Deze publicatie maakt gebruik van cookies

We gebruiken functionele en analytische cookies om onze website te verbeteren. Daarnaast plaatsen derde partijen tracking cookies om gepersonaliseerde advertenties op social media weer te geven. Door op accepteren te klikken gaat u akkoord met het plaatsen van deze cookies.

Volgend jaar weer?

Als het kan: zeker weten. De Vierdaagse is een uniek evenement – eentje die ik niet wil missen. Zie hiervoor ook onderstaande video:

Lieve wandelgroetjes

Loek Paulissen

Mijn 4Daagse-moment

Ik sluit weer aan bij de groep en samen lopen we door richting de tribunes. Daar, waar het rustiger is en de sfeer wat plechtiger. We stoppen nog kort bij familie van Ilse en Thijs en wandelen dan het laatste stukje naar de finish.

Na het passeren van de eindstreep halen we onze welverdiende medailles op. We wachten vervolgens op Robin: ook zij heeft het gered. Haar ontmoeting met ouders en vrienden is prachtig om te zien: vol emotie, trots en blijdschap.

We fietsen terug naar Malden. Daar drinken we nog koffie, ruimen we op en nemen we afscheid. Bedanken elkaar voor deze geweldige week.

Net na Malden is het even wat rustiger  en maken we een stop bij kennissen. Koffie, koekjes, komkommer en mandarijntjes staan al klaar: wat een warm welkom. Ondertussen stuur ik een appje naar mijn nicht Ella, waarvan ik weet dat ze in Nijmegen is. Binnen twee minuten heb ik een reactie: “We staan tegenover het ziekenhuis, kom langs!”

Het is nog zo’n veertig minuten wandelen. Vlak bij het ziekenhuis hoor ik mijn naam. Weer dat bekende brok-in-de-keelmoment. Familie tegenkomen op zo’n dag doet iets met je. De knuffel, een praatje, en natuurlijk het aanbod van een biertje. “Eigenlijk niet,” zeg ik: we moeten immers nog met de auto naar huis, “maar… het is nog vroeg en eentje kan wel.”

We lopen verder en ik neem een moment voor mezelf. Ik voel me intens dankbaar. Dankbaar dat ik dit kan, dat ik dit mág beleven, en dat ik er zo van kan genieten.

Ik moet weer even slikken. Naast me loopt een vrouw die ik niet ken. We kijken elkaar aan – het is een blik van herkenning, van gedeeld gevoel zonder woorden. Ze pakt mijn hand vast. Geen woorden, alleen die gedeelde emotie. We lopen samen 20, misschien 30 meter zo verder. Dan kijk ik haar opnieuw aan, laat haar hand los, en we vervolgen ieder onze eigen weg.

Vrijdag: De Via Gladiola

Vandaag is het zover: de laatste etappe van de Vierdaagse. Het belooft opnieuw een mooie dag te worden. Iets warmer dan gisteren, maar nog steeds prima wandelweer.

We starten rustig. Via Hatert wandelen we de vennen in richting Overasselt en vervolgens langs de Maas naar Heumen. In de buurt van Overasselt ontmoeten we de oudste deelnemer van dit jaar: een man van 94 jaar. Trots vertelt hij dat hij sinds dinsdagavond officieel de oudste is. Tot dan was dat een vrouw van 94, maar zij is uitgevallen. Ontroerend en bewonderenswaardig om te zien hoeveel energie deze man nog heeft.

De route door de vennen en langs de Maas is kalm. Nauwelijks publiek, weinig muziek, weinig gesprekken. Alsof iedereen zich voorbereidt op wat gaat komen: stilte voor de storm.

Na Heumen komen we aan in Malden. Hier komen alle drie de routes samen en vanaf dat moment wandelen we met z’n allen richting de Via Gladiola en de eindstreep. Het feest barst los.

Veel wandelaars zien dit als het zwaarste stuk van de dag, maar eerlijk gezegd vind ik dat wat overdreven. Het is een mooie, glooiende weg met hier en daar wat klimwerk, maar prima te doen. Toch zie je bij velen een soort opluchting als ze de “top” bereikt hebben.

