Einde aan de horeca in Maashof
Het voorjaar van 2020 blijkt een bewogen tijd voor Marion. De eerste coronagolf dient zich aan waardoor de horeca verplicht dicht moet. Niet veel later komt er een einde aan de lijdensweg van Frans; hij komt te overlijden. “Hij zat toen al in een verzorgingstehuis. Ik heb hem met alle liefde verzorgd maar op het laatst ging het niet meer.” Deze gebeurtenissen zorgen er mede voor dat Marion besluit te stoppen met Maashof. “Ik was inmiddels zeventig en vond het wel mooi geweest. Het werd ook te veel voor mij alleen.” Ze verkoopt Maashof; de huidige bewoners runnen er echter geen horeca meer waardoor ook het terras is verdwenen. “Als je ziet dat er nu nog maar twee cafés in het centrum van Beesel liggen; doodzonde natuurlijk.” Soms kriebelt het nog wel eens bij Marion. “Ik heb het altijd met ontzettend veel plezier gedaan. Ik kijk dan ook terug op een fantastische tijd.”
Ós Aje Kasteleins
Nog niet eens zo heel erg lang geleden lagen er verspreid over de gemeente Beesel tientallen cafés. Daar zijn er inmiddels niet zo veel meer van over. Maar de herkomst, geschiedenis en bijzondere verhalen van de deze kroegen blijven gelukkig nog wel even voortbestaan. In de serie genaamd ‘Os Aje Kasteleins’ blikt Puik terug met voormalige kroegeigenaren en kasteleins van roemruchte horecagelegenheden. In deel 29 komt Marion Timmermans aan het woord. Zij runde samen met haar man Frans vanaf 2002 tot 2020 café / terras Maashof in het Beeselse Ouddorp.
Maashof stamt al uit 1650 en kende in de loop der eeuwen vele bestemmingen. Zo deed het in de begintijd dienst als herberg. Later werd het onder meer gebruikt voor intensieve landbouw en zelfs als varkensfokkerij. Marion: “Wij namen het in 1978 over van mijn schoonouders en begonnen er met fruitteelt en asperges. Maar ik had er nooit een geheim van gemaakt dat mijn hart ook bij de horeca lag; mijn ouders hadden vroeger een manege en ik regelde daar het horecagedeelte. Ik zag ook wel mogelijkheden om bij Maashof een café te openen.”
Moeite moeten doen voor vergunningen
Het plan werd gevat om de voormalige koestal om te bouwen. Helaas duurde het een behoorlijke tijd voordat alle vergunningen geregeld waren. Uiteindelijk mocht het echtpaar Timmermans pas in 2002 hun ‘café Maashof’ openen; Marion wordt het gezicht van de zaak, Frans helpt wat meer op de achtergrond mee. Naast een ideale rustplek voor de vele wandelaars en fietsers die er toen al langskwamen, was het ook een geschikte locatie voor feesten, partijen en brunches. “In eerste instantie moesten we wel om negen uur ’s avonds de deuren sluiten. Daar hielden we ons keurig aan. Pas een paar jaar later mochten we tot twee uur ’s nachts openblijven.” Toen begon de zaak pas echt te lopen en vonden er ook veel evenementen plaats. Zo waren ze gastheer van diverse Beeselse Vasteloavends gerelateerde activiteiten zoals de BBBBB, de Boerebroelof, het Boeremoosbal, de Nach van de Prins en het Dweilen. “Ook organiseerden we zelf bijvoorbeeld het Meibaom Paote en de Herfst Party. Daarnaast heeft er verschillende jaren Ponypop plaatsgevonden; een groep Beeselse jongeren regelden dan alles waardoor er een heus minifestival was.”
Drukke zaak en de zorg voor Frans
Want helaas begint Frans met gezondheidsproblemen te kampen; hij heeft Alzheimer. “Hij ging vier keer in de week naar een zorgboerderij maar dat was uiteraard alleen overdag. Dus ’s avonds en ’s nachts stond ik er alleen voor. Het waren echt tropenjaren”, blikt Marion terug. “Naast de zorg voor Frans, was ik zeven dagen in de week met Maashof bezig. Ik deed ook de planning, de boekhouding en de inkoop. En alsof dat nog niet genoeg was, werd het hoogseizoen steeds langer.
Ook in november kon je overdag nog prachtig op ons terras zitten. Ik heb zelfs meegemaakt dat we binnen ‘de grote poets’ hadden gedaan na carnaval en we de volgende dag alweer het terras konden opzetten omdat hier het seizoen begon. Het speelde ook mee dat bij minder goed weer mensen gewoon met de auto kwamen; dan stond de parkeerplaats hartstikke vol. En de elektrische fietsen, waarvoor wij diverse oplaadpunten hadden, werden steeds meer gebruikt.”
PUIK VERHAAL
Plannen voor een groot Maasterras
Naast de drukke agenda van het café / de feestzaal, hadden Frans en Marion inmiddels ook een klein, geïmproviseerd terras onder de overkapping gemaakt. Bij goed weer zat dat vaak vol. “Als ik dan ’s avonds uitkeek over de Maas, dacht ik wel eens: ‘wat zou het mooi zijn als we hier een groot terras konden bouwen’.” Ook veel bezoekers attenderen hun op deze mogelijkheid. Het ondernemende echtpaar liet het niet bij dromen en zet de plannen door. Helaas duurt het, wederom door juridische en bureaucratische perikelen, nog vijf jaar voordat ze daadwerkelijk een nieuw terras mogen openen. In 2012 is het dan eindelijk zover: “We hebben, in eigen beheer met veel hulp van familie en vrienden, een opgehoogd terras aan de achterzijde gebouwd met uitzicht op de Maas. Het biedt plaats aan 150 personen. Ook is er een soort tuinhuisje gebouwd van waaruit we de drankjes en het eten konden serveren; de afstand tot het café was anders immers te groot.”
Mensen in de rij te wachten
Vanaf het begin loopt het storm. Marion: “We waren zeven dagen in de week vanaf tien uur ’s ochtends geopend. Op drukke dagen stonden er vaak zelfs mensen in de rij te wachten om een plekje te bemachtigen. Dan werkten we ook wel met zes of zeven man personeel en verkochten we bijvoorbeeld zo’n 25 vlaaien. Daarnaast hadden we een kleine lunchkaart met soep, tosti’s en diverse broodjes. We hebben bewust besloten om geen uitgebreide kaart te voeren; daarvoor was het tuinhuisje toch wat te klein. En ik heb altijd gezegd: wat ik doe, wil ik ook goed doen.”
Geweldig personeel
Marion deed veel in overleg met haar personeel. “Die vroeg ik geregeld om advies; hun stem was voor mij erg belangrijk. Sowieso ben ik erg dankbaar voor de mensen met wie we hebben samengewerkt. We hadden een geweldige groep. De sfeer was ook uitstekend; ik probeerde er altijd voor te zorgen dat het personeel de mogelijkheid had om even te rusten. En na het werk, werd er natuurlijk nog gezellig geborreld. Ik had ook veel vertrouwen in ze; als het eens een keer voorkwam dat ik er zelf niet kon zijn, dan wist ik dat het met een gerust hart aan hen kon overlaten.”
PUIK VERHAAL
PUIK VERHAAL
Ós Aje Kasteleins
Nog niet eens zo heel erg lang geleden lagen er verspreid over de gemeente Beesel tientallen cafés. Daar zijn er inmiddels niet zo veel meer van over. Maar de herkomst, geschiedenis en bijzondere verhalen van de deze kroegen blijven gelukkig nog wel even voortbestaan. In de serie genaamd ‘Os Aje Kasteleins’ blikt Puik terug met voormalige kroegeigenaren en kasteleins van roemruchte horecagelegenheden. In deel 29 komt Marion Timmermans aan het woord. Zij runde samen met haar man Frans vanaf 2002 tot 2020 café / terras Maashof in het Beeselse Ouddorp.
Maashof stamt al uit 1650 en kende in de loop der eeuwen vele bestemmingen. Zo deed het in de begintijd dienst als herberg. Later werd het onder meer gebruikt voor intensieve landbouw en zelfs als varkensfokkerij. Marion: “Wij namen het in 1978 over van mijn schoonouders en begonnen er met fruitteelt en asperges. Maar ik had er nooit een geheim van gemaakt dat mijn hart ook bij de horeca lag; mijn ouders hadden vroeger een manege en ik regelde daar het horecagedeelte. Ik zag ook wel mogelijkheden om bij Maashof een café te openen.”
Moeite moeten doen voor vergunningen
Het plan werd gevat om de voormalige koestal om te bouwen. Helaas duurde het een behoorlijke tijd voordat alle vergunningen geregeld waren. Uiteindelijk mocht het echtpaar Timmermans pas in 2002 hun ‘café Maashof’ openen; Marion wordt het gezicht van de zaak, Frans helpt wat meer op de achtergrond mee. Naast een ideale rustplek voor de vele wandelaars en fietsers die er toen al langskwamen, was het ook een geschikte locatie voor feesten, partijen en brunches. “In eerste instantie moesten we wel om negen uur ’s avonds de deuren sluiten. Daar hielden we ons keurig aan. Pas een paar jaar later mochten we tot twee uur ’s nachts openblijven.” Toen begon de zaak pas echt te lopen en vonden er ook veel evenementen plaats. Zo waren ze gastheer van diverse Beeselse Vasteloavends gerelateerde activiteiten zoals de BBBBB, de Boerebroelof, het Boeremoosbal, de Nach van de Prins en het Dweilen. “Ook organiseerden we zelf bijvoorbeeld het Meibaom Paote en de Herfst Party. Daarnaast heeft er verschillende jaren Ponypop plaatsgevonden; een groep Beeselse jongeren regelden dan alles waardoor er een heus minifestival was.”
Plannen voor een groot Maasterras
Naast de drukke agenda van het café / de feestzaal, hadden Frans en Marion inmiddels ook een klein, geïmproviseerd terras onder de overkapping gemaakt. Bij goed weer zat dat vaak vol. “Als ik dan ’s avonds uitkeek over de Maas, dacht ik wel eens: ‘wat zou het mooi zijn als we hier een groot terras konden bouwen’.” Ook veel bezoekers attenderen hun op deze mogelijkheid. Het ondernemende echtpaar liet het niet bij dromen en zet de plannen door. Helaas duurt het, wederom door juridische en bureaucratische perikelen, nog vijf jaar voordat ze daadwerkelijk een nieuw terras mogen openen. In 2012 is het dan eindelijk zover: “We hebben, in eigen beheer met veel hulp van familie en vrienden, een opgehoogd terras aan de achterzijde gebouwd met uitzicht op de Maas. Het biedt plaats aan 150 personen. Ook is er een soort tuinhuisje gebouwd van waaruit we de drankjes en het eten konden serveren; de afstand tot het café was anders immers te groot.”
Mensen in de rij te wachten
Vanaf het begin loopt het storm. Marion: “We waren zeven dagen in de week vanaf tien uur ’s ochtends geopend. Op drukke dagen stonden er vaak zelfs mensen in de rij te wachten om een plekje te bemachtigen. Dan werkten we ook wel met zes of zeven man personeel en verkochten we bijvoorbeeld zo’n 25 vlaaien. Daarnaast hadden we een kleine lunchkaart met soep, tosti’s en diverse broodjes. We hebben bewust besloten om geen uitgebreide kaart te voeren; daarvoor was het tuinhuisje toch wat te klein. En ik heb altijd gezegd: wat ik doe, wil ik ook goed doen.”
Geweldig personeel
Marion deed veel in overleg met haar personeel. “Die vroeg ik geregeld om advies; hun stem was voor mij erg belangrijk. Sowieso ben ik erg dankbaar voor de mensen met wie we hebben samengewerkt. We hadden een geweldige groep. De sfeer was ook uitstekend; ik probeerde er altijd voor te zorgen dat het personeel de mogelijkheid had om even te rusten. En na het werk, werd er natuurlijk nog gezellig geborreld. Ik had ook veel vertrouwen in ze; als het eens een keer voorkwam dat ik er zelf niet kon zijn, dan wist ik dat het met een gerust hart aan hen kon overlaten.”
Drukke zaak en de zorg voor Frans
Want helaas begint Frans met gezondheidsproblemen te kampen; hij heeft Alzheimer. “Hij ging vier keer in de week naar een zorgboerderij maar dat was uiteraard alleen overdag. Dus ’s avonds en ’s nachts stond ik er alleen voor. Het waren echt tropenjaren”, blikt Marion terug. “Naast de zorg voor Frans, was ik zeven dagen in de week met Maashof bezig. Ik deed ook de planning, de boekhouding en de inkoop. En alsof dat nog niet genoeg was, werd het hoogseizoen steeds langer.
Ook in november kon je overdag nog prachtig op ons terras zitten. Ik heb zelfs meegemaakt dat we binnen ‘de grote poets’ hadden gedaan na carnaval en we de volgende dag alweer het terras konden opzetten omdat hier het seizoen begon. Het speelde ook mee dat bij minder goed weer mensen gewoon met de auto kwamen; dan stond de parkeerplaats hartstikke vol. En de elektrische fietsen, waarvoor wij diverse oplaadpunten hadden, werden steeds meer gebruikt.”
Einde aan de horeca in Maashof
Het voorjaar van 2020 blijkt een bewogen tijd voor Marion. De eerste coronagolf dient zich aan waardoor de horeca verplicht dicht moet. Niet veel later komt er een einde aan de lijdensweg van Frans; hij komt te overlijden. “Hij zat toen al in een verzorgingstehuis. Ik heb hem met alle liefde verzorgd maar op het laatst ging het niet meer.” Deze gebeurtenissen zorgen er mede voor dat Marion besluit te stoppen met Maashof. “Ik was inmiddels zeventig en vond het wel mooi geweest. Het werd ook te veel voor mij alleen.” Ze verkoopt Maashof; de huidige bewoners runnen er echter geen horeca meer waardoor ook het terras is verdwenen. “Als je ziet dat er nu nog maar twee cafés in het centrum van Beesel liggen; doodzonde natuurlijk.” Soms kriebelt het nog wel eens bij Marion. “Ik heb het altijd met ontzettend veel plezier gedaan. Ik kijk dan ook terug op een fantastische tijd.”
