen gelijk onze rugzakken. We zijn muisstil want om 21.00 uur liggen er al veel wandelaars in bed.
Ik heb al 2 dagen slecht geslapen en ga toch even vragen aan mijn overbuurman op de camping wat zijn slaaptips zijn. Nou zegt ie: meid, kom maar eens mee. Hij stopt mij 4 kleine flesjes kruidenbitter in de hand en zegt erbij dat ik voor ik ga slapen 1 flesje gerust kan drinken. En helpt het niet dan drink je er gewoon 2. Ik bedankt hem en loop met mijn flesjes weg. Al snel drink ik er 2 leeg om zeker te weten dat ik een goede nachtrust tegemoet ga. ‘s Morgens word ik buitengewoon fit wakker en ga met frisse moed aan de volgende 40 km beginnen.
Op mijn rugzak speld ik een nieuwe spreuk zodat mensen die achter mij lopen iets te lezen hebben waardoor je natuurlijk de nodige gesprekstof uitlokt. Sommige wandelaars maken er een foto van en andere vertellen in een korte tijd hun hele leven en soms zit daarbij veel emotie. Maar in de meeste gevallen zijn de korte praatjes onderweg lekker luchtig, onzinnig en gek.
Er staan duizenden mensen langs de weg te klappen, ons aan te moedigen en te zingen. Ook familie en vrienden zien we zwaaien tussen de menigte. We zwaaien terug maken een kort praatje, klagen even hoe zwaar het is of hoe goed het gaat en lopen snel weer door. Altijd leuk als je bekenden ziet. Vele kleine kinderen staan met bakjes eten in lange rijen midden op de weg om ons te voorzien van tomaatjes, komkommerstukjes, spekjes, dropjes, toastjes, koekjes, worteltjes, snoepjes, lolly’s, appelstukjes en noem maar op en wat hebben ze daar plezier in. Het is echt zo veel maar we nemen het graag allemaal tot ons want wat heb je veel eten en drinken nodig als je bijna negen uur loopt op een dag.
De militairen die in pelotons met hun inmiddels stinkende uniformen en hun zwaarbepakte rugzakken zwetend voorbij marcheren voorzien de kinderen van allerlei speldjes en stikkers.
Echt super bedankt allemaal.
Hallo lieve lezers,
Even voorstellen: Ik ben Yvonne Schrijvers en geboren op 2 december 1964.
Al meer dan 30 jaar woon ik op de Pastoor Vranckenlaan in Reuver waar ik al 17 jaar een eigen pedicurepraktijk heb. Daarbij werk ik nog verschillende uurtjes in de zorg.
Ik heb een dochter van 29 die woont in Roermond en een zoon van 28 die woonachtig is in Bali (Indonesië).
Ik mag een stukje schrijven over de Vierdaagse in Nijmegen.
Dag 4 is ten einde. Uitgeput met hier en daar wat blaren onder mijn voeten en de nodige spierpijn kunnen we elkaar feliciteren en omhelzen om daarna ons wel verdiende kruisje en de gladiolen in ontvangst nemen. We lopen nog even naar de Wedren waar groot feest wordt gevierd. Mensen staan op de tafel te dansen en wij dansen zover dat het lichaam dit nog toelaat gezellig mee. Na een dik uur is de energie eruit.
Terug aangekomen op de camping praten we nog gezellig na over deze 4 daagse en overleggen we of we het volgend jaar weer de moed hebben en natuurlijk de gezondheid om deel te nemen aan deze mooie week. Ik bedank mijn overbuurman op de camping voor het slaapmutje en we nemen afscheid. Wat een feest, een uitputtingsslag en een enorme gezelligheid. Ook dank ik o.a. Guus Meeuwis, Andre Hazes, Frans Duijts en Mart Hoogkamer voor de kilometers luistermuziek. Want eerlijk is eerlijk, dankzij hun loopt het toch een stuk makkelijker.
Lieve groet,
Yvonne Schrijvers
Ik heb al 2 dagen slecht geslapen en ga toch even vragen aan mijn overbuurman op de camping wat zijn slaaptips zijn. Nou zegt ie: meid, kom maar eens mee. Hij stopt mij 4 kleine flesjes kruidenbitter in de hand en zegt erbij dat ik voor ik ga slapen 1 flesje gerust kan drinken. En helpt het niet dan drink je er gewoon 2. Ik bedankt hem en loop met mijn flesjes weg. Al snel drink ik er 2 leeg om zeker te weten dat ik een goede nachtrust tegemoet ga. ‘s Morgens word ik buitengewoon fit wakker en ga met frisse moed aan de volgende 40 km beginnen.
Op mijn rugzak speld ik een nieuwe spreuk zodat mensen die achter mij lopen iets te lezen hebben waardoor je natuurlijk de nodige gesprekstof uitlokt. Sommige wandelaars maken er een foto van en andere vertellen in een korte tijd hun hele leven en soms zit daarbij veel emotie. Maar in de meeste gevallen zijn de korte praatjes onderweg lekker luchtig, onzinnig en gek.