Twee kilometer voor de finish maak ik, zoals ieder jaar sinds mijn eerste Vierdaagse in 2019, een stop bij mijn nicht Sanne. Als ze zelf niet meeloopt, staat ze daar trouw met een “ijskoud” biertje klaar. Ook dit jaar app ik haar op tijd en als ik haar zie, raakt me dat elke keer weer. De knuffel, het biertje en haar peptalk horen inmiddels gewoon bij mijn donderdagritueel.

We lopen daarna door en genieten volop van alles wat er om ons heen gebeurt. We zijn ruim op tijd binnen en wachten op Robin en haar vriendin op het Gelderlandplein. Ze hebben het pittig gehad: gisteren de regen, vandaag voor de derde keer 40 kilometer. Maar ook zij zijn ruim op tijd binnen. Het gezegde luidt: als je donderdag op tijd binnen bent, haal je vrijdag de eindstreep ook.

Peter gaat gelukkig een stuk beter. Op zijn sandalen heeft hij geen last meer van zijn teen, wat een opluchting.

’s Avonds is het mijn beurt om te koken. Het wordt een curry madras met kip uit een AH-pakket. Alleen blijken de rode pepers scherper dan gedacht… Dus het eindresultaat is een pittige maaltijd: maar goed, dat mag ook wel na zo’n dag.

Grappig detail: op Peter na wonen alle wandelaars in onze groep aan de Pastoor Vranckenlaan. Er wordt al gesproken over een buurtbarbecue – iets zegt me dat die er gaat komen.

Zoals gebruikelijk worden wandelaars op dit soort plekken verwend: dit keer krijgen we Twix-repen uitgedeeld. Ze smaken prima, dus dank je wel Anouk, Linda en Martijn! Na enkele groepsfoto’s en een kort praatje nemen we afscheid en zetten koers naar het volgende deel van de route: de Zevenheuvelenweg.

Donderdag: De dag van Groesbeek en de Zevenheuvelenweg

Vandaag ziet het er qua weer fantastisch uit: volop zon en een aangename temperatuur. Alles is aanwezig voor een mooie wandeldag. We hopen vooral dat het beter gaat met Peters kleine teen. Gisteren had hij er nog flink last van en twijfelde hij zelfs of hij door zou gaan. Gelukkig heeft zijn vrouw gisteravond zijn wandelsandalen gebracht, hopelijk maken die het verschil.

We vertrekken vol goede moed. Het weer zit mee en de sfeer zit er goed in. Via Malden wandelen we richting Mook, waar we vandaag écht op de foto willen met onze nieuwe burgemeester. Bij het gemeentehuis is het even zoeken, maar de ontvangst is allerhartelijkst. Ook de wethouders Anouk en Linda zijn erbij.

Na een half uurtje vind ik mijn wandelgroep weer terug. Iedereen is nat of kletsnat maar de temperatuur is aangenaam en we drogen vrij snel. De rest van de dag blijft het grotendeels droog. In Beuningen is de sfeer weer top. Via Weurt en de Waalkade wandelen we richting de finish. De dag zit erop!

De regen blijft tot Wijchen uit, al dreigt het meerdere keren. Vlak voor Wijchen wordt het serieus: donkere wolken pakken zich samen en Buienradar voorspelt een flinke bui. We trekken op tijd onze poncho’s/regenpakken aan en lopen verder.

Bij het gemeentehuis ga ik op zoek naar de burgemeester, maar de mensen die ik aanspreek weten niet wie of waar hij is. En dan barst de bui los: geen miezer, maar serieus noodweer. Iedereen zoekt dekking, het is even complete chaos. Ik duik onder een boom voor beschutting. Mijn wandelmaatjes zijn ineens nergens meer te bekennen, misschien doorgelopen of elders aan het schuilen.

Met hulp van een toeschouwer trek ik m’n regenbroek aan en besluit verder te lopen. De burgemeester komt morgen wel. Ondertussen draait een plaatselijke DJ toepasselijk “When the Rain Begins to Fall” en daarna “Let It Be”. De bui wordt rustiger en beetje bij beetje hervindt de stoet zijn ritme. Het is mooi om te zien hoe snel iedereen de draad weer oppakt; de positieve vibe is terug.

