Kalle beteikent ‘praten, spreken’ en de kal is detgene wat se zaes. D’r besjtaon allerlei saorte kal, ónger angere: sjoeëne kal (prettige, aangename praat), sjtómme kal (domme praat), vazele kal (flauwe praat), sjaele kal (onnozele praat), sjuunse kal (frivole, pikante praat), vèttige of sjmaerige kal (vieze praat), laege kal (schunnige praat), nutte kal (gemene praat). Gans erg is ’t as gezag waert “Dae haet d’r kal opsjtaon dae nag te sjlech is óm aan de verkes te vore.” Mèt de oetdrökking ‘Det is de kal neet waerd’ waert aangegaeve det get erg weinig is, neet belangriek genóg of neet de meujte waerd is. As veur good óm ós haer loestere den hure veur ze nag waal èns, die prachtig klinkende pareltjes oet ós modertaalsjatkis. Zoeë zag emes mèt sjrik: “Mer! Noe höb ich mich toch verkald!” As se euver get kals det veurluipig nag neet bekènd moog waere den höbs se dich verkald. Zich verkalle gebeurt meistal per óngelök, zónger bezei. En kalle vervange door praote of sjpraeke, gebeurt det ouch per óngelök of zónger bezei? Kals se nag gaer in dien eige modertaal of praots se lever Limberlands, de populaire Limburgs-Nederlandse mixtaal?