SOPHIE'S WEEKENDPASPOORT
Ligt erin om? Dat ligt eraan hoe de avond verloopt...
Staat op om? Meestal rond een uur of 9.
Waar mogen ze je wakker voor maken? Om Vastelaovend te gaan vieren.
Ontbijt met? Griekse yoghurt met fruit, een Italiaans gebakje, of een gebakken eitje van mama.
Favoriete drankje? Van een glaeske sjoes tot een Passito di Pantelleria. Er gaat overigens ook niets boven een gewoon kopje Earl Grey.
Avondje stappen met? Loes en de maedjes natuurlijk.
In het derde jaar van mijn opleiding heb ik een minor in Boedapest gevolgd en een stage gelopen in Nieuw-Zeeland. Loes zat in diezelfde periode voor haar opleiding in Bangkok, en is voordat ze terug naar Nederland ging via een kleine omweg naar Nieuw-Zeeland gekomen zodat we samen een rondreis konden maken.
Na het afronden van de havo op B.C. Broekhin ben ik naar Maastricht gegaan om International Business en Management te studeren. Op nog nèt 16-jarige leeftijd stapte ik op de trein om aan de introductieweek voor nieuwe studenten te beginnen, om een week later thuis te keren met de boodschap dat ik voor mijn nieuwe studie toch ècht op kamers moest. Na een drukke week in onze Limburgse hoofdstad ging ik in de weekenden meestal terug naar Reuver, voor mijn weekendbaantje bij Bakkerij van Betteraij en om met mijn vriendinnen (de maedjes) af te spreken.
Ik mis het meeste de mogelijkheid om dichtbij familie en vrienden te zijn. Francesco en ik hebben een leuke internationale vriendenkring in Londen, maar uiteindelijk gaat er voor mij toch niets boven mijn vriendschap met de maedjes van thuis. Het vergt enige planning om met verjaardagen, vrijgezellenfeestjes, de kermis, vastelaovend of gewoon zomaar thuis te zijn, maar hierdoor heb ik wel meer waardering gekregen voor de tijd die ik er dan doorbreng.
Zodra ik bij papa en mama achterom kom weet ik dat ik weer thuis ben. Aan de Keulseweg staat steevast een paar sjteevele naast de achterdeur, om klokslag 12 uur ‘s middags een schaal met boterhammen of broodjes op tafel, en is altijd wel een reden om even de handen vies te maken. Of dat nou is om een paar puuskes drek tussen de kerstbomen te plukken, aardappelen te rooien, of waterstanden op te meten in de put.
Trouwens, over die voorgenoemde vastelaovend gesproken. De FaceTime sessies met Lottie, Anne en Loes nemen meestal rond Januari/Februari exponentieel toe, wanneer de ontwerpen voor het nieuwe pekske gemaakt worden. Vanuit Londen ben ik hier nauw bij betrokken, met het enige verschil dat ik niet mijn vingers hoef te branden aan een lijmpistool. Hopelijk kunnen we komend jaar op vastelaovendsmaondig weer traditiegetrouw een sjoeske drinken aan de bar bij Ronckenstein!
Ik hoop dat ik me over 5 jaar verder heb ontwikkeld op persoonlijk en professioneel gebied. Ik denk niet dat ik tegen die tijd terug in Nederland woon, maar ik weet wel dat ik dan nog evenveel interesse zal hebben in de gebeurtenissen en ontwikkelingen binnen ons dorp. En bovenal, dat ik nog even graag naar huis kom, want ik ben en blijf natuurlijk een Ruivers maedje in hart en nieren.
In Londen sjteit den waal os hoes, maar Oppe Ruiver blief toch ech mien thoes
In Londen hoeven we ons niet snel te vervelen. De stad heeft enorm veel te bieden zoals een arsenaal aan museums, restaurants van over de hele wereld, culturele instellingen, bekende en onbekende winkels, en natuurlijk de welbekende Engelse pubs. In het weekend ga ik net zo graag naar een operavoorstelling in de Royal Opera House, een voetbalwedstrijd van Chelsea, of een concert in de Royal Albert Hall. Daarnaast vind ik het ook fijn om gewoon rundumhausen te zijn en me te bekommeren over de bloemen en planten op het balkon, een vlaai te bakken, wat te fröbelen, te puzzelen, of samen met Francesco een dinertje te organiseren voor vrienden. Als we niet in Londen zijn, dan zijn we natuurlijk veelal in Reuver of Rome te vinden.
Ik kijk met enorm veel plezier terug op mijn tijd op Basisschool Offenbeek (later Basisschool de Meander). Het was voor mij absoluut geen straf om naar school te gaan. Ik speelde veel met vriendjes en vriendinnetjes, knutselen en fröbelen vond ik toen al leuk om te doen, en ik leerde graag. Op de kleuterschool wilde ik nog wel eens zo ijverig meedoen, dat het voor kon komen dat ik bij Loes of bij Juffrouw Tiny op schoot in slaap viel. Op de lagere school was ik erg leergierig, en schoolwerkjes maakte ik graag zo snel mogelijk af zodat ik tijd over had om boekjes te lezen, het documentatie centrum door te spitten of andere dingen te doen. Mijn huidige handschrift is daar nog altijd het levendige bewijs van.
Behalve school waren ook de schoolvakanties altijd één groot feest. Iedere zomer keek ik reikhalzend uit om op kamp te gaan met De Jeug. Een week zonder ouderlijk gezag ergens ver weg van huis, slapen in een tent, ’s nachts chips eten in de slaapzak, zeskampen, droppings, en bovenal: sjtreeke oethaole! Helaas voor ons liet de leiding zich natuurlijk niet zo gemakkelijk de pis lauw maken, en waren we met een vast clubje onruststokers (veelal van dezelfde genen) met enige regelmaat weer eens de pineut om een ein-de-loze stapel borden en bestek af te wassen...
De rest van de zomervakantie werd meestal thuis doorgebracht. Loes en ik hielpen ’s ochtends thuis mee met de aardbeienplantjes waarna de rest van de middag meestal werd gespendeerd bij De Bercken. Middag in middag uit, weer of geen weer, iedere dag waren we steevast aan het zwembad te vinden. Als lid van Zwemclub ROB voelde ik mij hier dan ook als een vis in het water.
Na mijn bacheloropleiding ben ik voor een jaar naar Amerika vertrokken om een pre-master programma te volgen in Boston. Een compleet andere omgeving, met overdreven Amerikaanse professoren, campus party’s met de welbekende rode bekers, en vooral een groot internationaal netwerk. Tijdens dit jaar in Boston hebben Francesco en ik elkaar leren kennen.
Na Amerika volgde een jaar in Manchester voor een masterstudie International Relations, waarna ik in Londen terecht ben voor een tweede masterstudie in European Public Policy. Na het afronden van deze opleidingen was het schluss met de boeken en het studentenleven en hoogste tijd om een baan te zoeken. Mijn eerste baan was bij een Japanse investeringsbank waar ik ruim 5 jaar heb gewerkt.
Dit jaar heb ik de overstap gemaakt van de verkoopkant naar de koopkant. Ik werk met veel plezier voor een infrastructuurfonds dat zich richt op investeringen in duurzame energie (zoals zonneparken en windparken op land en zee). Binnen deze organisatie ben ik medeverantwoordelijk voor fondsenwerving en relatiebeheer.
Inmiddels woon ik al ruim 7 jaar in Londen. Begin dit jaar hebben Francesco en ik een appartement gekocht in Chelsea, we voelen ons naast respectievelijk Italiaans en Nederlands nu ook een tikkeltje Brits.
Mijn naam is Sophie, zusje van Loes en dochter van Jeanne en Jan Janssen. Mama komt uit Beesel en papa, oftewel Jan van Sjtuf van Bergerhaof is net als ik geboren en getogen in Offenbeek. Loes en ik hebben het voorrecht gehad om in ongebreidelde vrijheid op te groeien op de Keulseweg aan de Grens op het agrarische bedrijf van onze ouders. Tegenwoordig woon ik in Londen maar, bang om iets te moeten missen, ben ik nog met enige regelmaat Oppe Ruiver te vinden.
Naam: Sophie
Leeftijd: 30 jaar
Beroep: Investor Relations Manager
Verliefd, verloofd, getrouwd, single: Verliefd op Francesco
Woonde in: Offenbeek
Woont nu in: Londen
De mogelijkheden zijn heel divers in Londen, dat maakt de stad ook zo’n interessante plek om te wonen. Ik ben enorm blij met de overstap die ik dit jaar heb gemaakt. Niet alleen vanwege de functie, maar ook omdat ik het belangrijk vind om voor een bedrijf te werken dat zich inzet voor het klimaat en de toekomst.
In Reuver valt het me niet alleen op hoe groen en wijds het landschap is maar ook hoe sociaal en persoonlijk de mensen. Ondanks dat in Londen iedereen hutjemutje op elkaar woont, is het leven in de stad een stuk anoniemer en individualistischer. Als ik in Reuver ben is het vaak als een aangename verassing om dat waar te nemen, of dat nou bij Wilco’s, bij Jeroen in de brillenzaak of gewoon ergens aan de keukentafel is.
PUIKE MENSEN
SOPHIE'S WEEKENDPASPOORT
Ligt erin om? Dat ligt eraan hoe de avond verloopt...
Staat op om? Meestal rond een uur of 9.
Waar mogen ze je wakker voor maken? Om Vastelaovend te gaan vieren.
Ontbijt met? Griekse yoghurt met fruit, een Italiaans gebakje, of een gebakken eitje van mama.
Favoriete drankje? Van een glaeske sjoes tot een Passito di Pantelleria. Er gaat overigens ook niets boven een gewoon kopje Earl Grey.
Avondje stappen met? Loes en de maedjes natuurlijk.
Mijn naam is Sophie, zusje van Loes en dochter van Jeanne en Jan Janssen. Mama komt uit Beesel en papa, oftewel Jan van Sjtuf van Bergerhaof is net als ik geboren en getogen in Offenbeek. Loes en ik hebben het voorrecht gehad om in ongebreidelde vrijheid op te groeien op de Keulseweg aan de Grens op het agrarische bedrijf van onze ouders. Tegenwoordig woon ik in Londen maar, bang om iets te moeten missen, ben ik nog met enige regelmaat Oppe Ruiver te vinden.
PUIKE MENSEN
Ik hoop dat ik me over 5 jaar verder heb ontwikkeld op persoonlijk en professioneel gebied. Ik denk niet dat ik tegen die tijd terug in Nederland woon, maar ik weet wel dat ik dan nog evenveel interesse zal hebben in de gebeurtenissen en ontwikkelingen binnen ons dorp. En bovenal, dat ik nog even graag naar huis kom, want ik ben en blijf natuurlijk een Ruivers maedje in hart en nieren.
In Londen sjteit den waal os hoes, maar Oppe Ruiver blief toch ech mien thoes
In Londen hoeven we ons niet snel te vervelen. De stad heeft enorm veel te bieden zoals een arsenaal aan museums, restaurants van over de hele wereld, culturele instellingen, bekende en onbekende winkels, en natuurlijk de welbekende Engelse pubs. In het weekend ga ik net zo graag naar een operavoorstelling in de Royal Opera House, een voetbalwedstrijd van Chelsea, of een concert in de Royal Albert Hall. Daarnaast vind ik het ook fijn om gewoon rundumhausen te zijn en me te bekommeren over de bloemen en planten op het balkon, een vlaai te bakken, wat te fröbelen, te puzzelen, of samen met Francesco een dinertje te organiseren voor vrienden. Als we niet in Londen zijn, dan zijn we natuurlijk veelal in Reuver of Rome te vinden.
Naam: Sophie Janssen
Leeftijd: 30 jaar
Beroep: Investor Relations Manager
Verliefd, verloofd, getrouwd, single: Verliefd op Francesco
Woonde in: Offenbeek
Woont nu in: Londen
In het derde jaar van mijn opleiding heb ik een minor in Boedapest gevolgd en een stage gelopen in Nieuw-Zeeland. Loes zat in diezelfde periode voor haar opleiding in Bangkok, en is voordat ze terug naar Nederland ging via een kleine omweg naar Nieuw-Zeeland gekomen zodat we samen een rondreis konden maken.
Na het afronden van de havo op B.C. Broekhin ben ik naar Maastricht gegaan om International Business en Management te studeren. Op nog nèt 16-jarige leeftijd stapte ik op de trein om aan de introductieweek voor nieuwe studenten te beginnen, om een week later thuis te keren met de boodschap dat ik voor mijn nieuwe studie toch ècht op kamers moest. Na een drukke week in onze Limburgse hoofdstad ging ik in de weekenden meestal terug naar Reuver, voor mijn weekendbaantje bij Bakkerij van Betteraij en om met mijn vriendinnen (de maedjes) af te spreken.
Na mijn bacheloropleiding ben ik voor een jaar naar Amerika vertrokken om een pre-master programma te volgen in Boston. Een compleet andere omgeving, met overdreven Amerikaanse professoren, campus party’s met de welbekende rode bekers, en vooral een groot internationaal netwerk. Tijdens dit jaar in Boston hebben Francesco en ik elkaar leren kennen.
Na Amerika volgde een jaar in Manchester voor een masterstudie International Relations, waarna ik in Londen terecht ben voor een tweede masterstudie in European Public Policy. Na het afronden van deze opleidingen was het schluss met de boeken en het studentenleven en hoogste tijd om een baan te zoeken. Mijn eerste baan was bij een Japanse investeringsbank waar ik ruim 5 jaar heb gewerkt.
Dit jaar heb ik de overstap gemaakt van de verkoopkant naar de koopkant. Ik werk met veel plezier voor een infrastructuurfonds dat zich richt op investeringen in duurzame energie (zoals zonneparken en windparken op land en zee). Binnen deze organisatie ben ik medeverantwoordelijk voor fondsenwerving en relatiebeheer.
Inmiddels woon ik al ruim 7 jaar in Londen. Begin dit jaar hebben Francesco en ik een appartement gekocht in Chelsea, we voelen ons naast respectievelijk Italiaans en Nederlands nu ook een tikkeltje Brits.
De mogelijkheden zijn heel divers in Londen, dat maakt de stad ook zo’n interessante plek om te wonen. Ik ben enorm blij met de overstap die ik dit jaar heb gemaakt. Niet alleen vanwege de functie, maar ook omdat ik het belangrijk vind om voor een bedrijf te werken dat zich inzet voor het klimaat en de toekomst.
In Reuver valt het me niet alleen op hoe groen en wijds het landschap is maar ook hoe sociaal en persoonlijk de mensen. Ondanks dat in Londen iedereen hutjemutje op elkaar woont, is het leven in de stad een stuk anoniemer en individualistischer. Als ik in Reuver ben is het vaak als een aangename verassing om dat waar te nemen, of dat nou bij Wilco’s, bij Jeroen in de brillenzaak of gewoon ergens aan de keukentafel is.
Ik kijk met enorm veel plezier terug op mijn tijd op Basisschool Offenbeek (later Basisschool de Meander). Het was voor mij absoluut geen straf om naar school te gaan. Ik speelde veel met vriendjes en vriendinnetjes, knutselen en fröbelen vond ik toen al leuk om te doen, en ik leerde graag. Op de kleuterschool wilde ik nog wel eens zo ijverig meedoen, dat het voor kon komen dat ik bij Loes of bij Juffrouw Tiny op schoot in slaap viel. Op de lagere school was ik erg leergierig, en schoolwerkjes maakte ik graag zo snel mogelijk af zodat ik tijd over had om boekjes te lezen, het documentatie centrum door te spitten of andere dingen te doen. Mijn huidige handschrift is daar nog altijd het levendige bewijs van.
Behalve school waren ook de schoolvakanties altijd één groot feest. Iedere zomer keek ik reikhalzend uit om op kamp te gaan met De Jeug. Een week zonder ouderlijk gezag ergens ver weg van huis, slapen in een tent, ’s nachts chips eten in de slaapzak, zeskampen, droppings, en bovenal: sjtreeke oethaole! Helaas voor ons liet de leiding zich natuurlijk niet zo gemakkelijk de pis lauw maken, en waren we met een vast clubje onruststokers (veelal van dezelfde genen) met enige regelmaat weer eens de pineut om een ein-de-loze stapel borden en bestek af te wassen...
De rest van de zomervakantie werd meestal thuis doorgebracht. Loes en ik hielpen ’s ochtends thuis mee met de aardbeienplantjes waarna de rest van de middag meestal werd gespendeerd bij De Bercken. Middag in middag uit, weer of geen weer, iedere dag waren we steevast aan het zwembad te vinden. Als lid van Zwemclub ROB voelde ik mij hier dan ook als een vis in het water.
Ik mis het meeste de mogelijkheid om dichtbij familie en vrienden te zijn. Francesco en ik hebben een leuke internationale vriendenkring in Londen, maar uiteindelijk gaat er voor mij toch niets boven mijn vriendschap met de maedjes van thuis. Het vergt enige planning om met verjaardagen, vrijgezellenfeestjes, de kermis, vastelaovend of gewoon zomaar thuis te zijn, maar hierdoor heb ik wel meer waardering gekregen voor de tijd die ik er dan doorbreng.
Zodra ik bij papa en mama achterom kom weet ik dat ik weer thuis ben. Aan de Keulseweg staat steevast een paar sjteevele naast de achterdeur, om klokslag 12 uur ‘s middags een schaal met boterhammen of broodjes op tafel, en is altijd wel een reden om even de handen vies te maken. Of dat nou is om een paar puuskes drek tussen de kerstbomen te plukken, aardappelen te rooien, of waterstanden op te meten in de put.
Trouwens, over die voorgenoemde vastelaovend gesproken. De FaceTime sessies met Lottie, Anne en Loes nemen meestal rond Januari/Februari exponentieel toe, wanneer de ontwerpen voor het nieuwe pekske gemaakt worden. Vanuit Londen ben ik hier nauw bij betrokken, met het enige verschil dat ik niet mijn vingers hoef te branden aan een lijmpistool. Hopelijk kunnen we komend jaar op vastelaovendsmaondig weer traditiegetrouw een sjoeske drinken aan de bar bij Ronckenstein!