Voor mij persoonlijk zou het dan weer goed zijn als ik afspraken zou maken met die lokale supermarkt over wat ik wel en niet mag kopen, dat er rekening gehouden wordt met mijn buikomvang en dat ik er daardoor weer uit kom te zien als iemand van 43.
Deel deze pagina:
Als beheerder van onder andere sporthal de Schans zie ik gelukkig dat er in ons dorp nog volop gesport wordt. Van de allerkleinsten op peutergym tot de wat oudere recreanten in diverse disciplines. Vanuit de gemeente, de scholen en de sportverenigingen zelf worden kinderen ook aangemoedigd om bij een (team)sport te gaan. In de basisschoolleeftijd gebeurt dit gelukkig nog volop. Zo heb ik mijn eigen matig getalenteerd volleybalgenen, net zoals veel van mijn voormalige teamgenootjes, doorgegeven aan mijn kinderen en zijn ze dezelfde sport gaan beoefenen. Nog wel want zo pak hem beet tussen de 12 en de 18 komt er een lastige leeftijd aan. Zo’n twee derde van alle jongeren haakt dan af bij hun sportclub. Vervolgopleidingen, een bijbaantje, de eerste stappen op relationeel vlak en vooral geen feestje willen missen; het zijn logische redenen. Probeer dan nog maar eens verplicht doordeweeks twee keer te trainen en in het weekend een competitiewedstrijd of toernooi te spelen. Het is dan ook niet vreemd dat vanaf die leeftijdscategorie steeds vaker gekozen wordt voor de individuele sportbeoefening. Fietsen of rennen op een moment dat het jou uitkomt en jij zin hebt. Te koud of te warm? Sla je gewoon een keer over. Geen boze trainer of plek op de reservebank als gevolg. En begrijp me niet verkeerd; met het voorgaande is niks mis mee. Het belangrijkste is natuurlijk dat er nog gesport wordt en als het even kan ook nog gezond geleefd. Als ik kijk naar de dames en heren van PlayX, zie ik hoe ze elkaar pushen, niet voor elkaar onder willen doen en niet opgeven. Ook als het regent en ook midden in de winter.
Maar toch denk ik dat het echte ouderwetse sporten in teamverband, of überhaupt iets gezamenlijk doen, belangrijk is in een samenleving die steeds individualistischer wordt. Dit geldt natuurlijk voor alle leeftijden maar juist die puberdoelgroep komt zo moeilijk van hun kamer af en zit al zo veel achter een beeldscherm. In die zin lijk ik als vermoeide midden veertiger misschien wel meer op die generatie dan ik toe zou willen geven. De gemeente Beesel herkent dit probleem en probeert (sport)verenigingen te helpen, gezamenlijk te kijken naar mogelijkheden en oplossingen. Zo is er een sportvereniging uit het dorp die afspraken heeft gemaakt met een van de lokale supermarkten om rekening te houden met de competitiespeeldata van jeugdleden.
En natuurlijk voelde het alsof je doldwaze avonturen beleefde zo op je 8stelevensjaar. Als je een wedstrijd aan de andere kant van de Maas moest spelen, dan werd met de auto het veer gepakt. Het was vervolgens de uitdaging om een van je teamgenoten onder een stapel jassen te verstoppen, zodat er 0,50 cent op de veerkosten werd uitgespaard. Voor de wedstrijd kwam ik regelmatig tot de conclusie dat ik een kniebeschermer of schoen was vergeten in de sporttas te stoppen. Na afloop met z’n allen een zakje chips of een glaasje ranja om tot slot bij thuiskomst de ontdekking te doen dat ik de andere kniebeschermer of schoen in de sporthal of gymzaal had laten liggen.
Naarmate je ouder werd, kwamen de puberale geintjes onder de douche, werd de derde helft steeds belangrijker en volgden er zelfs de eerste weekendjes weg met je teamgenootjes annex vrienden naar buitentoernooien. Ook dat was meer dan sporten alleen. Het was een stap naar volwassenheid.
Op je 43ste heb je een leeftijd bereikt waarop je niet meer zozeer droomt van de toekomst maar waarop wilde plannen steeds zeldzamer worden en de mogelijkheden om terug te blikken op datgene wat je allemaal al meegemaakt hebt, juist steeds uitgebreider worden. Zo koester ik bijvoorbeeld warme herinneringen aan mijn jeugdige jaren als matig getalenteerde volleyballer. Naast het feit dat het een buitengewoon leuke tijd was, heb ik veel geleerd van het spelen in teamverband. Samenspelen uiteraard, elkaar beter maken, een gevoel van verantwoordelijkheid ontwikkelen naar je trainer en medespelers toe. Samen winnen maar ook samen verliezen.
43. Behalve een van mijn favoriete likeuren is het inmiddels ook mijn leeftijd. En hoewel dat misschien nog niet zo heel oud is, is het ook niet meer heel jong. Dat merk ik aan van alles. De haren worden bijna overal grijzer (familiekwaaltje) en de bijbehorende inhammen steeds groter. Ook de buikomvang neemt toe, zeker sinds ik sport ben gaan beschouwen als een kijkbezigheid die je languit op de bank beoefent met wat ongezonde hapjes en nog ongezondere drankjes binnen handbereik.
