Dan hoor ik van verschillende kanten dat er in London gestaakt wordt door het metro personeel. Nou super, dat wordt extra veel lopen. Top! Dan is het eindelijk dinsdag, vertrekdag! Ik pak de trein van kwart over 6, dan ben ik rond half 9 op Amsterdam Centraal. Maar…dan blijkt dat er allerlei storingen zijn, de Intercity vanuit Roermond gaat niet verder dan Den Bosch. Paniek. Vanuit Den Bosch de bus naar Geldermalsen, dan de Sprinter naar Utrecht Centraal en van daaruit de Intercity naar Amsterdam. Uiteindelijk 10 minuten na het sluiten van de boarding voor de Eurostar op het station. Blehh! Gelukkig onderweg al contact met het thuisfront gehad: Eurostar omgeboekt naar ’n latere vertrektijd. Wel effe €140 bijbetalen, want ander tijdstip, duurder ticket. Maar ja, anders heb je niks! Uiteindelijk toch allemaal goed gekomen. Paar uurtjes later in London dan gepland, naar het hotel gelopen, off course. Daarna naar een pub in Soho, een welverdiende pint gedronken. Deze week weer ontdekt dat solo reizen zeker ook zijn voordelen heeft. Je maakt veel eerder, en makkelijker contact met anderen. Knoopt gesprekken aan met vreemden, onder het genot van een biertje en doet leuke, interessante contacten op. Leuke gesprekken over…van alles, muziek, concerten die je hebt bezocht, carnaval. Natuurlijk geprobeerd om ’n Argentijnse en een paar Yankees daar wat over bij te brengen. Of ’t gelukt is?

Kortom, heel, heel, heel veel gelopen, op de donderdag zelfs meer dan 23 kilometer. En dat terwijl ik ’s morgens al een taxi naar de Tower Bridge had gepakt, vanuit mijn hotel. Toch alle bezienswaardigheden die op mijn Chatgpt lijstje stonden bezocht en bezichtigd. Mijn enkels hebben het goed volgehouden, maar heb wel ook gezegd: It’s like the universe was telling me not to go. Maar ik heb ’t toch gedaan! Jullie kennen het liedje wel: ons moeder zei nog, doe dat nou nie…!

Tsja, story of my life!

London, I had a Blast!

Ticket geboekt, met de trein, de Eurostar via Amsterdam naar London. Hotelletje geboekt. Met chatGPT schemaatjes per dag, waar heen, welke metro. Zo’n anderhalve week voor mijn trip ga ik nog met een vriendin naar Anouk in de Ziggo-dome, koffertje klaarliggen, stoot ik echt superhard mijn teen tegen dat koffer. Enige krachttermen vliegen door het huis. Effe bang datie gebroken is. Maar als je nog kunt lopen zal dat wel niet.

Dinsdag is mijn vertrekdag maar ja, eerst Ruiverse kermis. Gezellig eerst bij Ronckie, dan ook naar Carlo’s. Sandy heeft zo’n leuke glijbaan liggen, naast de trap naar de w.c. Moh, moet lukken, leuk! Je bent zo jong als je je voelt. Eh NOT! Toch enigszins de afdalingsgraad niet zo goed ingeschat en knal met beide enkels op de betonnen vloer. Misschien had ik mijn benen moeten optillen? Of gewoon de trap moeten gebruiken. Ik voel me nogal stom, en dat is wel echt het understatement of the year! Gelukkig kan ik erop lopen, alleen pijnlijke pezen! Lucky me! De dag erna dikke enkels en dan mag ik nog van geluk spreken dat het daarbij gebleven is. Ik app mijn vriendinnen, die op vakantie zijn, dat ze me niet meer alleen mogen laten met de kermis.

Een extra weekje vrij gevraagd omdat bij mij op het werk een flinke verbouwing gaande is. En dat lukte gelukkig. Mijn man had net een hele maand vakantie achter de rug dus de planning is om solo te gaan. Vrienden vragen “Ga jij alleen naar London? ” Eh ja, en ja dat durf ik wel. Stiekem vind ik het wel spannend maar heb er ook heel veel zin in. London stond allang op mijn wish-list dus Why-not?

Waar zal ik het deze keer eens over hebben? Dat vroeg ik me al even af. De vorige columns gingen over niet zo handige dingen die me waren “overkomen”. Dat was deze keer niet aan de hand, toch? Nu had ik een city-tripje naar London in de planning dus zal ik daar over schrijven! Zo gezegd, zo gedaan!