Terug naar de meer bijzondere keuzes, soms moet je wel eens min of meer gedwongen een keuze maken. Zo verhuisde mijn werkgever van Helmond naar Vlaardingen. Eigenlijk wordt de keuze dan al voor jou gemaakt. Blijft dan nog wel de vraag: waar ga ik nu werken. Als je dan geluk hebt krijg je misschien leuke aanbiedingen en maak je wellicht een keuze op gevoel (je volgt je hart) voor die leuke baan of kies je toch voor het salaris dat geboden wordt.

In de huidige tijd zien we dat door overheden vrije keuzes beperkt (lijken te gaan) worden. Als we de berichten volgen zien we in een aantal landen dat je niet meer geaccepteerd lijkt te worden als je ‘afwijkt’ van wat de leiders van die landen als gebruikelijk vinden. Je moet er toch niet aan denken dat de overheid gaat bepalen hoe jij je moet gaan gedragen en kleden, en waar je wel en niet heen mag. Zo een beperking van vrijheden is ook het beperken van vrije keuzes van het individu. Laten we onze vrijheden koesteren. Dat we zelf kunnen kiezen hoe we ons kleden, hoe we ons leven willen invullen en met wie. Dat we middels verkiezingen onze stem kunnen laten horen. Zo zie je, dat keuzes maken plots niet meer zo vanzelfsprekend kan zijn.

De ultieme keuze is die van afscheid nemen van het leven. Als je zelf nog verder wilt, maar het lichaam sputtert heel erg tegen, dan sta je voor een heel moeilijke keuze. In een eerder stadium heb je misschien al moeten kiezen om wel of niet te verhuizen vanwege jouw gezondheid of ouderdom. In dat kader is ook het accepteren van hulp een stap die je moet zetten op enig moment. Op welk moment ben je klaar voor zo een grote stap? Dus we kunnen stellen dat keuzes maken vaak ongemerkt gaat, maar sommigen zijn heel bewust en moeilijk. De keuze om een stukje in PUIK te schrijven was snel gemaakt. Was al door mijn voorgangster, Annemie Coenen, gepolst, dus al voorbereid op de vraag die gesteld zou worden. Aan de lezer om te bepalen of de PUIK redactie een goede keuze heeft gemaakt.

Ik wil graag eindigen met deze vraag aan jou: is verliefd worden een keuze?

Zo stond ik ooit voor de keuze of ik naar Reuver zou komen of dat mijn destijds toekomstige echtgenote zou verhuizen naar waar ik toen nog woonde in Zuid-Holland. Dan maak je samen een keuze, hopelijk weloverwogen. Tot op heden blijkt de gemaakte keuze goed uit te pakken. Ik denk dat de andere optie die we toen hadden, minder goed uitgepakt zou hebben. Limburgers zijn relatief honkvast. Verhuis je van Offenbeek naar Reuver of andersom, dat kan ook een moeilijke stap zijn, zeker voor de oudere garde, toch. Dat brengt me even op iets anders, ik maak een klein uitstapje. Mijn keuze destijds, gemaakt in 1989, al weer een eeuwigheid geleden lijkt het, was om van uit het westen des lands naar Noord-Limburg te verhuizen. Dan kom je als vreemde ‘oppe Ruiver’ terecht. Je kiest er samen voor hier te gaan/komen wonen.

Ik herinner me nog dat ik bij mijn eerste bezoek aan Reuver van de Rijksweg de Keulseweg op draaide en aangekomen bij de spoorwegovergang me afvroeg waar de rest van de Keulseweg was? Linksaf was de Julianastraat en rechtdoor de Vincent van Goghstraat. Ik had een huisnummer in de 80 op de Keulseweg doorgekregen. Decora, ja de bloemist, bood uitkomst, daar wisten ze te vertellen dat ik rechtsaf het spoor over moest en dan richting de kerktoren, die is ondertussen uit het straatbeeld verdwenen, net als de bloemist, moest rijden. Aan de linkerkant zou ik dan de plaats van bestemming wel vinden, vlak voor de kleine supermarkt, en zo was het ook, de ‘sjoester’ was nog aan het werk. O ja, als ik het spoor over reed kwam ik in Offenbeek, even voor de duidelijkheid.

Als je dan eenmaal ‘oppe Ruiver’ woont en in de regio aan de slag bent, maak je ook weer keuzes. Hoe vind ik een plaatsje in deze gemeenschap? Je begint in een klein familie kringetje, bent toch voor velen nog een vreemde ‘van daarboven’, spreekt geen dialect. Met ‘waspinke’ kwam ik niet ver, maar door me onder te dompelen in de Vastelaovend en mee te gaan in de toemel leerde ik andere mensen kennen en zij mij. Via een sportvereniging (badminton) en later aansluiten bij een (politieke) vereniging breidde de kennissenkring zich nog verder uit. Dat is een prima basis gebleken, goede keuzes gemaakt dus. Uiteindelijk voel je je gesetteld in de gemeenschap. Het enige dat we hier niet dichtbij hebben is de zee, maar dat was inherent aan hier komen wonen.

Ja, let er maar eens op de volgende keer, je zult je verbazen. Het ontbijt, grote kans dat we hetzelfde eten als de dagen ervoor. Waarom vandaag eens niet iets anders op je bord? Als we op pad gaan, stel met de auto, rijden we weer dezelfde route omdat deze de meest voor de hand liggende route is. En zo kom je gedurende een dag heel veel routines tegen, terwijl we ook de mogelijkheid hebben hier eens van af te wijken. Ja, blijkbaar hebben de meesten van ons baat bij vaste patronen gedurende de dag. En we voelen er ons prettig bij, het vertrouwde, de regelmaat.

Maar af en toe moeten we bewust keuzes maken welke een grote(re) impact op onze toekomst en/of ons leven kunnen hebben.

De wekker loopt af en we staan op, verzorgen ons en maken ons klaar voor de dag die komen gaat. Nog een ontbijtje of nemen we iets mee voor onderweg en we gaan op pad. Hoeveel momenten waren er dat we eigenlijk ook iets anders hadden kunnen doen? We hadden ook nog even lekker kunnen blijven liggen onder de warme dekens. Als je onder de douche vandaan komt zul je zeer waarschijnlijk een vaste routine volgen, zelfs de wijze van afdrogen is vandaag weer nagenoeg gelijk aan voorgaande keren.

Waarschijnlijk staat u er niet vaak bij stil maar we maken dagelijks veel keuzes (beslissingen) waar we eigenlijk niet meer bij stil staan. Heel veel is routine geworden, we doen dingen ‘op de automatische piloot’ en/of omdat we iets nu eenmaal zo gewend zijn. Laten we eens een doordeweekse dag nemen.