Er staan duizenden mensen langs de weg te klappen, ons aan te moedigen en te zingen. Ook familie en vrienden zien we zwaaien tussen de menigte. We zwaaien terug maken een kort praatje, klagen even hoe zwaar het is of hoe goed het gaat en lopen snel weer door. Altijd leuk als je bekenden ziet. Vele kleine kinderen staan met bakjes eten in lange rijen midden op de weg om ons te voorzien van tomaatjes, komkommerstukjes, spekjes, dropjes, toastjes, koekjes, worteltjes, snoepjes, lolly’s, appelstukjes en noem maar op en wat hebben ze daar plezier in. Het is echt zo veel maar we nemen het graag allemaal tot ons want wat heb je veel eten en drinken nodig als je bijna negen uur loopt op een dag.
De militairen die in pelotons met hun inmiddels stinkende uniformen en hun zwaarbepakte rugzakken zwetend voorbij marcheren voorzien de kinderen van allerlei speldjes en stikkers.
Echt super bedankt allemaal.
Ik vertrek met een goed gevulde rugzak. Er zit geld in voor onderweg voor een heerlijk zoute soep of een kop koffie, bananen of geld om te plassen. Verder zit er in mijn rugzak zoute drop, een petje voor de zon, zonnebrandcrème, lippenbalsem, een zonnebril, de knipkaart, mijn drie boterhammen, Snelle Jelle of Vlugge Japie, Liga, twee flesjes Ranja, afplaktape, Omnifix, gelpleisters, schaartje, priknaald, reservesokken, regencape, mijn jack en niet te vergeten een doos paracetamols. Niet alleen voor mijzelf maar ook voor mijn maatjes want we willen hoe dan ook de finish halen. En echt... ik had het allemaal nodig.
Op dag 1 en 3 gaat de wekker om 4.30 uur en op dag 2 en 4 gaat de wekker om 3.30 uur. We hebben namelijk twee keer een vroege en twee keer een late start. Dit om de mensenmassa te verdelen. Pfff wat een tijd om op te staan gaat er door mij heen. We doen alles heel zachtjes om de starters van de 30 km niet wakker te maken. Want deze starten weer een uurtje later. Samen fietsen we door het donker 8 kilometer naar de Wedren waar wij ons melden. Een aanmoedigingsboog gemaakt door studenten met hun schorre stemmen, duffe koppen, wilde haren, waterige ogen, stinkende kleding en in een plakkerige hand nog een fles bier applaudisseren ons een geweldige eerste dag toe. Hoe mooi is dit. Prachtig toch? Zo gaat het vier dagen door. Na het lopen zoeken we tussen de duizenden fietsen onze eigen fiets om weer 8 km terug naar de camping te gaan. Wat een heerlijk gevoel om na zoveel lopen te kunnen fietsen.
Na de aanmelding duiken we nog even de stad Nijmegen in om iets te drinken en te eten en genieten we van de massa mensen, de vele live bands en komen dan ook vanzelf terecht in een sfeer waar we elk jaar naar uitkijken. “Het 4Daagse gevoel“. Vanuit de stad gaan we door naar de 4Daagse camping in Malden. Daar zetten we onze Camper neer, draaien de luifel uit, halen de stoelen en de tafel tevoorschijn, stallen onze fietsen, maken koffie en leggen contacten met de 4Daagse lopers op de camping.
Al snel vertelt een wandelaar dat hij al 2 weken lang zijn voeten heeft ingesmeerd met kamferspiritus om deze te harden en zo de blaren te omzeilen. Een mevrouw komt aangelopen en zij meldt met trots dat het haar 40ste keer wordt dat ze meeloopt. Ik zucht een paar keer en denk dat dit wel heel erg vaak is. Hoe oud zal zij dan wel niet zijn? De overbuurman op de camping geeft een korte uitleg hoe je het makkelijkste in slaap komt zodat je goed uitgerust aan de 4Daagse begint. Kortom, een en al gezelligheid. Tegen de avond gaan we onze boterhammen smeren voor onderweg. Ik maak mijn kwark met banaan en sinaasappel klaar voor morgenvroeg en we vullen gelijk onze rugzakken. We zijn muisstil want om 21.00 uur liggen er al veel wandelaars in bed.
Het gevoel van
Afgelopen week heb ik samen met mijn schoonbroer, mijn buurman en een goede vriend mijn 6de Vierdaagse van Nijmegen gelopen. De grootste wandelprestatietocht ter wereld met meer dan 45.000 deelnemers met 70 verschillende nationaliteiten. Als je eenmaal met dit virus besmet bent kom je er echt heel slecht vanaf. De energie en de enorme saamhorigheid van alle lopers en de honderdduizenden toeschouwers waar zelden tot nooit rellen of ruzies ontstaan maakt dit evenement voor mij uniek.
Op maandag 17 juli gaan we ons alle vier aanmelden op de Wedren. We worden voorzien van een geel polsbandje. Deze kleur staat voor de 4 x 40 km. Dit bandje wordt bij de start en finish gescand en geeft onder andere aan hoe lang je over 40 km hebt gelopen. Tevens krijg je elke dag een andere knipkaart mee om te bewijzen dat je de hele route ook uitloopt. Er wordt streng gecontroleerd.
Hallo lieve lezers,
Even voorstellen: Ik ben Yvonne Schrijvers en geboren op 2 december 1964.
Al meer dan 30 jaar woon ik op de Pastoor Vranckenlaan in Reuver waar ik al 17 jaar een eigen pedicurepraktijk heb. Daarbij werk ik nog verschillende uurtjes in de zorg.
Ik heb een dochter van 29 die woont in Roermond en een zoon van 28 die woonachtig is in Bali (Indonesië).
Ik mag een stukje schrijven over de Vierdaagse in Nijmegen.
