Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina:
Op dit moment hoef ik nog maar 3 milligram afstotingsmedicatie te nemen, dat is echt weinig. Ik kijk nu dus terug op een geslaagde operatie en hoef niet meer te dialyseren. Het is niet altijd gemakkelijk geweest maar ben een positief persoon. Ik heb de kans gekregen en daar moet ik ook dankbaar voor zijn. Het leven is te mooi, samen met familie, vrienden en ook lotgenoten, om er niet van te genieten.
“Ik ben nog een keer terug geweest op de dialyseafdeling en realiseerde me toen wat ik al die jaren (red. 5 jaar) heb meegemaakt. Ik zag de patiënten, en was geëmotioneerd om hen te zien, terwijl ik er zelf vijf jaar heb gelegen. Dus nogmaals enorm dankbaar voor de kans die ik heb gekregen.”
Sandra, een gedreven persoon, met oog voor een ander, viert nu begrijpelijkerwijs twee keer per jaar haar verjaardag. Met haar verhaal hoopt ze anderen te stimuleren. Als redactie wensen we haar, John en de kinderen een gezonde toekomst en nog heel veel verjaardagen.
OPNIEUW TELEFOON VAN DE INTERNIST
“Juli 2021 kreeg ik een nieuwe oproep voor een transplantatie. De Internist belde en grapte: “Sandra heb jij een boot om in Maastricht te komen? Het was namelijk hoog water in Zuid-Limburg. Maar ik moest meteen komen, nu, en was best wel bang. In Maastricht stond hele team gereed, wachtend op de nier, die niet met de helikopter kon komen vanwege het slechte weer. De nier kwam met speciaal vervoer en ik werd ‘s avonds om 19.30 uur op de afdeling opgehaald. Nu mocht het gezin niet meer mee naar recovery vanwege de Corona-regels; afscheid nemen viel me erg zwaar, gezien de eerdere ervaring. Je weet nooit of het goed afloopt. Dat was dan ook mijn eerste reactie, hoe is de operatie verlopen? ‘Super gegaan’, was de reactie van de arts en ik voelde een gigantische opluchting. De start was goed en kon meteen beginnen aan het herstel. Was echter een zware periode, allerlei bijverschijnselen, nierkrampen, jigt, jeuk, bloeding bij de nier. Een vervelende periode, terwijl de artsen juist zeiden dat het super ging. Nadat de katheter na een week eruit ging, voelde ik me snel beter gaan.
HET LEVEN GING VERDER
Terug bij af, moest de draad weer opgepakt worden. Sandra: “We zouden vier weken later naar Spanje op vakantie gaan, ik heb er alles aan gedaan om mijn gezin hun vakantie niet af te nemen. Na goedkeuring van de arts hebben we kunnen gaan en intens genoten. Uiteraard moet je daar ook dialyseren, maar dat kan in principe overal. Je kunt als nierpatiënt redelijk normaal leven, maar ligt er ook aan hoe je zelf in het leven staat. Ik wilde leven, we gingen weekendjes weg, en heb snel het lopen/rennen opgepakt. Bewegen is belangrijk, waardoor ik me fit en goed voelde.”
“Door mijn snelle herstel kreeg ik in september bericht dat ik weer actief op de lijst stond, dus kort na de eerste operatie. In december, ben ik op mijn eigen verzoek weer van de lijst gehaald, omdat John adjudant werd bij C.V. de Beerpiep in Tegelen. Dit feest wilden we allebei bewust met het hele gezin meemaken; Aswoensdag 2020 werd ik weer geactiveerd. Achteraf een hele goede keus gemaakt, omdat het een onvergetelijk feest is geweest.”
In mijn geval heb ik tot tweemaal toe een nier gekregen van iemand die is overleden.
“
“
Sandra heb jij een boot om in Maastricht te komen? Het was namelijk hoog water in Zuid-Limburg.
