Limburgse wäörd waere wie langer wie mieër ómgezat nao ’t Nederlands, of de luuj make d’r zoegenaamde bastaardwäörd van, half Limburgs-half Nederlands. Deze kieër ’n veurbeeld det ’t ouch angersóm kèn. ‘Ruwe bolster, blanke pit’ waert op zien Limburgs ‘Roewe boos, blanke kaer’. De boos is de sjaal van bieveurbeeld ’n kersjtaanjel of ’n noot. De kaer is de vruch (kern, pit) in die sjaal. De benaming roewe boos gèlt zeker veur de sjtaekelige boos van de tame, aetbare kersjtaanjel. Roewe boos, blanke kaer beteikent in figuurlike zin det emes, dae nao boete toe in zien gedraag ónvrundjelik en gaar neet hertelik euverkump, gans van binne, in de kern dus, toch good van hert is. Blank beteikent neet wit mer puur of zuver. Momenteel is ’t in de natuur weer bozetied. Boze aopemake höbbe väöl luuj waal èns gedaon. Kerstaanjeleboze kènne duchtig in de vingers sjtaeke, veurzichtig aopesjtampe is baeter. Van ’t aopemake van noteboze kèns se loeëhenj (of loeëjhenj) kriege en dae loeë (loeëj) is lestig weg te kriege. Fanatieke verzamelaers weite precies wao ze aan de diekste kersjtaanjele en neut kènne kómme. Minder wèrk is gewuuën koupe in de winkel of oppe mert, mer den mis se toch waal de pure belaeving boete in moder natuur. En die geuf onnag alles veur nieks aaf.