En natuurlijk voelde het alsof je doldwaze avonturen beleefde zo op je 8stelevensjaar. Als je een wedstrijd aan de andere kant van de Maas moest spelen, dan werd met de auto het veer gepakt. Het was vervolgens de uitdaging om een van je teamgenoten onder een stapel jassen te verstoppen, zodat er 0,50 cent op de veerkosten werd uitgespaard. Voor de wedstrijd kwam ik regelmatig tot de conclusie dat ik een kniebeschermer of schoen was vergeten in de sporttas te stoppen. Na afloop met z’n allen een zakje chips of een glaasje ranja om tot slot bij thuiskomst de ontdekking te doen dat ik de andere kniebeschermer of schoen in de sporthal of gymzaal had laten liggen.
Naarmate je ouder werd, kwamen de puberale geintjes onder de douche, werd de derde helft steeds belangrijker en volgden er zelfs de eerste weekendjes weg met je teamgenootjes annex vrienden naar buitentoernooien. Ook dat was meer dan sporten alleen. Het was een stap naar volwassenheid.
Deel deze pagina:
Als beheerder van onder andere sporthal de Schans zie ik gelukkig dat er in ons dorp nog volop gesport wordt. Van de allerkleinsten op peutergym tot de wat oudere recreanten in diverse disciplines. Vanuit de gemeente, de scholen en de sportverenigingen zelf worden kinderen ook aangemoedigd om bij een (team)sport te gaan. In de basisschoolleeftijd gebeurt dit gelukkig nog volop. Zo heb ik mijn eigen matig getalenteerd volleybalgenen, net zoals veel van mijn voormalige teamgenootjes, doorgegeven aan mijn kinderen en zijn ze dezelfde sport gaan beoefenen. Nog wel want zo pak hem beet tussen de 12 en de 18 komt er een lastige leeftijd aan. Zo’n twee derde van alle jongeren haakt dan af bij hun sportclub. Vervolgopleidingen, een bijbaantje, de eerste stappen op relationeel vlak en vooral geen feestje willen missen; het zijn logische redenen. Probeer dan nog maar eens verplicht doordeweeks twee keer te trainen en in het weekend een competitiewedstrijd of toernooi te spelen. Het is dan ook niet vreemd dat vanaf die leeftijdscategorie steeds vaker gekozen wordt voor de individuele sportbeoefening. Fietsen of rennen op een moment dat het jou uitkomt en jij zin hebt. Te koud of te warm? Sla je gewoon een keer over. Geen boze trainer of plek op de reservebank als gevolg. En begrijp me niet verkeerd; met het voorgaande is niks mis mee. Het belangrijkste is natuurlijk dat er nog gesport wordt en als het even kan ook nog gezond geleefd. Als ik kijk naar de dames en heren van PlayX, zie ik hoe ze elkaar pushen, niet voor elkaar onder willen doen en niet opgeven. Ook als het regent en ook midden in de winter.
Maar toch denk ik dat het echte ouderwetse sporten in teamverband, of überhaupt iets gezamenlijk doen, belangrijk is in een samenleving die steeds individualistischer wordt. Dit geldt natuurlijk voor alle leeftijden maar juist die puberdoelgroep komt zo moeilijk van hun kamer af en zit al zo veel achter een beeldscherm. In die zin lijk ik als vermoeide midden veertiger misschien wel meer op die generatie dan ik toe zou willen geven. De gemeente Beesel herkent dit probleem en probeert (sport)verenigingen te helpen, gezamenlijk te kijken naar mogelijkheden en oplossingen. Zo is er een sportvereniging uit het dorp die afspraken heeft gemaakt met een van de lokale supermarkten om rekening te houden met de competitiespeeldata van jeugdleden.
Op je 43ste heb je een leeftijd bereikt waarop je niet meer zozeer droomt van de toekomst maar waarop wilde plannen steeds zeldzamer worden en de mogelijkheden om terug te blikken op datgene wat je allemaal al meegemaakt hebt, juist steeds uitgebreider worden. Zo koester ik bijvoorbeeld warme herinneringen aan mijn jeugdige jaren als matig getalenteerde volleyballer. Naast het feit dat het een buitengewoon leuke tijd was, heb ik veel geleerd van het spelen in teamverband. Samenspelen uiteraard, elkaar beter maken, een gevoel van verantwoordelijkheid ontwikkelen naar je trainer en medespelers toe. Samen winnen maar ook samen verliezen.
43. Behalve een van mijn favoriete likeuren is het inmiddels ook mijn leeftijd. En hoewel dat misschien nog niet zo heel oud is, is het ook niet meer heel jong. Dat merk ik aan van alles. De haren worden bijna overal grijzer (familiekwaaltje) en de bijbehorende inhammen steeds groter. Ook de buikomvang neemt toe, zeker sinds ik sport ben gaan beschouwen als een kijkbezigheid die je languit op de bank beoefent met wat ongezonde hapjes en nog ongezondere drankjes binnen handbereik.
Voor mij persoonlijk zou het dan weer goed zijn als ik afspraken zou maken met die lokale supermarkt over wat ik wel en niet mag kopen, dat er rekening gehouden wordt met mijn buikomvang en dat ik er daardoor weer uit kom te zien als iemand van 43.