Negentig D
Het was ’s ochtend rond tien uur. Ik hoorde op dit tijdstip niet in deze straat te lopen. Maar ik was er wel. Eigenlijk had ik op mijn werk moeten zijn maar tijdens één tussenuur zou ik niet gemist worden. In de hectiek van het schoolleven was het vrij eenvoudig om even uit beeld te zijn. De lockdown was nog maar net opgeheven en dan word je op onverklaarbare wijze de binnenstad ingezogen. Even weer proeven aan de het bruisende stadsleven.
Gedachteloos slenterend langs pas ontwaakte etalages stond ik eensklaps stil. Ik hoorde stemmen en ik herkende die stemmen, het waren stemmen van enkele van mijn vrouwelijke collega’s. Een ervan was mijn manager. De inpandige etalage waarvoor ze stonden te overleggen was die van een wereldwinkel. Ik herinnerde mij nu weer dat ze deze ochtend op zoek zouden gaan naar goedkope gadgets voor de examenkandidaten.
Er was geen ontkomen aan. Een vrij forse vrouw die tegen de overgang aanleunde, keek mij vriendelijk aan. “Kan ik u helpen?” Ik voelde me weerloos te midden van een onoverzienbaar assortiment aan ondersteunend textiel en knikte. “U zoekt een bepaald merk? Wellicht hebt u een kleur in gedachte?” Ik zweeg. Ze keek me vertederd aan. Veel vrouwen smullen van mannelijke hulpeloosheid, had ik ooit gelezen. Deze verkoopster behoorde in ieder geval tot die categorie. “Misschien weet u de maat?” Mijn antwoord was een onduidelijk fluisteren, uit angst dat mijn stemgeluid tot buiten het pand zou doorklinken. “Nee, geen idee.”
“Aha”, zei ze, “negentig D, fijn dat u op de hoogte bent. U zult me niet geloven maar het is ongelooflijk hoe vaak we hier mannelijke klanten over de vloer krijgen die van toeten noch blazen weten. Die komen niet verder dan: doe maar een setje. Loopt u maar even met me mee”.
Opnieuw drongen bekende geluiden van buiten door tot in de lingeriezaak. Zo te horen verlekkerden mijn collega’s zich aan de nieuwste collectie badmode die werd gepresenteerd in de vitrines. Loopt u maar even mee, had ze gezegd. Ik voelde er echter niets voor om mij in de buurt van de etalages te vertonen. Liever zocht ik mijn heil in het achterste gedeelte van de zaak, een uithoek die enigszins onttrokken werd aan het licht van de scherpe spots. Achter mij tikten de hakjes van de verkoopster feestelijk op het parket. “Sorry, ik zie het al”, zei ze, “meneer zoekt iets ondeugends. Als personeel stellen wij ons meestal ietwat terughoudend op, dat begrijpt u hopelijk wel”. Ik reageerde niet maar liet toe dat ze met de vaardigheid van een orderpicker een aantal BH’s selecteerde. Passionata, Chantelle, La Perla, Glamorise, Marie Jo, Marlies Dekkers, een keur aan kleurig en exotisch kant toverde ze tevoorschijn. Intussen hadden twee van mijn collega’s het idee opgevat om in de koopjeshoek rond te snuffelen. Ik trok mijn mondkapje zo ver als mogelijk uit elkaar. Ik kon op dit moment onmogelijk de verkoopster te verstaan geven dat ik geen interesse had en probeerde tijd te winnen door de modelletjes nauwkeurig te bestuderen. Haar vragen over mijn voorkeuren durfde ik niet hardop te beantwoorden, bang als ik was dat mijn stem mij zou verraden.
“Weet u wat we doen”, zei ze om de impasse te doorbreken, “ik heb toevallig dezelfde maat als degene die u wilt verwennen. Negentig D. Ik show ze even alle zes, dan krijgt u een veel beter beeld van de belijning en de pasvorm. Doen we? Doen we.” En ze verdween achter een roodkleurig plisségordijn. Ik stelde mij verdekt op in het aangrenzend pashokje in de hoop dat mijn collega’s mij niet zouden zien. Gelukkig doofden allengs de stemmen die mij zo’n angst hadden ingeboezemd. Een moment later ging het gordijn open. De verkoopster toonde mij een opengewerkt model in zacht taupe, afgezet met vanillekleurige broderie. Ze maakte een pirouette en verdween achter de coulissen. Ik had mijn stem hervonden maar beperkte mij tot algemeenheden als ‘het kan ermee door, nee, te druk, sluit mooi aan.’ Met tussenposen verscheen ze in een nieuwe verpakking en voerde dezelfde scene op.
