Dromen
Thuiskomend gaat Wim weer vooruitdenken en heeft die snel een scootmobiel kunnen scoren bij kennissen. Dit geeft hem de mogelijkheid om rond te scheuren en niet de hele dag thuis te zitten. Ook maakt dat bezoeken aan het thuisfront op landgoed Heidenheim mogelijk, waardoor zijn ouders ook zien dat er vooruitgang wordt geboekt. Door een dergelijk ongeluk en het herstel ben je deels afhankelijk van je partner en kinderen. Wim hierover: “Met deze ervaring ben ik nog trotser geworden op mijn gezin en ben heel dankbaar dat ik zo’n lieve vrouw heb.” Hier zou het verhaal eigenlijk stoppen, ware het niet dat bij het afscheid nemen op de oprit nog een gedachtespinsel wordt losgelaten. “Weet je dat ik gedroomd heb dat ik aan het rennen was?”
Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina:
Emotioneel afscheid
Aankomend in Maastricht start de voorbereiding om naar de OK te gaan. De trouwring gaat van de vinger, de broek wordt losgeknipt en de patiënt onder zeil gebracht. Dit is ook het moment waar Wim zichzelf geruststelt met de gedachte dat het gaat goedkomen, want ze gaan er alles aan doen om dit tot een goed einde te brengen.
De drie uur durende operatie verloopt voorspoedig, waarna Wim verhuist naar de verpleegafdeling op een kamer voor vier personen. Wim: “Mijn buurman, ook een Wim, lag er al 4,5 week, met een soortgelijk letsel. Vreemd genoeg dacht ik er niet over na hoe lang ik hier moest verblijven, maar na precies een maand mocht ik naar huis. Ik was natuurlijk blij dat ik naar huis mocht. Maar tot mijn eigen verbazing werd het een emotioneel afscheid. Doordat je dezelfde ellende meemaakt krijg je een speciale band met elkaar. Dit geldt ook voor de band met de verpleging. Een mooi voorbeeld is dat bij een Formule 1 race, een verpleegkundige een iPad bezorgde, notabene van haar zelf, op een dag dat ze niet eens werkzaam was in het ziekenhuis. Hierbij werd ook nog even gevraagd hoe met je ging.” Yvette: “Als partner geeft je dit een heel goed gevoel, je gaat dan telkens met een gerust gevoel huiswaarts.”
Diverse operaties
In de ruim vier weken (10 april – 11 mei) in het ziekenhuis volgen er een viertal operaties. Eerst redden wat er te redden valt; de tweede en derde keer wordt de wond opnieuw schoongemaakt en weggehaald wat slecht is om ontstekingen te voorkomen. Tot slot volgt op 24 april de hersteloperatie, denk aan weefseltransplantatie en botten fixeren met titanium pennen. Feitelijk volgt er nu geen operatie meer, tenzij straks blijkt dat een peesrepositie zinvol is, waardoor de mobiliteit vergroot wordt.
In de tussentijd veel bloedprikken, temperatuur opnemen en vrijwel alle dagen specialisten aan bed die vertellen wat de bedoeling is. Wim tipt hierover de lezers: “Ik heb de gesprekken, uiteraard na toestemming, opgenomen met de dictafoon op mijn mobiel en zodoende het thuisfront juist kunnen informeren.”
Tijdens het contact met de helpdesk van 112 komen zijn nichtjes Fleur en Jasmijn als ook Wim’s moeder kijken wat er is gebeurd en zij zet het gesprek met de 112-medewerker voort om de overige vragen door te nemen. Sluitstuk van alle communicatie is het informeren van partner Yvette door Fleur, waarbij de telefoon snel genoeg overgaat naar Wim. “Tja, als ik daaraan terugdenk, dan moet ik het samenvatten als een kort zakelijk gesprek.”, geeft Wim aan kijkend naar zijn vrouw Yvette. “De inhoud en wijze van het gesprek was voor mij aanleiding om meteen af te reizen naar de plaats des onheils en heb tussentijds onze zoon Giel gebeld, die zich ook geen seconde bedacht.”, aldus Yvette.
Met alle auto’s die onderweg waren, was de ambulance er als eerste, waarna de overige gezinsleden één voor één volgden. De gearriveerde ambulancebroeders gaan knielend naast de patiënt en stellen Wim op zijn gemak, er wordt een infuus aangebracht waarbij nota bene zijn vader de zak met vloeistof hooghoudt. Een belangrijke passage in de communicatie, was de opmerking van één van de broeders: “We gaan hem klaar maken voor de reis naar Maastricht”. Wim hierover: “Dat was voor mij een belangrijk moment, omdat het MUMC (red. academisch ziekenhuis in Maastricht) nog meer professie heeft dan een regionaal ziekenhuis. Maar ook de rust die de broeders uitstralen en toch professioneel alles zo snel mogelijk voor elkaar krijgen. Het was heel indrukwekkend en voor mij de reden om met Puik dit verhaal te delen. Een dankjewel aan de hulpverlening!”
Ondanks de ‘drukte’ konden de beroepsmensen rustig hun werk doen en werden ze niet gestoord, waardoor één van de ziekenbroeders nog opmerkte dat het prettig werken was, want ze maakten het ook wel eens anders mee. Dit blijkt ook wel uit de tijdspanne, om 11.33 uur belt Wim 112 en om 12.20 uur vertrekt de ambulance.
Alarmlijn 112
Logischerwijs gaat Wim meteen na het ongeluk om hulp roepen, maar in een omgeving waar mensen niet of nauwelijks in de buurt zijn, blijft dit in eerste instantie zonder resultaat. Het brein komt in de overlevingsmodus en zet hem toe tot actie. Vanuit zijn broekzak wordt de mobiel gehaald en liggend op de grond het alarmnummer 112 gebeld. Tijdens het bellen komt zijn vader hem halen voor de koffiepauze, maar dat veranderde snel nadat die de pechvogel op de grond zag liggen.
Zodra Wim een medewerker van de alarmlijn te pakken krijgt, schakelt deze meteen en gaat een aantal vragen stellen. Wim herinnert zich onder andere: “Wat is er gebeurt?”, “Waar bent u?”, “Wat is volgens u het letsel?”. Op deze laatste vraag krijgt de vrager een allesomvattend antwoord: “Ik kijk niet anders ga ik van mijn sokken.”, als ook “Ik weet zeker dat het been er half afligt, zorg dat er een ambulance komt!”. Met de woorden: “Meneer, de ambulance is al onderweg, maar we moeten enkele vragen stellen om de ambulancemedewerkers zo goed mogelijk te informeren.”, kwam er een bepaalde rust over Wim heen en liet zich nu leiden door de inmiddels gearriveerde omstanders.
Pijnlijke herinnering
Een van de kenmerken van een landgoed is dat het een grote oppervlakte heeft, vandaar dat Wim elk jaar zijn handen mee uit de mouwen steekt om te helpen in de (moes)tuin. Ook nu was het tijd om groente te zaaien en planten te poten en werd het zaai- c.q. pootbed netjes voorbereid met het frezen van de grond. Op drie banen na was de klus bijna geklaard, maar toen gebeurde er iets verschrikkelijks. Wim: “Ik draaide de frees, om weer met een nieuwe baan te beginnen en zette de frees in de retourstand, maar bleef tegelijkertijd met een voet achter een stronk van een buxushaag hangen. Doordat de frees in de achteruit stond en mijn voet achter de struik vastzat, kwam de kap tegen mijn voet en kon ik deze niet meer terugtrekken, waardoor het draaiende deel van de frees mijn werkschoen te pakken kreeg. Bijna in diezelfde seconde trok ik de frees uit de versnelling, maar net te laat, waardoor mijn onderbeen te grazen werd genomen.” Een pijnlijke herinnering krijgt zijn vervolg. Wim: “Ik trok mijn been eronder uit, mijn schoen bleef in de haag hangen en voelde toen dat mijn voet alleen nog vastzat met de achillespees. In dat besef was de eerste gedachte die toen bij mij opkwam: ‘Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn!’.
Geboren en getogen op landgoed Heidenheim in Beesel (aan de andere kant van de Rijksweg tegenover kasteel Waterloo) waar Wim 25 jaar heeft gewoond, woont hij nu met zijn gezin, met een tussenpauze van 6 jaar in Belfeld, alweer 23 jaar in Reuver/Offenbeek. Zijn beide ouders en zijn broer Mark met zijn gezin wonen nog steeds op Heidenheim.
Geweldige trip, maar nooit meer
“We gaan u ketamine toedienen omdat we het been gaan spalken en we denken dat dit anders erg pijnlijk zal zijn.” Wim geeft toestemming en komt kort in een andere wereld terecht. Wim: “Voordat ik van de ketamineinjectie weer bij kwam, heb ik een geweldige trip meegemaakt, maar liever nooit meer.” Gespalkt en wel werd Wim met medewerking van zoon Giel die hem meetilde aan de broekriem op de brancard verplaatst. De reis naar Maastricht kon beginnen. Liggend in de ziekenauto kreeg Wim nog meer pijnstillers toegediend en bleef de broeder in contact via het stellen van vragen, zodat hij niet in slaap zou vallen. Hierdoor maakte die de rit wel bewust mee. Wim hierover: “Van comfort was geen sprake en ook het geluid kon me niet bekoren. Ik vond het maar een rammelkist”.
Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina:
Diverse operaties
In de ruim vier weken (10 april – 11 mei) in het ziekenhuis volgen er een viertal operaties. Eerst redden wat er te redden valt; de tweede en derde keer wordt de wond opnieuw schoongemaakt en weggehaald wat slecht is om ontstekingen te voorkomen. Tot slot volgt op 24 april de hersteloperatie, denk aan weefseltransplantatie en botten fixeren met titanium pennen. Feitelijk volgt er nu geen operatie meer, tenzij straks blijkt dat een peesrepositie zinvol is, waardoor de mobiliteit vergroot wordt.
In de tussentijd veel bloedprikken, temperatuur opnemen en vrijwel alle dagen specialisten aan bed die vertellen wat de bedoeling is. Wim tipt hierover de lezers: “Ik heb de gesprekken, uiteraard na toestemming, opgenomen met de dictafoon op mijn mobiel en zodoende het thuisfront juist kunnen informeren.”
De drie uur durende operatie verloopt voorspoedig, waarna Wim verhuist naar de verpleegafdeling op een kamer voor vier personen. Wim: “Mijn buurman, ook een Wim, lag er al 4,5 week, met een soortgelijk letsel. Vreemd genoeg dacht ik er niet over na hoe lang ik hier moest verblijven, maar na precies een maand mocht ik naar huis. Ik was natuurlijk blij dat ik naar huis mocht. Maar tot mijn eigen verbazing werd het een emotioneel afscheid. Doordat je dezelfde ellende meemaakt krijg je een speciale band met elkaar. Dit geldt ook voor de band met de verpleging. Een mooi voorbeeld is dat bij een Formule 1 race, een verpleegkundige een iPad bezorgde, notabene van haar zelf, op een dag dat ze niet eens werkzaam was in het ziekenhuis. Hierbij werd ook nog even gevraagd hoe met je ging.” Yvette: “Als partner geeft je dit een heel goed gevoel, je gaat dan telkens met een gerust gevoel huiswaarts.”
Dromen
Thuiskomend gaat Wim weer vooruitdenken en heeft die snel een scootmobiel kunnen scoren bij kennissen. Dit geeft hem de mogelijkheid om rond te scheuren en niet de hele dag thuis te zitten. Ook maakt dat bezoeken aan het thuisfront op landgoed Heidenheim mogelijk, waardoor zijn ouders ook zien dat er vooruitgang wordt geboekt. Door een dergelijk ongeluk en het herstel ben je deels afhankelijk van je partner en kinderen. Wim hierover: “Met deze ervaring ben ik nog trotser geworden op mijn gezin en ben heel dankbaar dat ik zo’n lieve vrouw heb.” Hier zou het verhaal eigenlijk stoppen, ware het niet dat bij het afscheid nemen op de oprit nog een gedachtespinsel wordt losgelaten. “Weet je dat ik gedroomd heb dat ik aan het rennen was?”
Tijdens het contact met de helpdesk van 112 komen zijn nichtjes Fleur en Jasmijn als ook Wim’s moeder kijken wat er is gebeurd en zij zet het gesprek met de 112-medewerker voort om de overige vragen door te nemen. Sluitstuk van alle communicatie is het informeren van partner Yvette door Fleur, waarbij de telefoon snel genoeg overgaat naar Wim. “Tja, als ik daaraan terugdenk, dan moet ik het samenvatten als een kort zakelijk gesprek.”, geeft Wim aan kijkend naar zijn vrouw Yvette. “De inhoud en wijze van het gesprek was voor mij aanleiding om meteen af te reizen naar de plaats des onheils en heb tussentijds onze zoon Giel gebeld, die zich ook geen seconde bedacht.”, aldus Yvette.
Met alle auto’s die onderweg waren, was de ambulance er als eerste, waarna de overige gezinsleden één voor één volgden. De gearriveerde ambulancebroeders gaan knielend naast de patiënt en stellen Wim op zijn gemak, er wordt een infuus aangebracht waarbij nota bene zijn vader de zak met vloeistof hooghoudt. Een belangrijke passage in de communicatie, was de opmerking van één van de broeders: “We gaan hem klaar maken voor de reis naar Maastricht”. Wim hierover: “Dat was voor mij een belangrijk moment, omdat het MUMC (red. academisch ziekenhuis in Maastricht) nog meer professie heeft dan een regionaal ziekenhuis. Maar ook de rust die de broeders uitstralen en toch professioneel alles zo snel mogelijk voor elkaar krijgen. Het was heel indrukwekkend en voor mij de reden om met Puik dit verhaal te delen. Een dankjewel aan de hulpverlening!”
Ondanks de ‘drukte’ konden de beroepsmensen rustig hun werk doen en werden ze niet gestoord, waardoor één van de ziekenbroeders nog opmerkte dat het prettig werken was, want ze maakten het ook wel eens anders mee. Dit blijkt ook wel uit de tijdspanne, om 11.33 uur belt Wim 112 en om 12.20 uur vertrekt de ambulance.
Alarmlijn 112
Logischerwijs gaat Wim meteen na het ongeluk om hulp roepen, maar in een omgeving waar mensen niet of nauwelijks in de buurt zijn, blijft dit in eerste instantie zonder resultaat. Het brein komt in de overlevingsmodus en zet hem toe tot actie. Vanuit zijn broekzak wordt de mobiel gehaald en liggend op de grond het alarmnummer 112 gebeld. Tijdens het bellen komt zijn vader hem halen voor de koffiepauze, maar dat veranderde snel nadat die de pechvogel op de grond zag liggen.
Zodra Wim een medewerker van de alarmlijn te pakken krijgt, schakelt deze meteen en gaat een aantal vragen stellen. Wim herinnert zich onder andere: “Wat is er gebeurt?”, “Waar bent u?”, “Wat is volgens u het letsel?”. Op deze laatste vraag krijgt de vrager een allesomvattend antwoord: “Ik kijk niet anders ga ik van mijn sokken.”, als ook “Ik weet zeker dat het been er half afligt, zorg dat er een ambulance komt!”. Met de woorden: “Meneer, de ambulance is al onderweg, maar we moeten enkele vragen stellen om de ambulancemedewerkers zo goed mogelijk te informeren.”, kwam er een bepaalde rust over Wim heen en liet zich nu leiden door de inmiddels gearriveerde omstanders.
Pijnlijke herinnering
Een van de kenmerken van een landgoed is dat het een grote oppervlakte heeft, vandaar dat Wim elk jaar zijn handen mee uit de mouwen steekt om te helpen in de (moes)tuin. Ook nu was het tijd om groente te zaaien en planten te poten en werd het zaai- c.q. pootbed netjes voorbereid met het frezen van de grond. Op drie banen na was de klus bijna geklaard, maar toen gebeurde er iets verschrikkelijks. Wim: “Ik draaide de frees, om weer met een nieuwe baan te beginnen en zette de frees in de retourstand, maar bleef tegelijkertijd met een voet achter een stronk van een buxushaag hangen. Doordat de frees in de achteruit stond en mijn voet achter de struik vastzat, kwam de kap tegen mijn voet en kon ik deze niet meer terugtrekken, waardoor het draaiende deel van de frees mijn werkschoen te pakken kreeg. Bijna in diezelfde seconde trok ik de frees uit de versnelling, maar net te laat, waardoor mijn onderbeen te grazen werd genomen.” Een pijnlijke herinnering krijgt zijn vervolg. Wim: “Ik trok mijn been eronder uit, mijn schoen bleef in de haag hangen en voelde toen dat mijn voet alleen nog vastzat met de achillespees. In dat besef was de eerste gedachte die toen bij mij opkwam: ‘Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn!’.
Geboren en getogen op landgoed Heidenheim in Beesel (aan de andere kant van de Rijksweg tegenover kasteel Waterloo) waar Wim 25 jaar heeft gewoond, woont hij nu met zijn gezin, met een tussenpauze van 6 jaar in Belfeld, alweer 23 jaar in Reuver/Offenbeek. Zijn beide ouders en zijn broer Mark met zijn gezin wonen nog steeds op Heidenheim.