Weekendpaspoort
Ligt erin om 02:00 u
Staat op om 9:00 u
Waar mogen ze mij voor wakker maken? Vooral niet wakker maken!
Ontbijt met: fruit en yoghurt
Favo drankje: een goed glas wijn
Avondje stappen met Paul en de kinderen.
Naam: Ellen Crins
Leeftijd: 56 jaar
Beroep: Ondernemer en zelfstandig autisme consulent
Woonde in Offenbeek en woont nu in Posterholt
Getrouwd met Paul Rinkens.
PUIKE MENSEN
Mijn naam is Ellen Crins. Ons gezin met 7 kinderen, 6 meiden en 1 (verwende) jongen, woonde op de St Jozefweg 37 in Offenbeek. Pap, Toon Crins, kwam uit Bussereind, Beesel. Mam, nog het best bekend als “Leen van Ceun,” kwam uit Offenbeek. Ik ben de jongste van het stel en ik was dan ook de laatste die uit huis ging. Ik verhuisde naar de personeelsflat van de toenmalige Stichting Pepijnklinieken in Echt. Daar voltooide ik de opleiding tot Z-Verpleegkundige. Het was ook op Pepijn waar ik mijn eerste partner ontmoette.
Wij vestigden ons in Posterholt en niet veel later kregen wij een zoon en een dochter, Max en Lina.
Ik ben vervolgens heel wat jaren binnen Pepijn blijven werken in diverse functies en ik heb mij gespecialiseerd in de behandeling en begeleiding van mensen met een Autisme Spectrum Stoornis.
Jaren later ontmoette ik mijn huidige partner Paul, en mijn twee “bonus kinderen” Kai en Seth. Twaalf jaar geleden verhuisden wij naar Echt. Wij werkten beiden nog steeds in de gezondheidszorg. Ik was inmiddels als zelfstandig consulent autisme gaan werken en Paul werkte in die tijd toevallig ook “oppe Ruiver” in de huisartsenpraktijk.
Wij waren beiden altijd al dol op koken en via een toevalligheid kwamen wij op het idee om een eetcafé te beginnen. Er stond op dat moment een prachtig pand te huur, midden in het centrum van Echt, en wij hebben de sprong gewaagd en “eetcafé ’t Elfde Gebod” was geboren. We wisten helemaal niets van horeca en moesten in het begin alle zeilen bijzetten. Gelukkig kregen de mensen in de zaak niet mee hoe stressvol het voor ons in de keuken was in de eerste twee jaar. Maar met vallen en opstaan stond er 9 jaar later een goed lopend eetcafé waar wij zeer trots op waren. En wij leerden elk jaar bij.
In Posterholt waren wij nog altijd lid van de “zaate hermenie” en de meeste vrienden woonden daar ook. Eén van de laatste cafés van Posterholt, café Liebes, sloot 2 jaar geleden de deuren. Max, mijn zoon, stelde half als grap voor dat we dat café maar over moesten nemen. Maar dat was iets wat we niet wilden, een kroeg. Op een vrije dinsdag middag op een terrasje dacht ik ineens: “wat als we nu eens in Posterholt bij Liebes hetzelfde zouden doen als in Echt bij ’t Elfde Gebod? Pratende hierover werden wij steeds enthousiaster en wij zijn met het idee aan de slag gegaan. Zes maanden later hadden wij Café Liebes gekocht en zijn wij terug verhuisd naar Posterholt.
Mijn schooltijd heb ik doorgebracht op de basisschool in Offenbeek. Ik was een echte kwebbel. Ikzelf vond dit wel mee vallen maar op elk rapport, van elke jaargang, kon ik terug lezen in de opmerkingen: “Ellen doet goed haar best als haar mondje maar wat vaker stil stond.” Meester Heldens kon er allemaal wat minder mee lachen weet ik nog. Maar laat dat nou net de meester zijn die nu nog steeds regelmatig bij ons in het eetcafé te gast is!
Hoewel ik al met 18 jaar weg ben gegaan oppe Ruiver blijf ik in mijn hart een Ruivers maedje. Het jeugddansen bij de Schakel, dansles “bie de Jiets” jongerencentrum Pius en natuurlijk als eerste meisje ooit Koningin van schutterij St. Barbara. Allemaal zeer dierbare herinneringen van mijn jeugd oppe Ruiver. Mam woont nog steeds oppe Ruiver en onlangs hebben wij haar 94 ste verjaardag gevierd. Elke keer als ik haar bezoek is het toch nog steeds het warme gevoel van thuis komen als ik over de rijksweg Reuver binnen rijd.
Veel mensen van vroeger ben ik uit het oog verloren. Vriendinnen van de basisschool, vrienden uit mijn puberteit op het pleintje en bij het zwembad, ik spreek ze nooit meer. Maar in mijn herinneringen zijn zij stuk voor stuk nog springlevend. En soms kom je nog wel eens iemand spontaan tegen en dat zijn altijd leuke momenten van herkenning.
Hobby’s.
Veel tijd voor hobby’s hebben we niet meer, koken en bakken is er wel altijd nog één van, ook al doe ik de hele week niets anders. Lekker wandelen met de hond en “blaoze” biej de joekskapel.
Over 5 jaar ben ik nog steeds Ellen van Liebes en hoop dan een combinatie gemaakt te hebben van ons eetcafé en een trainingsprogramma voor jongeren met autisme.
Weekendpaspoort
Ligt erin om 02:00 u
Staat op om 9:00 u
Waar mogen ze mij voor wakker maken? Vooral niet wakker maken!
Ontbijt met: fruit en yoghurt
Favo drankje: een goed glas wijn
Avondje stappen met Paul en de kinderen.
Naam: Ellen Crins
Leeftijd: 56 jaar
Beroep: Ondernemer en zelfstandig autisme consulent
Woonde in Offenbeek en woont nu in Posterholt
Getrouwd met Paul Rinkens.
Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina:
Mijn naam is Ellen Crins. Ons gezin met 7 kinderen, 6 meiden en 1 (verwende) jongen, woonde op de St Jozefweg 37 in Offenbeek. Pap, Toon Crins, kwam uit Bussereind, Beesel. Mam, nog het best bekend als “Leen van Ceun,” kwam uit Offenbeek. Ik ben de jongste van het stel en ik was dan ook de laatste die uit huis ging. Ik verhuisde naar de personeelsflat van de toenmalige Stichting Pepijnklinieken in Echt. Daar voltooide ik de opleiding tot Z-Verpleegkundige. Het was ook op Pepijn waar ik mijn eerste partner ontmoette.
PUIKE MENSEN
Wij vestigden ons in Posterholt en niet veel later kregen wij een zoon en een dochter, Max en Lina.
Ik ben vervolgens heel wat jaren binnen Pepijn blijven werken in diverse functies en ik heb mij gespecialiseerd in de behandeling en begeleiding van mensen met een Autisme Spectrum Stoornis.
Jaren later ontmoette ik mijn huidige partner Paul, en mijn twee “bonus kinderen” Kai en Seth. Twaalf jaar geleden verhuisden wij naar Echt. Wij werkten beiden nog steeds in de gezondheidszorg. Ik was inmiddels als zelfstandig consulent autisme gaan werken en Paul werkte in die tijd toevallig ook “oppe Ruiver” in de huisartsenpraktijk.
Wij waren beiden altijd al dol op koken en via een toevalligheid kwamen wij op het idee om een eetcafé te beginnen. Er stond op dat moment een prachtig pand te huur, midden in het centrum van Echt, en wij hebben de sprong gewaagd en “eetcafé ’t Elfde Gebod” was geboren. We wisten helemaal niets van horeca en moesten in het begin alle zeilen bijzetten. Gelukkig kregen de mensen in de zaak niet mee hoe stressvol het voor ons in de keuken was in de eerste twee jaar. Maar met vallen en opstaan stond er 9 jaar later een goed lopend eetcafé waar wij zeer trots op waren. En wij leerden elk jaar bij.
In Posterholt waren wij nog altijd lid van de “zaate hermenie” en de meeste vrienden woonden daar ook. Eén van de laatste cafés van Posterholt, café Liebes, sloot 2 jaar geleden de deuren. Max, mijn zoon, stelde half als grap voor dat we dat café maar over moesten nemen. Maar dat was iets wat we niet wilden, een kroeg. Op een vrije dinsdag middag op een terrasje dacht ik ineens: “wat als we nu eens in Posterholt bij Liebes hetzelfde zouden doen als in Echt bij ’t Elfde Gebod? Pratende hierover werden wij steeds enthousiaster en wij zijn met het idee aan de slag gegaan. Zes maanden later hadden wij Café Liebes gekocht en zijn wij terug verhuisd naar Posterholt.
Hobby’s.
Veel tijd voor hobby’s hebben we niet meer, koken en bakken is er wel altijd nog één van, ook al doe ik de hele week niets anders. Lekker wandelen met de hond en “blaoze” biej de joekskapel.
Over 5 jaar ben ik nog steeds Ellen van Liebes en hoop dan een combinatie gemaakt te hebben van ons eetcafé en een trainingsprogramma voor jongeren met autisme.
Mijn schooltijd heb ik doorgebracht op de basisschool in Offenbeek. Ik was een echte kwebbel. Ikzelf vond dit wel mee vallen maar op elk rapport, van elke jaargang, kon ik terug lezen in de opmerkingen: “Ellen doet goed haar best als haar mondje maar wat vaker stil stond.” Meester Heldens kon er allemaal wat minder mee lachen weet ik nog. Maar laat dat nou net de meester zijn die nu nog steeds regelmatig bij ons in het eetcafé te gast is!
Hoewel ik al met 18 jaar weg ben gegaan oppe Ruiver blijf ik in mijn hart een Ruivers maedje. Het jeugddansen bij de Schakel, dansles “bie de Jiets” jongerencentrum Pius en natuurlijk als eerste meisje ooit Koningin van schutterij St. Barbara. Allemaal zeer dierbare herinneringen van mijn jeugd oppe Ruiver. Mam woont nog steeds oppe Ruiver en onlangs hebben wij haar 94 ste verjaardag gevierd. Elke keer als ik haar bezoek is het toch nog steeds het warme gevoel van thuis komen als ik over de rijksweg Reuver binnen rijd.
Veel mensen van vroeger ben ik uit het oog verloren. Vriendinnen van de basisschool, vrienden uit mijn puberteit op het pleintje en bij het zwembad, ik spreek ze nooit meer. Maar in mijn herinneringen zijn zij stuk voor stuk nog springlevend. En soms kom je nog wel eens iemand spontaan tegen en dat zijn altijd leuke momenten van herkenning.