“En, wat vind je ervan? Een keus kunnen maken?” Ze tutoyeerde me alsof we door haar presentatie nader tot elkaar waren gekomen. ‘Die tweede vond ik wel heel aardig maar hebt u die niet iets donkerder. “Meneertje, ik kan hem wel in 50 tinten grijs krijgen’, zei ze vermoeid, ‘maar eens houdt het op’. Intussen had ze haar witte blouse weer in orde gebracht. Waarschijnlijk was
hij van het haakje gegleden want hier en daar was de grijze afdruk van haar hakjes zichtbaar.
“U doet dit bij iedere...?’ zo begon ik. ‘Nee’, zei ze, ‘alleen als de maat het toelaat. We moeten wel, willen we de zaak draaiende houden. We hebben weinig keus; ik zit nog met rekken voorraad uit 2020’. De stem sloeg licht over, haar ogen vochten tegen de tranen.
Ik kreeg medelijden met haar. De ware reden van mijn bezoek vertellen zou haar heel onwerkelijk in de oren klinken. Een financiële ondersteuning als dank voor het verblijf en de modeshow was het minste wat ik kon doen. “Ik neem deze”, wijzend de goedkoopste BH, een zalmkleurige strapless modelletje zonder veel toeters en bellen. De verkoopster glimlachte. “Ik weet zeker dat het een feestelijke thuiskomst zal worden”, voorspelde ze. “We gaan hem speciaal voor je vrouw heel mooi inpakken.”
Tegelijk realiseerde ik me dat ik wat had uit te leggen als ik thuiskwam. Lingerie, feestelijk verpakt maar in een maat die in de verste verte niet aansloot bij de lichaamsbouw van mijn partner: het zou een ongeloofwaardig verhaal worden.
Dus besloot ik de lichtrose Chantelle een geheime bestemming te geven. Een bestemming die ten goede zou komen aan het vogelbestand in mijn tuin. Na verwijdering van verbindingsstukken hield ik twee losse cups over. In elkaar geschoven konden die - op de bodem van een vogelhuisje - als perfecte basis dienen voor het maken van een nest. Om geen argwaan te wekken bij de vrouw des huizes plaatste ik het vogelverblijf een aantal dagen op de zanderige bodem, verscholen achter een verzameling potterie. Wist ik veel dat er ook vogeltjes waren die hun nest op de grond maakten.
Mijn verbazing was dan ook groot toen ik enkele dagen later zag dat de luxe ingerichte bruidssuite was betrokken door… twee roodborstjes.
IN EEN LINGERIEZAAK?
Ik realiseerde me dat het beeld van hardwerkende docent dat ik na jarenlange inspanning had opgebouwd, in een klap zou worden vernietigd door een ongewilde ontmoeting met mijn baas. Mijn intuïtie zei me dat ik hier weg moest. Het dichtstbijzijnde winkelpand was de enige vluchtweg en daar maakte ik gretig gebruik van.
Het duurde even voor ik in de gaten had dat ik me bevond in een winkel met zwembadmode en lingerie. Pas nu had ik de helderheid van geest om twee scenario’s tegen elkaar af te wegen. Een hels dilemma. Terug naar buiten gaan was vragen om moeilijkheden. Mijn manager had dan een vrijbrief om lastige vragen te stellen. Wat moest een man die op school zijn werk behoorde te doen, rond dit tijdstip in een lingeriezaak? Tegelijkertijd hoorde ik de voetstap van een verkoopster achter me. Mannen van mijn leeftijd die zonder echtgenote binnenkwamen, konden hier niet wegkomen met de opmerking alleen maar even te willen rondneuzen. Ik was ongewild gepromoveerd tot potentiële koper.
Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina:
Negentig D
Het was ’s ochtend rond tien uur. Ik hoorde op dit tijdstip niet in deze straat te lopen. Maar ik was er wel. Eigenlijk had ik op mijn werk moeten zijn maar tijdens één tussenuur zou ik niet gemist worden. In de hectiek van het schoolleven was het vrij eenvoudig om even uit beeld te zijn. De lockdown was nog maar net opgeheven en dan word je op onverklaarbare wijze de binnenstad ingezogen. Even weer proeven aan de het bruisende stadsleven.
Gedachteloos slenterend langs pas ontwaakte etalages stond ik eensklaps stil. Ik hoorde stemmen en ik herkende die stemmen, het waren stemmen van enkele van mijn vrouwelijke collega’s. Een ervan was mijn manager. De inpandige etalage waarvoor ze stonden te overleggen was die van een wereldwinkel. Ik herinnerde mij nu weer dat ze deze ochtend op zoek zouden gaan naar goedkope gadgets voor de examenkandidaten.
Ik realiseerde me dat het beeld van hardwerkende docent dat ik na jarenlange inspanning had opgebouwd, in een klap zou worden vernietigd door een ongewilde ontmoeting met mijn baas. Mijn intuïtie zei me dat ik hier weg moest. Het dichtstbijzijnde winkelpand was de enige vluchtweg en daar maakte ik gretig gebruik van.
Het duurde even voor ik in de gaten had dat ik me bevond in een winkel met zwembadmode en lingerie. Pas nu had ik de helderheid van geest om twee scenario’s tegen elkaar af te wegen. Een hels dilemma. Terug naar buiten gaan was vragen om moeilijkheden. Mijn manager had dan een vrijbrief om lastige vragen te stellen. Wat moest een man die op school zijn werk behoorde te doen, rond dit tijdstip in een lingeriezaak? Tegelijkertijd hoorde ik de voetstap van een verkoopster achter me. Mannen van mijn leeftijd die zonder echtgenote binnenkwamen, konden hier niet wegkomen met de opmerking alleen maar even te willen rondneuzen. Ik was ongewild gepromoveerd tot potentiële koper.
Er was geen ontkomen aan. Een vrij forse vrouw die tegen de overgang aanleunde, keek mij vriendelijk aan. “Kan ik u helpen?” Ik voelde me weerloos te midden van een onoverzienbaar assortiment aan ondersteunend textiel en knikte. “U zoekt een bepaald merk? Wellicht hebt u een kleur in gedachte?” Ik zweeg. Ze keek me vertederd aan. Veel vrouwen smullen van mannelijke hulpeloosheid, had ik ooit gelezen. Deze verkoopster behoorde in ieder geval tot die categorie. “Misschien weet u de maat?” Mijn antwoord was een onduidelijk fluisteren, uit angst dat mijn stemgeluid tot buiten het pand zou doorklinken. “Nee, geen idee.”
“Aha”, zei ze, “negentig D, fijn dat u op de hoogte bent. U zult me niet geloven maar het is ongelooflijk hoe vaak we hier mannelijke klanten over de vloer krijgen die van toeten noch blazen weten. Die komen niet verder dan: doe maar een setje. Loopt u maar even met me mee”.
Opnieuw drongen bekende geluiden van buiten door tot in de lingeriezaak. Zo te horen verlekkerden mijn collega’s zich aan de nieuwste collectie badmode die werd gepresenteerd in de vitrines. Loopt u maar even mee, had ze gezegd. Ik voelde er echter niets voor om mij in de buurt van de etalages te vertonen. Liever zocht ik mijn heil in het achterste gedeelte van de zaak, een uithoek die enigszins onttrokken werd aan het licht van de scherpe spots. Achter mij tikten de hakjes van de verkoopster feestelijk op het parket. “Sorry, ik zie het al”, zei ze, “meneer zoekt iets ondeugends. Als personeel stellen wij ons meestal ietwat terughoudend op, dat begrijpt u hopelijk wel”. Ik reageerde niet maar liet toe dat ze met de vaardigheid van een orderpicker een aantal BH’s selecteerde. Passionata, Chantelle, La Perla, Glamorise, Marie Jo, Marlies Dekkers, een keur aan kleurig en exotisch kant toverde ze tevoorschijn. Intussen hadden twee van mijn collega’s het idee opgevat om in de koopjeshoek rond te snuffelen. Ik trok mijn mondkapje zo ver als mogelijk uit elkaar. Ik kon op dit moment onmogelijk de verkoopster te verstaan geven dat ik geen interesse had en probeerde tijd te winnen door de modelletjes nauwkeurig te bestuderen. Haar vragen over mijn voorkeuren durfde ik niet hardop te beantwoorden, bang als ik was dat mijn stem mij zou verraden.
“Weet u wat we doen”, zei ze om de impasse te doorbreken, “ik heb toevallig dezelfde maat als degene die u wilt verwennen. Negentig D. Ik show ze even alle zes, dan krijgt u een veel beter beeld van de belijning en de pasvorm. Doen we? Doen we.” En ze verdween achter een roodkleurig plisségordijn. Ik stelde mij verdekt op in het aangrenzend pashokje in de hoop dat mijn collega’s mij niet zouden zien. Gelukkig doofden allengs de stemmen die mij zo’n angst hadden ingeboezemd. Een moment later ging het gordijn open. De verkoopster toonde mij een opengewerkt model in zacht taupe, afgezet met vanillekleurige broderie. Ze maakte een pirouette en verdween achter de coulissen. Ik had mijn stem hervonden maar beperkte mij tot algemeenheden als ‘het kan ermee door, nee, te druk, sluit mooi aan.’ Met tussenposen verscheen ze in een nieuwe verpakking en voerde dezelfde scene op.
“En, wat vind je ervan? Een keus kunnen maken?” Ze tutoyeerde me alsof we door haar presentatie nader tot elkaar waren gekomen. ‘Die tweede vond ik wel heel aardig maar hebt u die niet iets donkerder. “Meneertje, ik kan hem wel in 50 tinten grijs krijgen’, zei ze vermoeid, ‘maar eens houdt het op’. Intussen had ze haar witte blouse weer in orde gebracht. Waarschijnlijk was hij van het haakje gegleden want hier en daar was de grijze afdruk van haar hakjes zichtbaar.
“U doet dit bij iedere...?’ zo begon ik. ‘Nee’, zei ze, ‘alleen als de maat het toelaat. We moeten wel, willen we de zaak draaiende houden. We hebben weinig keus; ik zit nog met rekken voorraad uit 2020’. De stem sloeg licht over, haar ogen vochten tegen de tranen.
Ik kreeg medelijden met haar. De ware reden van mijn bezoek vertellen zou haar heel onwerkelijk in de oren klinken. Een financiële ondersteuning als dank voor het verblijf en de modeshow was het minste wat ik kon doen. “Ik neem deze”, wijzend de goedkoopste BH, een zalmkleurige strapless modelletje zonder veel toeters en bellen. De verkoopster glimlachte. “Ik weet zeker dat het een feestelijke thuiskomst zal worden”, voorspelde ze. “We gaan hem speciaal voor je vrouw heel mooi inpakken.”
Tegelijk realiseerde ik me dat ik wat had uit te leggen als ik thuiskwam. Lingerie, feestelijk verpakt maar in een maat die in de verste verte niet aansloot bij de lichaamsbouw van mijn partner: het zou een ongeloofwaardig verhaal worden.
Dus besloot ik de lichtrose Chantelle een geheime bestemming te geven. Een bestemming die ten goede zou komen aan het vogelbestand in mijn tuin. Na verwijdering van verbindingsstukken hield ik twee losse cups over. In elkaar geschoven konden die - op de bodem van een vogelhuisje - als perfecte basis dienen voor het maken van een nest. Om geen argwaan te wekken bij de vrouw des huizes plaatste ik het vogelverblijf een aantal dagen op de zanderige bodem, verscholen achter een verzameling potterie. Wist ik veel dat er ook vogeltjes waren die hun nest op de grond maakten.
Mijn verbazing was dan ook groot toen ik enkele dagen later zag dat de luxe ingerichte bruidssuite was betrokken door… twee roodborstjes.
PUIK VERHAAL
IN EEN LINGERIEZAAK?
Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina: