Zo heb ik in mijn hoofd inmiddels oneindig veel inpaklijstjes gemaakt en durf ik wel te stellen dat een baby meer bagage nodig heeft dan een doorsnee rockband op wereldtournee. Dit in combinatie met mijn eigen gewoonte om zonder te kijken de halve kledingkast in te laden vraag ik me af of we voldoende bagageruimte hebben geboekt en, in alle eerlijkheid, of er zoiets als voldoende bagageruimte bestaat. Ook de vliegreis houdt me bezig. Ik hoor je denken: ‘Maar dat wist je toch?!’. Natuurlijk wist ik van tevoren dat het acht uur vliegen was en heb ik hier met mijn volle verstand ‘ja’ tegen gezegd, omdat ons dochtertje doorgaans makkelijk en meegaand is en doorgaans in onbekende omgevingen geniet van al het nieuws wat ze ziet. Maar de realiteit is ook, iedereen heeft wel eens een slechte dag. En het zou natuurlijk zomaar kunnen dat ons minimens besluit dat haar aller slechtste dag ooit precies acht kilometer boven de grond moet plaatsvinden – met publiek.

Dus ja, ik vind het best spannend. Spannend op de leuke manier, maar ook een beetje op de ‘help-wat-gaan-we-doen-manier’. Toch geloof ik dat we herinneringen gaan maken voor het leven. Ja, misschien worden we moe. Ja, misschien lopen we af en toe tegen wat uitdagingen aan. Maar als dat dan toch gebeurt, dan wél met het adembenemende uitzicht op de uitgestrekte Canadese wildernis, omringd door fantastisch gezelschap. Dat zou ik voor geen goud willen missen.       

En dan is er nog het tijdsverschil. Ik zie het al helemaal voor me: terwijl wij na een intensieve dag om 22.00 uur het bed in willen duiken, vindt onze baby het de perfecte tijd om de dag vrolijk te beginnen. Deze vind ik met name spannend voor onze reisgenoten die met ons meegaan. Hierom heb ik me inmiddels ingelezen in tips over het langzaam aanpassen van het slaapritme, al vermoed ik dat onze dochter die adviezen zelf niet gelezen heeft en gewoon haar eigen plan trekt. En wie weet… misschien zijn onze vrienden zo uitgeput door de jetlag dat ze niets meekrijgen van de nachtelijke serenades.

“Gaan jullie naar Canada?! Mét de baby? Da’s dapper hoor!” Als iemand dat tegen je zegt met opgetrokken wenkbrauwen en een blik alsof je zojuist hebt aangekondigd dat je te voet naar de maan gaat, weet je zeker dat je wellicht niet de meest voordehand liggende keuze hebt gemaakt. Maar goed, we gaan dus naar Canada. Met twee lieve vrienden én een lieve baby, althans dat laatste hopen we…

Of ik het spannend vind? Absoluut. Of mijn wederhelft het spannend vindt? Absoluut niet. Wellicht is dit een stereotiep verschil tussen man en vrouw, wellicht zit het in onze karakters, maar een ding is zeker, ik zit er een stuk minder relaxed in. Begrijp me niet verkeerd, ik kijk onwijs uit naar onze eerste ‘echte’ vakantie samen en alle avonturen die ons in Canada te wachten staan. Maar eerlijkheid gebied ook te zeggen dat ik, naarmate de vakantiedatum dichterbij komt, mijn hoofd kan breken over bepaalde thema’s.

Maar goed, ook in aanloop naar deze vakantie begon de oriëntatie dus weer veel te laat. Dit jaar hadden we overigens een goed excuus; afgelopen jaar werden we immers ouders van ons lieve dochtertje en in januari hadden wij echt nog geen idee wat het jaar ons zou brengen en of we als kersverse ouders de energie én de moed zouden hebben om op vakantie te gaan. Inmiddels zijn we een half jaar verder en kan ik delen dat een kleine twee maanden geleden de kogel door de spreekwoordelijke kerk ging. Eenmaal geboekt zag ik mijn kans schoon om bij het eerste beste gesprek op het werk over de vakantie onze reisplannen enthousiast uit de doeken te doen.

Ieder jaar weer rijst de vraag: ‘Waar gaan we dit jaar met de zomervakantie naartoe?’. De afgelopen jaren varieerde onze bestemming van backpacken door exotische oorden tot vakanties dicht bij huis en alles daartussenin. De enige rode draad die hierin te ontdekken is, is het feit dat we ieder jaar weer véél te laat zijn met het boeken van een vakantie. Iets met een ezel die zich wél vaker aan dezelfde steen stoot…