Maar weet je… er borrelen bij ons nog steeds heel veel plannen voor die mooie plek waar we nu wonen. Langzaamaan gaan we het huis en de tuin optimaliseren, verduurzamen en gaan we erin groeien om die ideeën te kunnen creëren en realiseren. Dat is eigenlijk ook gewoon onze gezamenlijke hobby... Dus ook dát was voor ons een reden om te verhuizen. Nu eerst maar even nestelen en verbinden met onszelf, elkaar en de ander en dan… ontstaat er wel weer iets moois!

Maar al deze mensen hebben op hun eigen manier iets wezenlijks voor ons betekend. Er ontstond zelfs even een nieuw soort gezelligheid, een ‘verbondenheid’ als het ware en wij stonden tijdens die weken in het midden van die krachtige cirkel. Zo mooi om te ervaren. In onze maatschappij lijkt elke vorm van verbondenheid steeds meer een uniek fenomeen. Maar het feit dat het eerste boeket bloemen dat we kregen, van de nieuwe overburen kwam en dat de naaste buren al meteen verbinding zochten en handjes hielpen, voelde heel fijn. Dat is ook een soort verbondenheid, maar wel met respect voor eigen ruimte. Zelf vinden we het ook fijn om op deze manier er voor anderen te kunnen zijn, of eenvoudig anderen te “kennen”. Het is vaak simpelweg voldoende om te weten wie men is. Van mij mag het namelijk allemaal iets minder individualistisch. We zijn als het ware een beetje ‘verkeerd verbonden’. Begrijp me niet verkeerd… ik hou echt van tijd en ruimte voor mezelf, maar ‘er kunnen zijn’ voor een ander op een bepaalde manier zou ik willen toejuichen in de huidige maatschappij, die overloopt van individualisme. Dat kan namelijk ook gewoon door een klein gebaar, zoals een vriendelijke begroeting, een handje helpen ergens als dat nodig lijkt, een luisterend oor hebben of gewoon even een oppervlakkig kletspraatje maken.

Eerder schreef ik al eens een column over het verschil tussen ‘ontmoeten en ont-moeten’. In het verlengde daarvan zie ik ook deze vorm van verbinding. Je moet absoluut óók met jezelf verbonden zijn, maar zo’n simpel gebaar naar een ander kan iedere dag tot een fijne dag maken voor iemand en een vrolijk gevoel van zinvolheid geven, toch?. En dat werkt als een sneeuwbal, daar geloof ik in. Je hoeft namelijk niet persé te gaan verbouwen om verbondenheid te ervaren, hoor! ;-)

De plek waar we nu wonen, nodigt op de een of andere manier ook uit, tot meer verbinding met een ander. We hebben letterlijk meer ruimte om vrienden die verder weg wonen, te kunnen ontvangen bijvoorbeeld. Dat was eerder wat lastiger. Onze jong volwassen kinderen wonen bovendien nog min of meer thuis en die connectie vinden we super belangrijk nu én in de toekomst. Zij moeten zich áltijd welkom kunnen voelen. En ook zij hebben een groeiende kring van mensen om zich heen verbonden.  Ik vond het mooi om te zien hoe zij deze verbouwing en verhuizing ervaren hebben. Het was zo enorm leerzaam voor ze en tegelijk waren zij en hun partners en vrienden ook serieus onderdeel van die krachtige cirkel.

Het proces van verbouwen en verhuizen was best intens. Op vele manieren. We hadden een heel kort tijdsbestek van de sleuteloverdracht tot aan de verhuizing, maar we hadden ook héél veel plannen... Een spannende combinatie, die met een strakke planning en heel veel teamwork tot een top resultaat heeft geleid: we kunnen inmiddels comfortabel wonen!

Maar dat teamwork, daar heb ik wel flink bij stil gestaan. Ik vind dat namelijk niet meer zo vanzelfsprekend, merk ik… Ik ervaar een enorme dankbaarheid voor alle bijdragen die iedereen op hun eigen manier heeft geleverd. Van meedenken in het plannen, tot letterlijk de handen uit de mouwen steken door mee te verbouwen, schoonmaken, verhuizen et cetera. En dan nog het regelen van de catering voor de hele crew, een verrassingsbezoek uit Zwitserland voor de morele steun, het opschonen van de tuin of de monnikenklus om de kozijnen om te toveren. Maar ook voor onze hond zorgen en klusboodschappen doen als er plotseling ‘urgente nood’ is aan bijvoorbeeld siliconenkit of verfrollers... Pffff! Er komt zoveel kijken bij zo’n verbouwing en verhuizing.

Nou… bijvoorbeeld omdat we nu rechtstreeks aan dat prachtige Walsbergbos wonen, waar ik ooit mijn eerste column voor Puik over schreef. Ik kan nu via de achtertuin -door onze eigen wei met schaap- rechtstreeks het bos in lopen. Als ik uit mijn woonkamer raam kijk, heb ik zicht tot aan dat bos. Ik zie, hoor, ruik en voel vooral veel natuur, met een vleugje gezelligheid uit de tuinen om ons heen.  Dat is van onschatbare waarde voor mij.

Wij zijn verhuisd! Van de ene kant van de straat naar de andere. Het is een fijne straat, die Hoogstraat in Beesel. We hadden hele fijne buurtjes om ons heen en… we hebben nu wéér fijne buren! Maar waarom ga je dan verhuizen, zul je je afvragen?! We hadden een fantastische jaren dertig woning, vrij uitzicht tot aan de Draak op de rotonde, helemaal verbouwd & optimaal verduurzaamd. Dus werkelijk… waarom?!?