DUBBELE DONOR
Ja, je leest het goed, Sandra heeft twee niertransplantaties ondergaan. Juni 2019 was de eerste keer dat de mobiel overging, die ze altijd bij zich heeft. “Op bezoek bij een collega belde internist dr. Luik, er was een nier beschikbaar. Ik mocht meteen niet meer drinken en eten en belde mijn man. Ik moest wachten op verder bericht en kon 1,5 uur later al naar Maastricht. Ik was blij, maar vond het ook heel spannend. In Maastricht werden eerst weer allerlei onderzoeken uitgevoerd, bloedprikken, longfoto’s, urineonderzoek, hartfilm, met als resultaat groen licht.
Je wordt klaargemaakt op de recovery, waar ik afscheid nam van mijn gezin en dan gebeurt er zoveel met je. Een groot team aan artsen en dan moet je het laten gaan, zonder te weten wat je erna te wachten staat.”
“Na de operatie lag ik op de IC, werd wakker, was heel moe en kreeg te horen dat het gigantisch mis was gegaan. De nier was extern gekoppeld, letterlijk op je lichaam gelegd en werd uiteindelijk inwendig geplaatst. De nier bleek, ondanks alle checks, een afwijking te hebben. Ik verloor heel veel bloed, waardoor ik vocht kreeg toegediend en flink in gewicht toenam. De nier werd weer verwijderd en moest weer gaan dialyseren middels een lijn in de lies en moest daarna herstellen van de ingreep. Mijn sporten heeft geholpen waardoor ik een fit lichaam had en daardoor het herstel heel erg goed verliep. Dat dan weer wel.”
EUROTRANSPLANTANT
Na jarenlang dialyseren kwam er plotsklaps een kans voor een niertransplantatie. Sandra is ontzettend dankbaar voor alle mensen die haar hierin gesteund hebben.
Sandra: “Als nierpatiënt heb je heel veel gesprekken met artsen, verpleegkundigen en maatschappelijk werk omdat er de kans op een niertransplantatie bestaat. Je krijgt dan de vraag of er iemand binnen de familie is die een nier wil doneren. Het blijft voor mij een geweldige herinnering dat er twee mensen waren, mijn zus Wendy en vriendin Mieke, die meteen zeiden een nier te willen afstaan, daar zal ik hun altijd dankbaar voor blijven. Dat heeft me toen en nog steeds erg geraakt. Helaas bleek na onderzoek, dat ze beide niet geschikt waren om mij te doneren.”
Ook John, als echtgenoot, kwam in het vizier. “Na goed onderling overleg besloten we om hiervan af te zien, omdat er anders in hun gezin geen kans meer was om zelf een nier te kunnen afstaan, mocht dit nodig zijn voor een van de dochters. Niet dat nierfalen erfelijk is, maar je weet het maar nooit.”
Niet alleen de donor maar ook de patiënt gaat door de molen om op de transplantatielijst te komen. “Het hart moet de operatie aankunnen, dat wordt goed gecontroleerd. De longen moeten goed zijn. Geen afwijkingen aan de blaas, overige organen, de darmen worden gecheckt. Ik was eigenlijk ‘kerngezond’ en kreeg de titel Eurotransplantant, wat inhoudt dat ik niet perse een nier van een Nederlander hoefde te krijgen. Ik kwam dus op de lijst, maar wist niet op welke plaats en dat krijg je ook niet te weten. Kinderen en jonge mensen krijgen wel de voorkeur, maar de nier moet tenslotte wel matchen. En dan komen allerlei afwegingen waardoor de keus op jou valt. In mijn geval heb ik tot tweemaal toe een nier gekregen van iemand die is overleden.”
