“Jao, ich zag det ich get zei, mer ich weit neet mieër precies wat ich höb gezag wat ich zei.” Aeve sjakele? Hie geit ’t óm zègke (zeggen) en zeie (zaaien). In ós lokale modertaal is de verleje tied van zègke al ieëwelang: ich zag – doe zags – hae/zie/het zag – veur zagte – geur zag – zie zagte. En as emes oetsjeit mèt get zègke den is ’t gezag. Langzaam make de zag-vorme (van zègke) oet ós eige modertaal plaats veur de binnesjluipende zei-vorme (van zeggen) oet ’t Nederlands en oet angere Limburgse dialecte: ich zei – doe zeis – hae/zie/het zei – veur zeide – geur zeid – zie zeide. In ós modertaal óntsjteit daodoor ’n totaal angere beteikenis, namelik die van ‘zaaien’ (zeie): ich zei = ik zaai; doe zeis = jij zaait; veur zeide = wij zaaiden; geur (zeid) zeit = jullie zaaien/u zaait; zie zeide = zij zaaiden. De groep insjluipers greujt op alle fronte hiel hel. Insjluipers gaon geraffineerd te wèrk, zie nestele zich in ós brein en sjmiete bleujende modertaalblumkes mèt wortel en al sjtiekem d’roet. En wat zeie die insjluipers den? Taalónkroed? Gelökkig moog gezag zien det gezag as modertaalblumke permanent blief bleuje. Zei veural zèlf väöl modertaalblumkes en gèn insjluipersónkroed!