Na afloop spreken we af om langs de camping te gaan waar Robin, de dochter van Ilse en Thijs, verblijft. Zij loopt dit jaar voor het eerst mee, samen met een vriendin, en moeten de 40 km doen: respect!

Voor het avondeten houden we het simpel en lekker: frietjes met een snack op de camping, precies wat je nodig hebt na zo’n dag. Eigenlijk stond de spaghetti van Jan op het menu maar die bewaren we voor volgend jaar. Terug in het huisje duiken we op tijd ons bed in. Hopelijk lukt het vannacht beter om te slapen. Morgen wacht de dag van Wijchen!

Woensdag: Roze woensdag, de dag van Wijchen

Ik word om 05:00 uur wakker en voel me goed: heerlijk geslapen. Buiten regent het flink, en volgens Buienradar blijft dat nog tot 07:00 uur zo. Ik heb echt met de 50- en 40-kilometerlopers te doen die al onderweg zijn en compleet nat worden.

Wij hebben geluk: we vertrekken wat later en arriveren droog in Nijmegen. We staan vandaag in de juiste rij en binnen 15 minuten zijn we op pad.

Yvonne heeft op Facebook gelezen dat onze nieuwe burgemeester Martijn Derks alle deelnemers uit de gemeente Beesel persoonlijk wil aanmoedigen. Hij zal vandaag in Wijchen en morgen in Mook-Middelaar bij het gemeentehuis aanwezig zijn. Dus het doel voor vandaag; op de foto met de burgemeester!

PUIK VERHAAL

Dinsdag: De dag van Elst

De eerste wandeldag is aangebroken. Ik heb slecht geslapen en ben al ruim voor de wekker wakker. Na het ontbijt en het smeren van broodjes voor onderweg vertrekken we rond 06:30 uur op de fiets richting de start. Het is ongeveer een half uurtje fietsen.

Er is dit jaar een nieuw startsysteem ingevoerd, waarbij er minder wandelaars per uur vertrekken om de doorstroming op de route te verbeteren. Goed bedoeld, maar het gaat niet helemaal soepel: we sluiten per ongeluk aan in de verkeerde rij en verliezen bijna een uur voordat we eindelijk van start kunnen.

Dinsdag is altijd de rustigste dag qua sfeer langs de route, en dat merk je ook dit jaar weer. Het dreigt af en toe te gaan regenen, maar we hebben geluk: het blijft vrijwel droog. Peter heeft veel last van zijn kleine teen en moet aan de paracetamol om het vol te houden. Toch halen we de finish rond 15:00 uur. Een mooie eerste dag, een goede opwarmer.

’s Avonds genieten we van een heerlijke courgettesoep met brood, vers bereid door Yvonne. We drinken een biertje, kletsen wat na en gaan op tijd naar bed: morgen begint het echte werk.

Dit jaar loop ik voor de vijfde keer de Vierdaagse van Nijmegen. Samen met Ilse en Thijs Bongaerts, Yvonne Schrijvers en Peter Oehlen ga ik opnieuw het avontuur aan. Helaas moest Jan van Willick op het laatste moment afhaken. Hopelijk is hij er het volgend jaar weer bij want we gaan zijn opmerkingen, humor en spaghetti zeker missen de komende dagen.

De afgelopen drie jaar verbleven we op de camping in Malden, maar dit jaar hebben we het net iets comfortabeler aangepakt: we huren een huis in Malden. Maandagochtend vertrekken we vroeg. Eenmaal aangekomen installeren we ons in het huis en fietsen daarna naar Nijmegen voor de registratie. Gelukkig is het niet druk, dus dat verloopt vlot.

Na de registratie duiken we meteen de stad in om de sfeer alvast op te snuiven. Het blijft bijzonder hoe Nijmegen bruist deze week. We genieten van een lekker broodje en keren later in de middag terug naar Malden. Daar doen we boodschappen bij de Albert Heijn om ons klaar te maken voor de komende dagen.

