Al met al ben ik er niet ongeschonden uitgekomen. 34 jaar na de uitzending raakte ik in een diep dal. Met hulp van defensie heb ik hier mee leren omgaan en accepteren. Deze nazorg heb ik als perfect geregeld ervaren. Zelfs de vier terugkerende nachtmerries zijn zo goed als weg behandeld.

Alles bij elkaar opgeteld heb ik een leerschool voor het leven doorlopen. Prettige en minder prettige ervaringen gehad. Blij met "de maten" van toen. Ik ben er trots op wat we toen samen hebben bereikt. En ik weet ook dat we de 80 jaar vrede waarin we leven moeten koesteren en dat dit niet zo maar vanzelf sprekend is…

We liepen patrouilles in het dorp en de omgeving, zorgden voor orde handhaving, werkten aan onze post, hielpen waar mogelijk de bevolking met wederopbouw. Al met al werkte je zo'n 10 tot 12 uur per dag, zeven dagen per week. Soms alarm..., actie....., spanning....

Je wist ook niet wie nu precies vijandelijk was. Maar ook sleur, vermoeidheid, en ja het was ook niet altijd veilig. Er is ook een paar keer op me geschoten. Veel ellende gezien....

In rouleringen wisselden we, ongeveer wekelijks, tussen een Nederlands roadblock/radarpost en de bergpost. Bij de rand van de wadi begonnen we met het bouwen van een bunker. Hiervoor moesten we naar de kust om zandzakken te vullen omdat ter plaatse geen zand was. Tevens konden we ons in de zee wassen. Bij het roadblock zijn we begonnen met het aanleggen van stroomvoorziening voor ons zelf en de lokale buren.

Uiteindelijk naar Kafra. Ook daar moest een en ander aangepast worden. We hadden twee boogtenten op een dak en een kelder in de oude school. Kafra was nogal beschadigd. Op een heuvel (de tepel) werd een post gebouwd. Wederom met zandzakken. In de avond en nacht heb ik daar vaak dienst gehad.

Het was dan ook raar toen ik na zes maanden thuiskwam: Iedereen gaat zijn eigen weg. "Wat moet ik hier", vroeg ik me af. Heimwee, ondanks de blijvende nare dromen die bleven. Onrust, niet goed slapen, hyper alert. Gelukkig heb ik drie maanden gewerkt bij een oud Nieuw-Guinea veteraan. Die stelde geen vragen, nooit. Ja, later begreep ik dit pas. Daarna ben ik braaf aan het werk gegaan. Getrouwd, kinderen, goede baan.

Vaak heb ik me afgevraagd hoe het er nu zou zijn en wat we er bereikt hadden. In 2009 ben ik samen met mijn vrouw teruggegaan. Wilde het zien en laten zien. We werden met open armen ontvangen. Niets dan lof over de jonge Nederlanders. We hadden hun een tijdelijk veilig gevoel gegeven. Goed geholpen op alle fronten. Opvallend was hoe mensen voorbereid zijn om te kunnen vluchten (zoals ingepakte, afgetankte auto's).  Er was inmiddels ook alweer van alles gebeurd daar. Er heerst nog altijd continu dreiging.

Terug naar Nederland had ik het gevoel dat ik mijn "tweede vaderland" verliet. Erg dubbel dus. Beseffend dat wij op een heel fijn stuk van de aarde wonen.

Wat echt hielp was de kameraadschap onderling. Een waar fenomeen dat ontstaat door keiharde samenwerking, eerlijkheid, vriendschap, lief en leed delend, 100% vertrouwen door dik en dun. Hoe, wat en waar dan ook. Het groeide gewoon, ook met mensen waarvan je het nooit had verwacht. Ja is ja, nee is nee, zwart en wit is duidelijk .

Post van thuis, dat was in het begin een welkome afwisseling, later werd dat minder. Soms zaten er meer als twee weken tussen vraag en antwoord. En wij leefden hier en de rest was de wereld en ver weg. Alleen onze eigen wereld had onze aandacht, onze regels en ons vertrouwen. Dit alles in een beschadigd doch mooi land, waar veel fijne hartelijke mensen wonen.

De derde dag werd het peloton opgedeeld. Wij werden in twee groepjes van vier toegevoegd aan de Alfa compagnie, die later ook weer was opgedeeld in diverse sub groepen. Onderweg bleek ons "in Nederland volledig gerestaureerd voertuig" slecht te remmen. Na onderzoek in de werkplaats bleken er vier remcilinders te lekken. We werden tijdelijk in Yatar gestationeerd in een slechte Franse tent. Onze uiteindelijke bestemming Kafra was nog niet veilig verklaard.

De daaropvolgende twee weken zaten we in de bergen op een eenzame post 7.15A. De rit ernaartoe was fenomenaal. Van bewoond naar onherbergzaam. Drinkwater was er niet. Dat hebben we in jerrycans meegenomen en later werd het aangevuld. Zo ook de noodrantsoenen.  De rotsen in de omgeving dienden als toilet. Later werd een WC-huisje per helikopter aangevoerd, .... een privacy oord voor 16 zielen.

De tweede dag, met Franse vrachtwagens, naar Israël naar de havenstad Haifa waar we onze voertuigen moesten ophalen. Onderweg diverse roadblocks gepasseerd, bemand door zwaar bewapende militairen of milities van onbekende afkomst. Al of niet geüniformeerd. Aan de grens nogal wat gedoe en tegenwerking. De Israëlische militairen bleken niet echt gecharmeerd van Unifil. Ik vond het raar, we kwamen toch helpen..., zo was ons verteld. Uiteindelijk in twee konvooien terug naar Libanon. Overal zwaaiende kinderen. Net over de grens ergens het eigen peloton ontmoet, plunjebaal, wapens en eten gekregen. Het voelde goed om weer met bekende jongens onder elkaar te zijn

Meestal verloopt een uitzending normaal. Maar zeker als je in de eerste ploeg bent die uitgezonden wordt, dan is veel nog niet geregeld. Niet alleen binnen het Nederlandse missie, maar ook bij de partijen die bij het conflict betrokken zijn. Men probeert die nieuwe buitenlandse militairen nog even uit, probeert zijn positie te verbeteren of die van de anderen te benadelen. Als militair raak je dan rechtstreeks betrokken in zo’n conflict. En dat doet iets met de militair. Het maakt niet uit welke taak je uitvoert of je rang. Als mens moet je daar mee omgaan. Zowel tijdens als na de uitzending.

Hieronder een anoniem verhaal van een Beeselse veteraan die kampt met PTSS als gevolg van zijn uitzending. Nog dagelijks ondervindt hij de gevolgen daarvan.

Vandaag, 10 maart 2025, is het 46 jaar geleden dat ik op het vliegtuig stapte naar Beiroet. Ik was 21 jaar.

Spannend...
- voor het eerst in een vliegtuig
- voor het eerst zo ver weg van het dorp, zo lang van huisthuis,
- avontuur

Eerste indruk...
- aankomst op deels kapot geschoten vliegveld
- stank en brandlucht van grote vuilnisbelt
- geen transport naar VN gebied ('s nachts te gevaarlijk )
- geen eten
- met zijn allen ( honderden ) slapen in een hangaar
- kortom: chaos

Alweer 80 jaar geleden hebben we die vreselijke periode achter ons gelaten. En terwijl het voor ons al allemaal erg lang geleden is (wie is er destijds nog bij geweest?), zijn er nog heel veel conflicten in onze wereld: Oekraïne, Israel, Gaza, Libanon, Syrië… 

Naast de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog worden op 4 mei ook de gevallenen tijdens vredesoperaties herdacht. Dat zijn er gelukkig niet heel veel geweest, maar toch. Je zal je zoon, dochter of partner maar nooit meer terugzien.

Nederland is bij talloze conflicten betrokken geweest om de strijdende partijen uit elkaar te houden of om vrede te bewerkstelligen. Soms ging dat goed, soms is dat ook niet gelukt. Maar hoe ziet zo’n missie er eigenlijk uit? Wat gebeurt er tijdens zo’n uitzending? Komt dat overeen met het beeld geschetst door Hollywood films? Is elke missie er eentje als in de film Black Hawk Down?

Om ieder gerust te stellen. Nee, zo is het eigenlijk zelden of nooit. Daarom zal het veteranencomité van de gemeente Beesel maandelijks een bijdrage leveren om te vertellen hoe het er eigenlijk aan toe gaat. Om zo ook de kennis en bewustwording over vrede en veiligheid in de gemeente Beesel te vergroten.

Mocht je naar aanleiding van de verhalen contact zoeken, kijk dan op www.veteraneninstituut.nl of stuur een bericht naar veteranen.beesel@gmail.com