IMPACT OP THUIS
Dit nieuwe weekritme heeft natuurlijk impact op je eigen lichaam en het reilen en zeilen binnen het gezin. “Absoluut”, reageert Sandra prompt. “Dialyseren heeft veel invloed op je lichaam en natuurlijk ook op de gezinssituatie, je bent tenslotte drie keer per week weg. In het begin ben ik met de taxi op en neer naar Venlo gegaan, maar heb dat snel afgeschaft omdat je met de terugreis in een busje zat met mensen die ook vervoerd werden en daardoor 1-2 uur in de bus zat. Ik wilde naar huis, want ik voelde me nooit lekker na de dialyse. Snel genoeg kon ik alleen met de taxi heen en werd ik afwisselend opgehaald door met name mijn man John, schoonzus Joke of mijn vriendin Mieke en natuurlijk verdere vrienden en familieleden.”
“Je hebt thuis kinderen, die als ze terug kwamen van school, moeder op de bank zagen liggen. De zoutpot ging het huis uit, een hele waslijst van etenswaren die ik niet meer mocht eten. Eten met kalium en fosfaat werden geminimaliseerd en er moest rekening gehouden worden met de hoeveelheid vochtinname. Gedurende het eerste jaar heeft dit veel impact op de kinderen gehad, maar we hebben zoveel als mogelijk laten doorgaan, binnen de nieuwe kaders natuurlijk.”
ANEURYSMA ACHTER LINKEROOG
In het begin maakte Sandra zich meer zorgen om haar linkeroog, dat bleef namelijk gesloten. Als het ooglid werd geopend stond de pupil scheef. Resultaat van de hoge bloeddruk, die een aneurysma achter het oog veroorzaakte. Sandra vervolgt: “De hoge bloeddruk is de oorzaak van het nierfalen, maar het aneurysma was wel belangrijk om te verhelpen met bezoeken aan het MUMC in Maastricht (coilen van bloedvat) en uiteindelijk een oogoperatie (2018) in het VU-ziekenhuis in Amsterdam tot gevolg. Deze operatie is gelukkig succesvol verlopen en daarmee was dat probleem gelukkig verholpen.”
Bleef natuurlijk het nierfalen, waardoor de wekelijkse hemodialyses nodig waren. Het komt erop neer dat de afvalstoffen uit het bloed worden gehaald middels het filteren van bloed. Sandra hierover: “Je wordt aan een dyalisemachine gekoppeld, die het bloed eruit pompt en de afvalstoffen en overtollige vocht eruit haalt, omdat dit niet via de reguliere weg (plassen) gebeurt. Door het dialyseren worden de nieren lui, daardoor ga je minder plassen. Ik heb gekozen voor hemodialyse in het ziekenhuis, vanwege de reden dat je er in huiselijke omgeving dan minder mee bezig bent.”
Het gevolg van dit nierfalen, betekende drie keer per week, vier uur lang aan het dialyseapparaat, hetgeen in totaliteit vijf uur in beslag nam inclusief aan- en afsluiten. Sandra hierover: “Er werd acuut een katheter in de hals geplaatst, met als doel afvalstoffen te verwijderen en daarmee het bloed te zuiveren. Elke dialyse werd er tussen de een en drie liter vocht uit het lichaam ontnomen, dat betekende ook dat je telkens één tot drie kilo afviel in een tijdsframe van vier uur. Dat is telkens een heel intensieve behandeling voor het hart, en de nodige pijnen tijdens de dialyse.”
TWEEDE KERSTDAG 2016
Sandra verwoordt in één zin de ommekeer in haar leven: “In 2016 werd ik op Tweede Kerstdag ziek, met toeters en bellen kwam ik in het ziekenhuis terecht en stond mijn leven op de kop.” Wat eraan vooraf ging, herinnert Sandra zich nog elk detail: “Diezelfde morgen kwam het bericht dat George Michael was overleden, waar we beiden fan van waren en we zijn die dag naar Phantasialand in Brühl geweest. Ik voelde me niet lekker, niet ziek, maar moe. ‘s Avonds thuis kwam daar kortademigheid bij. John beviel het allerminst en belde de huisartsenpost, die kwam aan huis en belde al vrij snel de ambulance. Eerste diagnose was een klaplong, maar feitelijk liepen mijn longen vol met vocht. Ik was mezelf aan het vergiftigen. In het ziekenhuis terecht gekomen, waren na de eerste onderzoeken een veel te hoge bloeddruk en een verwijde pupil de aandachtspunten. Dit resulteerde tot een opname op de IC (red. Intensive Care), waar na onderzoek van de urine, bleek dat mijn nieren nog maar voor 5% functioneerden oftewel terminale nieren (red. nierinsufficiëntie).”
‘IK BEN ELK JAAR TWEE KEER JARIG’
Deze week een bijzonder verhaal over Sandra Bernards. PUIK sprak haar over het feit dat ze tegenwoordig twee keer per jaar haar verjaardag viert. Een keer op haar geboortedag 9 januari. De andere keer op 15 juli toen ze dit jaar haar eerste verjaardag vierde. Wil je weten hoe dat zit, lees hier dan haar verhaal.
Sandra woont aan de Karel Doormanlaan in Reuver, samen met haar man John en hebben samen drie kinderen, Samantha, Sabrina en Indy. Op zeer jonge leeftijd is de middelste dochter overleden, wat al reden genoeg is om het gesprek aan te gaan. Het interview richt zich echter op het feit dat Sandra een niertransplantatie heeft ondergaan, een nieuw ijkpunt in haar leven.
Sandra is van Steyl afkomstig en heeft haar man John Bernards in 1986 leren kennen met uitgaan bij café ‘t Witte Paard in Belfeld en zijn sinds 1994 samenwonend in Reuver. John’s vader was beroepsmilitair met de nodige omzwervingen tot gevolg, waarbij ook Reuver als residentie werd aangedaan. Het huis aan de Karel Doormanlaan was voorheen van John’s ouders. In 1996 werd in het huwelijksbootje gestapt en twee jaar later de geboorte van de eerste dochter Samantha. Tot zover liep alles dus op rolletjes in hun leven, maar daar kwam twee decennia later een kentering in.
MET SANDRA BERNARDS
Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina:
Op dit moment hoef ik nog maar 3 milligram afstotingsmedicatie te nemen, dat is echt weinig. Ik kijk nu dus terug op een geslaagde operatie en hoef niet meer te dialyseren. Het is niet altijd gemakkelijk geweest maar ben een positief persoon. Ik heb de kans gekregen en daar moet ik ook dankbaar voor zijn. Het leven is te mooi, samen met familie, vrienden en ook lotgenoten, om er niet van te genieten.
“Ik ben nog een keer terug geweest op de dialyseafdeling en realiseerde me toen wat ik al die jaren (red. 5 jaar) heb meegemaakt. Ik zag de patiënten, en was geëmotioneerd om hen te zien, terwijl ik er zelf vijf jaar heb gelegen. Dus nogmaals enorm dankbaar voor de kans die ik heb gekregen.”
Sandra, een gedreven persoon, met oog voor een ander, viert nu begrijpelijkerwijs twee keer per jaar haar verjaardag. Met haar verhaal hoopt ze anderen te stimuleren. Als redactie wensen we haar, John en de kinderen een gezonde toekomst en nog heel veel verjaardagen.
OPNIEUW TELEFOON VAN DE INTERNIST
“Juli 2021 kreeg ik een nieuwe oproep voor een transplantatie. De Internist belde en grapte: “Sandra heb jij een boot om in Maastricht te komen? Het was namelijk hoog water in Zuid-Limburg. Maar ik moest meteen komen, nu, en was best wel bang. In Maastricht stond hele team gereed, wachtend op de nier, die niet met de helikopter kon komen vanwege het slechte weer. De nier kwam met speciaal vervoer en ik werd ‘s avonds om 19.30 uur op de afdeling opgehaald. Nu mocht het gezin niet meer mee naar recovery vanwege de Corona-regels; afscheid nemen viel me erg zwaar, gezien de eerdere ervaring. Je weet nooit of het goed afloopt. Dat was dan ook mijn eerste reactie, hoe is de operatie verlopen? ‘Super gegaan’, was de reactie van de arts en ik voelde een gigantische opluchting. De start was goed en kon meteen beginnen aan het herstel. Was echter een zware periode, allerlei bijverschijnselen, nierkrampen, jigt, jeuk, bloeding bij de nier. Een vervelende periode, terwijl de artsen juist zeiden dat het super ging. Nadat de katheter na een week eruit ging, voelde ik me snel beter gaan.
