Terugkijken op een fantastische tijd
Nog steeds is het pand eigendom van Jacq en Marion en hebben ze een goede band met Karin. Jacq: “Als er wat geregeld moet worden dan lossen we dat samen op.” Ondanks dat het afscheid van hun café  nogal abrupt en ongewenst kwam, kijken ze toch terug op een geweldige tijd. Marion: “Natuurlijk zijn er ook wel eens dingen gebeurd die wat minder leuk zijn, maar die vergeet je gelukkig ook weer snel. Toen we ter voorbereiding op dit gesprek nog eens door alle fotoalbums zijn gaan bladeren, wat we eigenlijk nog nooit gedaan hadden sinds we gestopt zijn, kwamen er dan ook vooral fantastische herinneringen naar boven.”

Gedwongen afscheid door gezondheidsproblemen
Vrij onverwachts komt het moment dat Jacq en Marion gedwongen worden om  met café Ronckenstein te stoppen. Jacq: “Ik had  last van black-outs; dan wist ik niet meer waar ik was of wat ik gedaan had. Dat was natuurlijk erg lastig met een eigen café. Mijn verzekering stelde als oplossing om te stoppen met het bedrijf. Hoewel dat pijn deed, zat er niets anders op dan de zaak te verkopen. Het was voor ons heel erg belangrijk dat er een opvolger kwam die met dezelfde gedachte de zaak zou runnen zoals wij dat altijd gedaan hadden. Het bedrijf was op dat moment immers al bijna honderd jaar in familiebezit. Toen we hoorden dat Karin Vogels interesse had, zijn we eens gaan kijken bij het Grand Café in Horst waar zij op dat moment werkte. Die zaak sprak ons meteen aan en toen we ook nog eens in gesprek kwamen met de eigenaresse die behoorlijk lyrisch over Karin was, wisten we dat de zaak bij haar in goede handen zou komen.”

Vastelaovend en volleybal
Met de Vastelaovend kwamen de Dorsvlaegels vaak rond half een ‘s nachts binnen, dronken rustig een paar biertjes, begonnen te  spelen en zetten de hele tent nog eens op zijn kop. Jacq: “Vaak hadden we zelf nauwelijks tijd om met de muziek bezig te zijn; we name van tevoren een band op die we dan telkens afspeelden. Gelukkig waren er later een aantal stamgasten die het wel leuk vonden om muziek te draaien; dat zorgde vooral in de weekenden vaak voor extra stemming.” Ronckenstein was tevens het domein van volleybalvereniging Revoc/VCB. “Die kwamen voor en na de uitwedstrijden altijd bij ons bij elkaar. In de hoogtijdagen hadden die meer dan vijftien seniorenteams; dan was het café al bijna vol met alleen volleyballers. We hebben een keer een weddenschap van een volleybalteam gewonnen; zij hebben toen met tandenborstels het hele café geschrobd”, vertelt Jacq lachend.

Verhuizing volgens dochters
Met de opening van de zaal gaan onder andere de Harmonie, de Bridgeclub en een aantal Joekskapellen gebruik maken van Ronckenstein. Daarnaast komen er veel vergaderingen, bruiloften en koffietafels. Ook wordt Ronckenstein de residentie van v.v. de Windjbuujels. Marion: “Het werd hierdoor dusdanig druk dat ik de opvoeding van de kinderen en mijn baan als onderwijzeres niet langer kan combineren met het café; toen ben ik een paar jaar gestopt als leerkracht.” Om iets meer rust te krijgen, besluiten ze te verhuizen naar de Rijksweg. Marion: “Boven een café wonen betekent toch dat je er 24 uur per dag mee bezig bent. Doordat we een heel fijn team van medewerkers hadden waar we volledig op konden bouwen, durfden we deze beslissing ook te nemen. Onze dochters vonden het in eerste instantie vreselijk; die hadden het liefst de koffers gepakt en waren weer terug naar Ronckenstein gegaan. Die waren volledig gewend aan de drukte en gezelligheid van het café.”

Het ‘gat’ van Nuytens
In de loop der jaren verbouwen en vernieuwen Jacq en Marion zo’n beetje alles aan het café waarbij vaak de ‘touch’ van Marion zichtbaar is. De grootste verandering vormt de aanbouw van de zaal. Jacq: “Die hebben we eigenlijk om twee redenen gebouwd. Er waren steeds meer verenigingen en particulieren op zoek naar een geschikte locatie omdat onder andere de Haam inmiddels gesloten was. Daarnaast wou de Edah, de supermarkt die toen nog langs ons lag, graag uitbreiden. Zij kregen hier echter geen vergunning voor. Wij waren best bereid om een grote aanbouw te realiseren waarbij we de helft als zaal konden gebruiken en de andere helft later konden verkopen aan de Edah. Ik ben met die bouwtekeningen naar de toenmalige burgemeester Nuytens gegaan die uiteraard niet op de hoogte was dat de helft naar de Edah zou gaan. Ik verklaarde dat we een zaal wilden aanbouwen waarvan de helft direct in gebruik zou worden genomen en de andere helft pas in een later stadium. ‘Maar wat wordt dan de ingang voor die tweede zaal’, vroeg Nuytens. Oh, die ben ik vergeten te tekenen waarna ik met een potlood twee strepen op de tekening zette. Nog steeds zie je in de zaal de zogenaamde doorgang die ook wel bekend stond als het ‘gat’ van Nuytens .

Nog niet eens zo heel erg lang geleden lagen er verspreid over de gemeente Beesel tientallen cafés. Daar zijn er inmiddels niet zo veel meer van over. Maar de herkomst, geschiedenis en bijzondere verhalen van de deze kroegen blijven gelukkig nog wel even voortbestaan. In de serie genaamd ‘Os Aje Kasteleins’ blikt Puik terug met voormalige kroegeigenaren en kasteleins van roemruchte horecagelegenheden. In deel 33 komen Jacq en Marion Cremers aan het woord. Zij runden van 1982 tot 2007 café Ronckenstein aan de Pastoor Vranckenlaan.

Bandje uit America
Jacq en Marion betrekken al snel de woning boven het café waar ook hun dochters Charlot en Carlijn geboren worden. Het echtpaar besluit wat meer te gaan organiseren. Jacq: “Doordat ik al wat van de wereld had gezien, had ik wel wat ideeën. Ik wil niet per se zeggen dat ik vooruitstrevend was, maar ik begon bijvoorbeeld wel met het boeken van bandjes. We hebben een keer het toen nog vrij onbekende Rowwen Hèze geboekt voor 1500 gulden. Die hadden een contract opgesteld waarin onder andere stond dat ze drie kratjes bier moesten hebben en belegde broodjes. Ook moest er een afgesloten kleedkamer zijn. Die hadden we niet maar wel de belegde broodjes en een goed getapt glas bier. Achteraf bekeken was het optreden van Rowwen Hèze best een happening.”

Van Londen en Amsterdam terug naar Reuver
Dat Jacq Ronckenstein zou overnemen, was niet direct voorbestemd. “Na de Havo, die ik als vooropleiding voor de pedagogische academie deed, bleek dat het onderwijs niet zo mijn ding was. Henk zorgde ervoor dat ik terecht kon op de hotelschool in Heerlen; daar zat ik meer op mijn plek. Na verschillende stageplekken in de regio heb ik nog een tijdje in Amsterdam, Londen en op de vaart vertoeft. Daarna volgde een kort avontuur in Spanje alvorens ik weer terug naar Reuver kwam.” Jacq had in zijn jonge jaren vaak meegeholpen in het café van zijn ouders en deed dat nog steeds met bijvoorbeeld Vastelaovend en de kermis. “Toen Henk ziek werd en het café niet meer kon runnen, werd het mij min of meer in de schoot geworpen.” Jacq is dan al een tijdje bij Marion die ook uit een horecanest komt. Marion: “Mijn moeder zei altijd: trouw nooit met een kastelein want dan ben je altijd aan het werk. We wisten dus allebei wel waar we aan begonnen.”

Stamgasten aan de muur
Het jonge stel gaat ook volop aan de slag met een speciaal bier assortiment, thema-avonden én eten. Marion: “Zo hadden we bijvoorbeeld de Mosselavond  en de zelfgemaakte shoarma; een gerecht dat in die tijd nog vrij onbekend was.” Jacq: “Daarnaast hebben we diverse malen geprobeerd om een lunch op te starten. Maar dat is ons helaas niet helemaal gelukt.” “Van de ene kant ook wel logisch”, vult Marion aan. “Je had het typische bruine café met zijn sfeer en stamgasten en aan de andere kant de lunch. Dat paste niet helemaal bij elkaar.” Ronckenstein heeft altijd een groot aantal markante stamgasten gehad. Een aantal van hen is ook vereeuwigd door Jannie Peulen en heeft vele jaren in het café aan de muur gehangen. Jacq: “Dat had ik in Maastricht in een café gezien en vond ik ook wel toepasselijk om bij ons te doen. 

Getrouwd in de achtertuin
Jacq wordt het nieuwe gezicht van de zaak, Marion is wat meer op de achtergrond werkzaam. In die tijd was Ronckenstein nog zes dagen in de week geopend van tien uur ’s ochtends tot een uur ’s nachts. Jacq: “Na sluitingstijd kwam er vaak politie langsrijden om te controleren. Als die zagen dat er nog gasten zaten, knipperden ze met de lichten van de auto en dan wist je dat je af moest ronden. Maar soms kwamen ze ook naar binnen om zelf een pilsje te drinken.” Op zondag gaat het café ‘pas’ om half 11 open omdat dan de Hoogmis uit is. Jacq: “Pastoor Leën was dan zelf de eerste die binnenkwam. Op de een of andere manier kreeg hij het altijd voor mekaar om eerder dan de kerkbezoekers bij ons te zijn.” Dezelfde pastoor Leën verbindt Jacq en Marion ook in de echt. De bruiloft vind plaats in de achtertuin van café Ronckenstein, een locatie die in die tijd veel gebruikt wordt voor feesten, evenementen en bijvoorbeeld de Kermis.

Café Ronckenstein is al meer dan honderd jaar een begrip in Reuver en omstreken. Het werd aan het begin van de negentiende eeuw opgericht door de opa van Jacq, Baer Cremers. Hij noemde het Onder de Linde waarna het later veranderde in Marktzicht. Jacq: “Mijn broer Henk, die het in eerste instantie van mijn vader overnam, veranderde de naam vervolgens in Ronckenstein; vernoemd naar de locatie waar onze vader tevens werkzaam was als laatste Mulder.”