Vierdaagse 2025: Voor de vijfde keer op pad!

Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina:

Volgend jaar weer?

Als het kan: zeker weten. De Vierdaagse is een uniek evenement – eentje die ik niet wil missen. Zie hiervoor ook onderstaande video:

Lieve wandelgroetjes

Loek Paulissen

Mijn 4Daagse-moment

Ik sluit weer aan bij de groep en samen lopen we door richting de tribunes. Daar, waar het rustiger is en de sfeer wat plechtiger. We stoppen nog kort bij familie van Ilse en Thijs en wandelen dan het laatste stukje naar de finish.

Na het passeren van de eindstreep halen we onze welverdiende medailles op. We wachten vervolgens op Robin: ook zij heeft het gered. Haar ontmoeting met ouders en vrienden is prachtig om te zien: vol emotie, trots en blijdschap.

We fietsen terug naar Malden. Daar drinken we nog koffie, ruimen we op en nemen we afscheid. Bedanken elkaar voor deze geweldige week.

Net na Malden is het even wat rustiger  en maken we een stop bij kennissen. Koffie, koekjes, komkommer en mandarijntjes staan al klaar: wat een warm welkom. Ondertussen stuur ik een appje naar mijn nicht Ella, waarvan ik weet dat ze in Nijmegen is. Binnen twee minuten heb ik een reactie: “We staan tegenover het ziekenhuis, kom langs!”

Het is nog zo’n veertig minuten wandelen. Vlak bij het ziekenhuis hoor ik mijn naam. Weer dat bekende brok-in-de-keelmoment. Familie tegenkomen op zo’n dag doet iets met je. De knuffel, een praatje, en natuurlijk het aanbod van een biertje. “Eigenlijk niet,” zeg ik: we moeten immers nog met de auto naar huis, “maar… het is nog vroeg en eentje kan wel.”

We lopen verder en ik neem een moment voor mezelf. Ik voel me intens dankbaar. Dankbaar dat ik dit kan, dat ik dit mág beleven, en dat ik er zo van kan genieten.

Ik moet weer even slikken. Naast me loopt een vrouw die ik niet ken. We kijken elkaar aan – het is een blik van herkenning, van gedeeld gevoel zonder woorden. Ze pakt mijn hand vast. Geen woorden, alleen die gedeelde emotie. We lopen samen 20, misschien 30 meter zo verder. Dan kijk ik haar opnieuw aan, laat haar hand los, en we vervolgen ieder onze eigen weg.

Vrijdag: De Via Gladiola

Vandaag is het zover: de laatste etappe van de Vierdaagse. Het belooft opnieuw een mooie dag te worden. Iets warmer dan gisteren, maar nog steeds prima wandelweer.

We starten rustig. Via Hatert wandelen we de vennen in richting Overasselt en vervolgens langs de Maas naar Heumen. In de buurt van Overasselt ontmoeten we de oudste deelnemer van dit jaar: een man van 94 jaar. Trots vertelt hij dat hij sinds dinsdagavond officieel de oudste is. Tot dan was dat een vrouw van 94, maar zij is uitgevallen. Ontroerend en bewonderenswaardig om te zien hoeveel energie deze man nog heeft.

De route door de vennen en langs de Maas is kalm. Nauwelijks publiek, weinig muziek, weinig gesprekken. Alsof iedereen zich voorbereidt op wat gaat komen: stilte voor de storm.

Na Heumen komen we aan in Malden. Hier komen alle drie de routes samen en vanaf dat moment wandelen we met z’n allen richting de Via Gladiola en de eindstreep. Het feest barst los.

Grappig detail: op Peter na wonen alle wandelaars in onze groep aan de Pastoor Vranckenlaan. Er wordt al gesproken over een buurtbarbecue – iets zegt me dat die er gaat komen.

Zoals gebruikelijk worden wandelaars op dit soort plekken verwend: dit keer krijgen we Twix-repen uitgedeeld. Ze smaken prima, dus dank je wel Anouk, Linda en Martijn! Na enkele groepsfoto’s en een kort praatje nemen we afscheid en zetten koers naar het volgende deel van de route: de Zevenheuvelenweg.

Donderdag: De dag van Groesbeek en de Zevenheuvelenweg

Vandaag ziet het er qua weer fantastisch uit: volop zon en een aangename temperatuur. Alles is aanwezig voor een mooie wandeldag. We hopen vooral dat het beter gaat met Peters kleine teen. Gisteren had hij er nog flink last van en twijfelde hij zelfs of hij door zou gaan. Gelukkig heeft zijn vrouw gisteravond zijn wandelsandalen gebracht, hopelijk maken die het verschil.

We vertrekken vol goede moed. Het weer zit mee en de sfeer zit er goed in. Via Malden wandelen we richting Mook, waar we vandaag écht op de foto willen met onze nieuwe burgemeester. Bij het gemeentehuis is het even zoeken, maar de ontvangst is allerhartelijkst. Ook de wethouders Anouk en Linda zijn erbij.

Veel wandelaars zien dit als het zwaarste stuk van de dag, maar eerlijk gezegd vind ik dat wat overdreven. Het is een mooie, glooiende weg met hier en daar wat klimwerk, maar prima te doen. Toch zie je bij velen een soort opluchting als ze de “top” bereikt hebben.

Twee kilometer voor de finish maak ik, zoals ieder jaar sinds mijn eerste Vierdaagse in 2019, een stop bij mijn nicht Sanne. Als ze zelf niet meeloopt, staat ze daar trouw met een “ijskoud” biertje klaar. Ook dit jaar app ik haar op tijd en als ik haar zie, raakt me dat elke keer weer. De knuffel, het biertje en haar peptalk horen inmiddels gewoon bij mijn donderdagritueel.

We lopen daarna door en genieten volop van alles wat er om ons heen gebeurt. We zijn ruim op tijd binnen en wachten op Robin en haar vriendin op het Gelderlandplein. Ze hebben het pittig gehad: gisteren de regen, vandaag voor de derde keer 40 kilometer. Maar ook zij zijn ruim op tijd binnen. Het gezegde luidt: als je donderdag op tijd binnen bent, haal je vrijdag de eindstreep ook.

Peter gaat gelukkig een stuk beter. Op zijn sandalen heeft hij geen last meer van zijn teen, wat een opluchting.

’s Avonds is het mijn beurt om te koken. Het wordt een curry madras met kip uit een AH-pakket. Alleen blijken de rode pepers scherper dan gedacht… Dus het eindresultaat is een pittige maaltijd: maar goed, dat mag ook wel na zo’n dag.

Na een half uurtje vind ik mijn wandelgroep weer terug. Iedereen is nat of kletsnat maar de temperatuur is aangenaam en we drogen vrij snel. De rest van de dag blijft het grotendeels droog. In Beuningen is de sfeer weer top. Via Weurt en de Waalkade wandelen we richting de finish. De dag zit erop!

De regen blijft tot Wijchen uit, al dreigt het meerdere keren. Vlak voor Wijchen wordt het serieus: donkere wolken pakken zich samen en Buienradar voorspelt een flinke bui. We trekken op tijd onze poncho’s/regenpakken aan en lopen verder.

Bij het gemeentehuis ga ik op zoek naar de burgemeester, maar de mensen die ik aanspreek weten niet wie of waar hij is. En dan barst de bui los: geen miezer, maar serieus noodweer. Iedereen zoekt dekking, het is even complete chaos. Ik duik onder een boom voor beschutting. Mijn wandelmaatjes zijn ineens nergens meer te bekennen, misschien doorgelopen of elders aan het schuilen.

Met hulp van een toeschouwer trek ik m’n regenbroek aan en besluit verder te lopen. De burgemeester komt morgen wel. Ondertussen draait een plaatselijke DJ toepasselijk “When the Rain Begins to Fall” en daarna “Let It Be”. De bui wordt rustiger en beetje bij beetje hervindt de stoet zijn ritme. Het is mooi om te zien hoe snel iedereen de draad weer oppakt; de positieve vibe is terug.

Woensdag: Roze woensdag, de dag van Wijchen

Ik word om 05:00 uur wakker en voel me goed: heerlijk geslapen. Buiten regent het flink, en volgens Buienradar blijft dat nog tot 07:00 uur zo. Ik heb echt met de 50- en 40-kilometerlopers te doen die al onderweg zijn en compleet nat worden.

Wij hebben geluk: we vertrekken wat later en arriveren droog in Nijmegen. We staan vandaag in de juiste rij en binnen 15 minuten zijn we op pad.

Yvonne heeft op Facebook gelezen dat onze nieuwe burgemeester Martijn Derks alle deelnemers uit de gemeente Beesel persoonlijk wil aanmoedigen. Hij zal vandaag in Wijchen en morgen in Mook-Middelaar bij het gemeentehuis aanwezig zijn. Dus het doel voor vandaag; op de foto met de burgemeester!

Na afloop spreken we af om langs de camping te gaan waar Robin, de dochter van Ilse en Thijs, verblijft. Zij loopt dit jaar voor het eerst mee, samen met een vriendin, en moeten de 40 km doen: respect!

Voor het avondeten houden we het simpel en lekker: frietjes met een snack op de camping, precies wat je nodig hebt na zo’n dag. Eigenlijk stond de spaghetti van Jan op het menu maar die bewaren we voor volgend jaar. Terug in het huisje duiken we op tijd ons bed in. Hopelijk lukt het vannacht beter om te slapen. Morgen wacht de dag van Wijchen!

Dinsdag: De dag van Elst

De eerste wandeldag is aangebroken. Ik heb slecht geslapen en ben al ruim voor de wekker wakker. Na het ontbijt en het smeren van broodjes voor onderweg vertrekken we rond 06:30 uur op de fiets richting de start. Het is ongeveer een half uurtje fietsen.

Er is dit jaar een nieuw startsysteem ingevoerd, waarbij er minder wandelaars per uur vertrekken om de doorstroming op de route te verbeteren. Goed bedoeld, maar het gaat niet helemaal soepel: we sluiten per ongeluk aan in de verkeerde rij en verliezen bijna een uur voordat we eindelijk van start kunnen.

Dinsdag is altijd de rustigste dag qua sfeer langs de route, en dat merk je ook dit jaar weer. Het dreigt af en toe te gaan regenen, maar we hebben geluk: het blijft vrijwel droog. Peter heeft veel last van zijn kleine teen en moet aan de paracetamol om het vol te houden. Toch halen we de finish rond 15:00 uur. Een mooie eerste dag, een goede opwarmer.

’s Avonds genieten we van een heerlijke courgettesoep met brood, vers bereid door Yvonne. We drinken een biertje, kletsen wat na en gaan op tijd naar bed: morgen begint het echte werk.

Dit jaar loop ik voor de vijfde keer de Vierdaagse van Nijmegen. Samen met Ilse en Thijs Bongaerts, Yvonne Schrijvers en Peter Oehlen ga ik opnieuw het avontuur aan. Helaas moest Jan van Willick op het laatste moment afhaken. Hopelijk is hij er het volgend jaar weer bij want we gaan zijn opmerkingen, humor en spaghetti zeker missen de komende dagen.

De afgelopen drie jaar verbleven we op de camping in Malden, maar dit jaar hebben we het net iets comfortabeler aangepakt: we huren een huis in Malden. Maandagochtend vertrekken we vroeg. Eenmaal aangekomen installeren we ons in het huis en fietsen daarna naar Nijmegen voor de registratie. Gelukkig is het niet druk, dus dat verloopt vlot.

Na de registratie duiken we meteen de stad in om de sfeer alvast op te snuiven. Het blijft bijzonder hoe Nijmegen bruist deze week. We genieten van een lekker broodje en keren later in de middag terug naar Malden. Daar doen we boodschappen bij de Albert Heijn om ons klaar te maken voor de komende dagen.

Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina:

Vierdaagse 2025: Voor de vijfde keer op pad!