HET LEVEN GING VERDER
Terug bij af, moest de draad weer opgepakt worden. Sandra: “We zouden vier weken later naar Spanje op vakantie gaan, ik heb er alles aan gedaan om mijn gezin hun vakantie niet af te nemen. Na goedkeuring van de arts hebben we kunnen gaan en intens genoten. Uiteraard moet je daar ook dialyseren, maar dat kan in principe overal. Je kunt als nierpatiënt redelijk normaal leven, maar ligt er ook aan hoe je zelf in het leven staat. Ik wilde leven, we gingen weekendjes weg, en heb snel het lopen/rennen opgepakt. Bewegen is belangrijk, waardoor ik me fit en goed voelde.”
“Door mijn snelle herstel kreeg ik in september bericht dat ik weer actief op de lijst stond, dus kort na de eerste operatie. In december, ben ik op mijn eigen verzoek weer van de lijst gehaald, omdat John adjudant werd bij C.V. de Beerpiep in Tegelen. Dit feest wilden we allebei bewust met het hele gezin meemaken; Aswoensdag 2020 werd ik weer geactiveerd. Achteraf een hele goede keus gemaakt, omdat het een onvergetelijk feest is geweest.”
“
Sandra heb jij een boot om in Maastricht te komen? Het was namelijk hoog water in Zuid-Limburg.
DUBBELE DONOR
Ja, je leest het goed, Sandra heeft twee niertransplantaties ondergaan. Juni 2019 was de eerste keer dat de mobiel overging, die ze altijd bij zich heeft. “Op bezoek bij een collega belde internist dr. Luik, er was een nier beschikbaar. Ik mocht meteen niet meer drinken en eten en belde mijn man. Ik moest wachten op verder bericht en kon 1,5 uur later al naar Maastricht. Ik was blij, maar vond het ook heel spannend. In Maastricht werden eerst weer allerlei onderzoeken uitgevoerd, bloedprikken, longfoto’s, urineonderzoek, hartfilm, met als resultaat groen licht.
Je wordt klaargemaakt op de recovery, waar ik afscheid nam van mijn gezin en dan gebeurt er zoveel met je. Een groot team aan artsen en dan moet je het laten gaan, zonder te weten wat je erna te wachten staat.”
“Na de operatie lag ik op de IC, werd wakker, was heel moe en kreeg te horen dat het gigantisch mis was gegaan. De nier was extern gekoppeld, letterlijk op je lichaam gelegd en werd uiteindelijk inwendig geplaatst. De nier bleek, ondanks alle checks, een afwijking te hebben. Ik verloor heel veel bloed, waardoor ik vocht kreeg toegediend en flink in gewicht toenam. De nier werd weer verwijderd en moest weer gaan dialyseren middels een lijn in de lies en moest daarna herstellen van de ingreep. Mijn sporten heeft geholpen waardoor ik een fit lichaam had en daardoor het herstel heel erg goed verliep. Dat dan weer wel.”
EUROTRANSPLANTANT
Na jarenlang dialyseren kwam er plotsklaps een kans voor een niertransplantatie. Sandra is ontzettend dankbaar voor alle mensen die haar hierin gesteund hebben.
Sandra: “Als nierpatiënt heb je heel veel gesprekken met artsen, verpleegkundigen en maatschappelijk werk omdat er de kans op een niertransplantatie bestaat. Je krijgt dan de vraag of er iemand binnen de familie is die een nier wil doneren. Het blijft voor mij een geweldige herinnering dat er twee mensen waren, mijn zus Wendy en vriendin Mieke, die meteen zeiden een nier te willen afstaan, daar zal ik hun altijd dankbaar voor blijven. Dat heeft me toen en nog steeds erg geraakt. Helaas bleek na onderzoek, dat ze beide niet geschikt waren om mij te doneren.”
Ook John, als echtgenoot, kwam in het vizier. “Na goed onderling overleg besloten we om hiervan af te zien, omdat er anders in hun gezin geen kans meer was om zelf een nier te kunnen afstaan, mocht dit nodig zijn voor een van de dochters. Niet dat nierfalen erfelijk is, maar je weet het maar nooit.”
Niet alleen de donor maar ook de patiënt gaat door de molen om op de transplantatielijst te komen. “Het hart moet de operatie aankunnen, dat wordt goed gecontroleerd. De longen moeten goed zijn. Geen afwijkingen aan de blaas, overige organen, de darmen worden gecheckt. Ik was eigenlijk ‘kerngezond’ en kreeg de titel Eurotransplantant, wat inhoudt dat ik niet perse een nier van een Nederlander hoefde te krijgen. Ik kwam dus op de lijst, maar wist niet op welke plaats en dat krijg je ook niet te weten. Kinderen en jonge mensen krijgen wel de voorkeur, maar de nier moet tenslotte wel matchen. En dan komen allerlei afwegingen waardoor de keus op jou valt. In mijn geval heb ik tot tweemaal toe een nier gekregen van iemand die is overleden.”
IMPACT OP THUIS
Dit nieuwe weekritme heeft natuurlijk impact op je eigen lichaam en het reilen en zeilen binnen het gezin. “Absoluut”, reageert Sandra prompt. “Dialyseren heeft veel invloed op je lichaam en natuurlijk ook op de gezinssituatie, je bent tenslotte drie keer per week weg. In het begin ben ik met de taxi op en neer naar Venlo gegaan, maar heb dat snel afgeschaft omdat je met de terugreis in een busje zat met mensen die ook vervoerd werden en daardoor 1-2 uur in de bus zat. Ik wilde naar huis, want ik voelde me nooit lekker na de dialyse. Snel genoeg kon ik alleen met de taxi heen en werd ik afwisselend opgehaald door met name mijn man John, schoonzus Joke of mijn vriendin Mieke en natuurlijk verdere vrienden en familieleden.”
“Je hebt thuis kinderen, die als ze terug kwamen van school, moeder op de bank zagen liggen. De zoutpot ging het huis uit, een hele waslijst van etenswaren die ik niet meer mocht eten. Eten met kalium en fosfaat werden geminimaliseerd en er moest rekening gehouden worden met de hoeveelheid vochtinname. Gedurende het eerste jaar heeft dit veel impact op de kinderen gehad, maar we hebben zoveel als mogelijk laten doorgaan, binnen de nieuwe kaders natuurlijk.”
In mijn geval heb ik tot tweemaal toe een nier gekregen van iemand die is overleden.
“
ANEURYSMA ACHTER LINKEROOG
In het begin maakte Sandra zich meer zorgen om haar linkeroog, dat bleef namelijk gesloten. Als het ooglid werd geopend stond de pupil scheef. Resultaat van de hoge bloeddruk, die een aneurysma achter het oog veroorzaakte. Sandra vervolgt: “De hoge bloeddruk is de oorzaak van het nierfalen, maar het aneurysma was wel belangrijk om te verhelpen met bezoeken aan het MUMC in Maastricht (coilen van bloedvat) en uiteindelijk een oogoperatie (2018) in het VU-ziekenhuis in Amsterdam tot gevolg. Deze operatie is gelukkig succesvol verlopen en daarmee was dat probleem gelukkig verholpen.”
Bleef natuurlijk het nierfalen, waardoor de wekelijkse hemodialyses nodig waren. Het komt erop neer dat de afvalstoffen uit het bloed worden gehaald middels het filteren van bloed. Sandra hierover: “Je wordt aan een dyalisemachine gekoppeld, die het bloed eruit pompt en de afvalstoffen en overtollige vocht eruit haalt, omdat dit niet via de reguliere weg (plassen) gebeurt. Door het dialyseren worden de nieren lui, daardoor ga je minder plassen. Ik heb gekozen voor hemodialyse in het ziekenhuis, vanwege de reden dat je er in huiselijke omgeving dan minder mee bezig bent.”
Het gevolg van dit nierfalen, betekende drie keer per week, vier uur lang aan het dialyseapparaat, hetgeen in totaliteit vijf uur in beslag nam inclusief aan- en afsluiten. Sandra hierover: “Er werd acuut een katheter in de hals geplaatst, met als doel afvalstoffen te verwijderen en daarmee het bloed te zuiveren. Elke dialyse werd er tussen de een en drie liter vocht uit het lichaam ontnomen, dat betekende ook dat je telkens één tot drie kilo afviel in een tijdsframe van vier uur. Dat is telkens een heel intensieve behandeling voor het hart, en de nodige pijnen tijdens de dialyse.”
TWEEDE KERSTDAG 2016
Sandra verwoordt in één zin de ommekeer in haar leven: “In 2016 werd ik op Tweede Kerstdag ziek, met toeters en bellen kwam ik in het ziekenhuis terecht en stond mijn leven op de kop.” Wat eraan vooraf ging, herinnert Sandra zich nog elk detail: “Diezelfde morgen kwam het bericht dat George Michael was overleden, waar we beiden fan van waren en we zijn die dag naar Phantasialand in Brühl geweest. Ik voelde me niet lekker, niet ziek, maar moe. ‘s Avonds thuis kwam daar kortademigheid bij. John beviel het allerminst en belde de huisartsenpost, die kwam aan huis en belde al vrij snel de ambulance. Eerste diagnose was een klaplong, maar feitelijk liepen mijn longen vol met vocht. Ik was mezelf aan het vergiftigen. In het ziekenhuis terecht gekomen, waren na de eerste onderzoeken een veel te hoge bloeddruk en een verwijde pupil de aandachtspunten. Dit resulteerde tot een opname op de IC (red. Intensive Care), waar na onderzoek van de urine, bleek dat mijn nieren nog maar voor 5% functioneerden oftewel terminale nieren (red. nierinsufficiëntie).”
Sandra woont aan de Karel Doormanlaan in Reuver, samen met haar man John en hebben samen drie kinderen, Samantha, Sabrina en Indy. Op zeer jonge leeftijd is de middelste dochter overleden, wat al reden genoeg is om het gesprek aan te gaan. Het interview richt zich echter op het feit dat Sandra een niertransplantatie heeft ondergaan, een nieuw ijkpunt in haar leven.
Sandra is van Steyl afkomstig en heeft haar man John Bernards in 1986 leren kennen met uitgaan bij café ‘t Witte Paard in Belfeld en zijn sinds 1994 samenwonend in Reuver. John’s vader was beroepsmilitair met de nodige omzwervingen tot gevolg, waarbij ook Reuver als residentie werd aangedaan. Het huis aan de Karel Doormanlaan was voorheen van John’s ouders. In 1996 werd in het huwelijksbootje gestapt en twee jaar later de geboorte van de eerste dochter Samantha. Tot zover liep alles dus op rolletjes in hun leven, maar daar kwam twee decennia later een kentering in.
‘IK BEN ELK JAAR TWEE KEER JARIG’
Deze week een bijzonder verhaal over Sandra Bernards. PUIK sprak haar over het feit dat ze tegenwoordig twee keer per jaar haar verjaardag viert. Een keer op haar geboortedag 9 januari. De andere keer op 15 juli toen ze dit jaar haar eerste verjaardag vierde. Wil je weten hoe dat zit, lees hier dan haar verhaal.
MET SANDRA BERNARDS
