“Gymnastiek bij meister Gielke was iets aparts. Om te beginnen liepen we in kolonne naar het nu verdwenen Piusgebouw, want de zaal daarvan fungeerde als gymnastiekzaal. Maar eerst gingen we de kelder in, naar het omkleedlokaal. Het rook er naar het zweet, ik denk dat Hercules het ook gebruikte. Daar deden we schoenen en kousen uit, en degenen die gymnastiekschoenen hadden konden die daar aantrekken. De les begon met marcheren, en Gielke deed dat voor. Met stramme benen. Wij vonden dat "op de manier van de Pruusse".  Later begreep ik pas dat toen ook in het Nederlandse leger zo gemarcheerd werd. De les was verder een kwestie van springplank, kutelkemutelke op de mat, en touwklimmen, waar ik niet goed in was.”

“Van mij hoef je geen leuke verhalen over Gielke te verwachten, simpelweg omdat ik aan deze man zeer negatieve herinneringen heb. Ik heb hem ervaren als een slechte docent, als ik hem vergelijk met alle andere docenten die ik in mijn onderwijscarrière heb mogen meemaken. Bij hem kon ik altijd rekenen op negatieve opmerkingen en een negatieve houding jegens mij. Natuurlijk kan ik mij voorstellen dat andere oud-klasgenoten wel positieve herinneringen hebben en die mogen ook gedeeld worden. Maar weet dan ook dat er oud klasgenoten zijn die herinneringen aan deze docent niet delen en bij wie het eren van deze man niet aan de orde is. “

“Op ons rapport stond vermeld hoe vaak we naar de H. Mis waren gegaan in de Sint Lambertuskerk. Zo betekende 48/60 dat we in 60 dagen 48 keer naar de mis waren geweest. Eigenlijk telde misbezoek alleen als je ook ter communie was gegaan. Maar voor de communie moest je nuchter zijn. Ik weet niet meer hoe laat de mis begon om half 8 of om 8 uur? Als je wat verder van de kerk woonde kon je in elk geval niet meer naar huis om een boterham te eten. Dus eens kreeg ik mijn boterham en thee mee naar de kerk. Mijn moeder deed de thee in een glazen flesje van Natterman hoestsiroop, want dat kon in mijn broekzak en had een schroefdop. Dit werkte prima totdat ik struikelde voor de communiebank. Flesje kapot, natuurlijk. Het leverde mij een natte broek op, waarmee ik wel naar school moest...”

“Een aantal jongens die na de zesde klas gingen 'doorleren' op de mulo of nog hoger, kregen na school bijles van Gielke. Ze kregen extra taal, rekenen en Frans om goed voorbereid te zijn op het vervolgonderwijs. Ik was één van hen. Totdat... op een dag viel de bijles op dezelfde tijd als de oefening van de misdienaars, waar ik bij was. Dat was een oefening voor de hoogmis van Pasen, ingewikkelder dan gewoon. Onder leiding van de koster, die even streng was als Gielke. Ik vond dat de oefening van de misdienaars voor een keer belangrijker dan de bijles. Dat was niet naar de zin van Gielke. Hij zei: 'Als jij denkt dat je de bijles kunt missen, dan blijf je voortaan maar helemaal weg'. En hij bleef er ook bij. Daar gingen mijn kansen op vervolgonderwijs! Gelukkig was een oom van mij, die docent was aan een HBS, bereid om mij bijles te geven. Ik moest er voor naar Roermond, ook nog eens een leuk uitje. Maar behoefte om een lange neus te maken naar Gielke heb ik nooit gehad.” 

Herinneringen uit 1960 verzameld en opgetekend door Pieter Huijbers

Dat de zesde klas van de Jongensschool St.-Lambertus 1960 afgelopen november een reünie gehouden heeft, weet onderhand de halve Reuver wel. Dit ook mede door de publicaties in PUIK. Op de reünie werd natuurlijk veel gepraat. Meestal over ‘Wat heb jij gedaan in de afgelopen 60 jaar?’. Maar ook kwamen talrijke herinneringen boven over vroeger, en zeker over die zesde klas van meister Gielke (Steeghs). Hierbij acht van deze herinneringen.

Let op: de ik-persoon is telkens een ander!

“Ik had met een klasgenoot herhaaldelijk mot. Hij pestte me gewoon de hele tijd. Op een gegeven moment had ik er genoeg van en verkocht hem een flinke mep. Gielke zag dat. In plaats van mij te berispen zei hij tot mijn verbazing en opluchting: "Dat heb je goed gedaan, jongen." Hij wist natuurlijk van dat pesten.”

“Meister Gielke was best een aardige man, we hadden er na school ook vaker contact mee, we woonden in dezelfde straat. We hadden wel ontzag voor hem, lachen deed hij niet zoveel, kwam een beetje streng over. Op het einde van de week las hij meestal het laatste half uur voor. Wat ik me nog goed kan herinneren was het boek Pim Pandoer, de schrik van de Imbos. Het was heel spannend. Hij las zo gedreven voor dat je dacht dat je er zelf bij was. Al met al een prima meester. Het boek heb ik zelf ook aangeschaft en het vervolg er op ook. Dat heette geloof ik ‘Pim Pandoer en de heks van ’s Heerenberg’.”

“Een heel bijzondere les bij Gielke vond maar één of twee keer plaats: film draaien! Dat gebeurde met een heuse projector waar met veel gerammel en geruis een echte filmrol doorheen draaide. Van te voren moest de klas er op ingericht worden. Enkele banken gingen aan de kant voor de tafel met de projector, het bord voor de klas ging omlaag en de ramen werden verduisterd. Voor de ramen werden schotten gezet van geteerd karton (of zoiets) waar geen licht doorheen kon. Die schotten waren even hoog als de ramen, misschien wel vier meter. Ze waren lastig te hanteren en voor de twee jongens die ze moesten halen was het een hele eer. Als alles op zijn plaats stond, kon het beginnen. Het begon met het Polygoon journaal, met het bericht dat prinses Beatrix burgemeester van Madurodam was geworden. Of iets van dien aard.”

“Toen wij in 1959 op de vijfde klas zaten, maar wel al bij meister Gielke, maakten wij tezamen met de toenmalige zesde klas een schoolreisje naar Schiphol. Met de bus ging het op weg naar Schiphol. Menigeen had van mam een fles ‘gazeuse’ en een zak zachte broodjes meegekregen. De gazeuse zat in een beugelfles en was van het merk Exota of soms Call U.P (uit Panningen) of 3-Es. De fles met de heerlijke limonade was al lang leeg voor we op Schiphol aankwamen. Op Schiphol werd een groepsfoto gemaakt, die iedereen wel kent. Daarop stonden behalve de leerlingen – allen in korte broek – ook maar liefst zes onderwijzers die de groep begeleidden. Op de terugweg aten we platgedrukte broodjes, maar het drinken was helaas op.  Het was de mooiste schoolreis tijdens mijn lagere schoolperiode.”