Zandj d’r euver!
Als pas benoemde burgemeester van gemeente Beesel kun je in een korte tijd niet alles van de gemeente weten, zeker niet als feitjes niet belangrijk zijn. Recent een interview met burgemeester Vostermans bij gelegenheid van de 200e Puik. Een zin trok mijn aandacht en wel deze: Puik wordt geschreven door inwoners van Reuver en Beesel. Ik voelde mij een beetje - echt maar een beetje - tekort gedaan.
DE HERINNERING DIE ONS VERBINDT
Verhaal van voormalig Reuvernaar Lau Huijbers
Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina:
Want al een aantal keren heb ik een artikel geschreven over een onderwerp uit het verleden. Misschien is dit te wijten aan het ontbreken van een naam van de schrijver en zijn huidige woonplaats. Mogelijk had de interviewer hem kunnen wijzen op de schrijvers van buiten Reuver. Deze zijn dan zeker ook lezers van Puik. Zij worden soms door de redactie aangezocht dan wel schrijven spontaan een artikel. Dat is allemaal niet gebeurd en daarom zetten deze woorden recht aan de ware situatie. Zanjd d’r euver!
De liefde gevonden
Onlangs werd tijdens een familiebijeenkomst gezegd, dat op verjaardagsfeestjes van de ouders altijd over het verleden werd verteld. Dat is nog altijd niet veranderd, want we doen het nu zelf ook. Dat verschijnsel wordt met het ouder worden versterkt. In het verleden zochten jonge inwo(o)n(st)ers hun heil elders vanwege de liefde dan wel om de voor hen geschikte baan, die in Reuver en omstreken niet aanwezig was. Ik ben ook zo iemand. Na viereneenhalf jaar op de Reuverse secretarie gewerkt te hebben heb ik gereageerd op een vacature in een vakbondsblad naar een functie in de gemeente Oudenbosch. De sollicitatie was succesvol, ik werd benoemd. Hier twee en een half jaar met plezier gewerkt en gewoond en zelfs de liefde gevonden, tot op de dag van vandaag. Na enkele andere betrekkingen kwam ik tenslotte in de mooie gemeente Gemert terecht (van 1220 tot 1794 was Gemert een eigen onafhankelijk staatje, zoals Monaco nu). Bijzonder is dat de Landcommandeur van de Duitse Orde in het Belgische Alden Biesen de vorst was van de ‘Vrije en soevereine Heerlijkheid Gemert’. Ik woon er nog steeds en geniet alhier van mijn pensioen.
Lommerrijk
Geboren en getogen inwoners van Reuver koesteren hun nieuwe woonplaats, maar zijn hun geboortedorp nog niet vergeten. Dat bewijst alleen al de inschrijving voor de wekelijkse ontvangst van Puik Beesel, Offenbeek, Reuver. Artikelen in dit magazine roepen soms herinneringen op uit hun jeugd. Deze worden met een glimlach van herinnering gelezen en in gedachten aangevuld met de eigen ervaringen over de inhoud van zo’n artikel, wat weer leidt tot een schriftelijke reactie, die het geschrevene onderstreept en/of aanvult.
In Puik van week 25 stond een artikel van Ton Janssen met foto’s van zijn ouders, die zijn woningwens niet in Reuver, maar wel in Kessel kon invullen, en daarmee een oud-Reuvenaar werd. Ik las het artikel en dacht meteen aan een verjaarfeest van een vriend, die in diens lommerrijke tuin werd gevierd. Ik vond en vind dat woord mooi klinken, want uit mijn jeugd herinner ik mij de zomerfeesten van de harmonie, die in de lommerrijke boomgaard van de voorzitter – G. Goossens – in Leeuwen op de hoek van Beeselseweg en Kesselseweg plaats vonden. Lommerrijk, zo was het ook in de tuin van de vriend.
Jan van Janssen Jeu
Daar was plaats genoeg voor de talrijke familieleden en vrienden en kon iedereen een zitplaats vinden. Bij die familieleden hoorde ook een zus van de jarige, die vergezeld werd door een vriend, wiens gezicht mij bekend voorkwam. In gesprek met de zus kwam een F16 van het vliegveld Volkel met veel lawaai overgevlogen, die haar herinnerde aan het vliegtuiglawaai van wat ik dacht dat haar woonplaats Stramproy was. Ik reageerde daarop met de opmerking, dat in de buurt van Stramproy toch geen vliegveld was, dus ook geen sprake kon zijn van vliegtuiglawaai. Toen kwam de aap uit de mouw. Haar ervaring werd opgedaan in Reuver, waar haar vriend woonde. Met dat woord werd het gezicht van hem ineens helder. Het was dat van Jan Janssen van Janssen Jeu, die enkele dagen jonger was dan ik en derhalve in dezelfde klas van de Sint-Lambertusschool had gezeten.
Bij vriend Jan was het dubbeltje eveneens gevallen en al gauw werd van plaats gewisseld en konden wij praten over het “Reuver van onze jeugd”. Het was de eerste keer in meer dan vijftig jaar dat ik in Gemert een oud-dorpsgenoot ontmoette en met hem in gesprek raakte. Van hem hoorde ik ook van de reünie van de in 1930 geboren jongens. Ik mocht deze nadien een keer bijwonen. Er waren toen nog maar negen van de 38 jongens over. Dat aantal is de laatste jaren nog verder uitgedund. Na een zestal ontmoetingen op verjaardagen van de familie van zijn vriendin, trof hem een ernstige ziekte, die zijn dood tot gevolg had. Tijdens de crematiedienst werd zijn levensloop verteld, waarbij het meer ging over de tijd na 1950, dan die van voor dat jaar en waarvan ik maar weinig wist.
Toeval bestaat niet, zegt men wel eens, maar het was in die lommerrijke tuin toch een zeldzame en prettige ontmoeting.
Lau Huijbers, Gemert
Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina:
DE HERINNERING DIE ONS VERBINDT
Verhaal van voormalig Reuvernaar Lau Huijbers
Zandj d’r euver!
Als pas benoemde burgemeester van gemeente Beesel kun je in een korte tijd niet alles van de gemeente weten, zeker niet als feitjes niet belangrijk zijn. Recent een interview met burgemeester Vostermans bij gelegenheid van de 200e Puik. Een zin trok mijn aandacht en wel deze: Puik wordt geschreven door inwoners van Reuver en Beesel. Ik voelde mij een beetje - echt maar een beetje - tekort gedaan.
Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina:
Want al een aantal keren heb ik een artikel geschreven over een onderwerp uit het verleden. Misschien is dit te wijten aan het ontbreken van een naam van de schrijver en zijn huidige woonplaats. Mogelijk had de interviewer hem kunnen wijzen op de schrijvers van buiten Reuver. Deze zijn dan zeker ook lezers van Puik. Zij worden soms door de redactie aangezocht dan wel schrijven spontaan een artikel. Dat is allemaal niet gebeurd en daarom zetten deze woorden recht aan de ware situatie. Zanjd d’r euver!
De liefde gevonden
Onlangs werd tijdens een familiebijeenkomst gezegd, dat op verjaardagsfeestjes van de ouders altijd over het verleden werd verteld. Dat is nog altijd niet veranderd, want we doen het nu zelf ook. Dat verschijnsel wordt met het ouder worden versterkt. In het verleden zochten jonge inwo(o)n(st)ers hun heil elders vanwege de liefde dan wel om de voor hen geschikte baan, die in Reuver en omstreken niet aanwezig was. Ik ben ook zo iemand. Na viereneenhalf jaar op de Reuverse secretarie gewerkt te hebben heb ik gereageerd op een vacature in een vakbondsblad naar een functie in de gemeente Oudenbosch. De sollicitatie was succesvol, ik werd benoemd. Hier twee en een half jaar met plezier gewerkt en gewoond en zelfs de liefde gevonden, tot op de dag van vandaag. Na enkele andere betrekkingen kwam ik tenslotte in de mooie gemeente Gemert terecht (van 1220 tot 1794 was Gemert een eigen onafhankelijk staatje, zoals Monaco nu). Bijzonder is dat de Landcommandeur van de Duitse Orde in het Belgische Alden Biesen de vorst was van de ‘Vrije en soevereine Heerlijkheid Gemert’. Ik woon er nog steeds en geniet alhier van mijn pensioen.
Lommerrijk
Geboren en getogen inwoners van Reuver koesteren hun nieuwe woonplaats, maar zijn hun geboortedorp nog niet vergeten. Dat bewijst alleen al de inschrijving voor de wekelijkse ontvangst van Puik Beesel, Offenbeek, Reuver. Artikelen in dit magazine roepen soms herinneringen op uit hun jeugd. Deze worden met een glimlach van herinnering gelezen en in gedachten aangevuld met de eigen ervaringen over de inhoud van zo’n artikel, wat weer leidt tot een schriftelijke reactie, die het geschrevene onderstreept en/of aanvult.
In Puik van week 25 stond een artikel van Ton Janssen met foto’s van zijn ouders, die zijn woningwens niet in Reuver, maar wel in Kessel kon invullen, en daarmee een oud-Reuvenaar werd. Ik las het artikel en dacht meteen aan een verjaarfeest van een vriend, die in diens lommerrijke tuin werd gevierd. Ik vond en vind dat woord mooi klinken, want uit mijn jeugd herinner ik mij de zomerfeesten van de harmonie, die in de lommerrijke boomgaard van de voorzitter – G. Goossens – in Leeuwen op de hoek van Beeselseweg en Kesselseweg plaats vonden. Lommerrijk, zo was het ook in de tuin van de vriend.
Jan van Janssen Jeu
Daar was plaats genoeg voor de talrijke familieleden en vrienden en kon iedereen een zitplaats vinden. Bij die familieleden hoorde ook een zus van de jarige, die vergezeld werd door een vriend, wiens gezicht mij bekend voorkwam. In gesprek met de zus kwam een F16 van het vliegveld Volkel met veel lawaai overgevlogen, die haar herinnerde aan het vliegtuiglawaai van wat ik dacht dat haar woonplaats Stramproy was. Ik reageerde daarop met de opmerking, dat in de buurt van Stramproy toch geen vliegveld was, dus ook geen sprake kon zijn van vliegtuiglawaai. Toen kwam de aap uit de mouw. Haar ervaring werd opgedaan in Reuver, waar haar vriend woonde. Met dat woord werd het gezicht van hem ineens helder. Het was dat van Jan Janssen van Janssen Jeu, die enkele dagen jonger was dan ik en derhalve in dezelfde klas van de Sint-Lambertusschool had gezeten.
Bij vriend Jan was het dubbeltje eveneens gevallen en al gauw werd van plaats gewisseld en konden wij praten over het “Reuver van onze jeugd”. Het was de eerste keer in meer dan vijftig jaar dat ik in Gemert een oud-dorpsgenoot ontmoette en met hem in gesprek raakte. Van hem hoorde ik ook van de reünie van de in 1930 geboren jongens. Ik mocht deze nadien een keer bijwonen. Er waren toen nog maar negen van de 38 jongens over. Dat aantal is de laatste jaren nog verder uitgedund. Na een zestal ontmoetingen op verjaardagen van de familie van zijn vriendin, trof hem een ernstige ziekte, die zijn dood tot gevolg had. Tijdens de crematiedienst werd zijn levensloop verteld, waarbij het meer ging over de tijd na 1950, dan die van voor dat jaar en waarvan ik maar weinig wist.
Toeval bestaat niet, zegt men wel eens, maar het was in die lommerrijke tuin toch een zeldzame en prettige ontmoeting.
Lau Huijbers, Gemert
Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina: