Wat we ontzettend fijn vinden, is hoe vanzelfsprekend deze verbinding thuis al begint te voelen. Wij geloven dat we als samenleving iets wezenlijks kunnen winnen door generaties vaker bij elkaar te brengen. In een tijd waarin ouderen vaak als ‘zorgbehoevend’ worden gezien en jongeren als ‘zoekend’, vergeten we soms hoeveel ze elkaar te bieden hebben. Ouderen hebben een schat aan levenservaring, verhalen en wijsheid. Jongeren brengen energie, nieuwsgierigheid en de onbevangenheid van het nu. Zet die twee bij elkaar, en je krijgt magie.

Op basisschool Bösdael gebeurt deze betrokkenheid al op jonge leeftijd. Naast de lessen 'jong en oud' mogen elk jaar opnieuw de kleuters paaseieren zoeken in de binnentuin van het zorgcentrum. Aan de kant zitten dan ouderen te kijken, sommigen in een rolstoel anderen leunend op hun rollator, met die herkenbare blik van nostalgie en stille trots. Want ergens in die rennende, giechelende kindjes herkennen ze hun eigen jeugd. Hun eigen kleinkinderen misschien of gewoon de vreugde van het leven. 'Vastelaovend' was ook zo’n moment waarop jong en oud elkaar hebben gevonden. Dan klinkt er muziek in het restaurant van Bösdael en lijkt het leeftijdsverschil voor even te vervagen. Hoogheden van jong tot oud treffen elkaar. Dit jaar mochten we dit van dichtbij meemaken omdat onze jongste zoon prins mocht zijn op Basisschool Bösdael. Die momenten zijn goud waard. Niet alleen voor de ouderen, die soms kampen met eenzaamheid, maar ook voor de kinderen, die leren wat aandacht geven betekent. Hoe waardevol het is om er gewoon even te zijn voor een ander.

En misschien is dat wel de grootste les: dat we niet altijd iets groots hoeven te organiseren om iets groots te bereiken. Een wandeling met een bewoner, een luisterend oor wanneer ouderen verhalen van vroeger vertellen, samen knutselen, samen zingen. Soms gepland, soms spontaan. Soms met een activiteit, soms gewoon met een kopje koffie.

Mooi dat er al een plek is waar generaties elkaar nog echt ontmoeten. Waar leren niet stopt bij een diploma, en zorgen niet pas begint bij ouderdom. Maar waar we elkaar zien en waarderen, op school, in de zorg en daarbuiten.

Onze twee oudste kinderen bijvoorbeeld, hebben tijdens hun orientatiestage al een kijkje mogen nemen in de ouderenzorg. Ze gingen met gezonde nieuwsgierigheid en een tikkeltje ongemak op pad, maar kwamen terug met mooie verhalen. Over een mevrouw die graag vertelde over vroeger en over een meneer die niet meer zo mobiel is maar wel alle grappen begrijpt. Over hoe leuk het eigenlijk was om iets voor de ouderen te kunnen beteken. Deze stage was niet zomaar een vinkje op hun lijstje. De oudste blijft zelfs 'hangen' en kiest volgend jaar wellicht voor een opleiding in de zorg, omdat ze gezien heeft wat het met mensen doet. Hoe waardevol je kunt zijn. Hoe bijzonder het is om een ander te helpen.

De verschillen maken vaak iets los bij de ouderen en bij de jongeren. En, eerlijk is eerlijk, ook bij ons. Maar gelukkig zien we ook dagelijks de kracht van menselijke verbinding op ons werk én ook dichtbij huis.

Bijvoorbeeld Bösdael, hier vinden al verschillende initiatieven plaats om deze werelden te verbinden. Niet met grote woorden of ingewikkelde plannen, maar gewoon… met een glimlach, een hand of een gesprek.

We lijken in een tijd te leven waarin de wereld steeds sneller draait, schermen belangrijker zijn dan gesprekken en generaties soms mijlenver van elkaar verwijderd leven. In ieder geval zo lijkt het vaak wanneer we 's avonds met de kinderen aan de keukentafel zitten en de ervaringen van die dag met elkaar worden gedeeld. De ouderenzorg en het puberende kind komen vanuit onze werkvelden vaak ter sprake. Deze twee werelden, zo verschillend, maar toch...