Als ik terug denk aan mijn handbal verleden dan verschijnt er een glimlach op mijn gezicht.
Als 7-jarige begonnen met handballen gemengd tussen de jongens en de meisjes en na 12 mooie jaren gestopt tussen de recreanten. Helaas moeten stoppen want er waren niet genoeg dames voor een dames team en te veel voor het recreanten team.

Wat heb ik een lol en plezier gehad, iedere woensdagavond trainden we en op zaterdag hadden we wedstrijd. Winnen deden we niet vaak en zo werden we ook nooit kampioen, maar plezier en gezelligheid hadden we genoeg.

Voornamelijk leuke trainers en trainsters gehad die later ook mijn teamgenoten werden. Ze hebben mij veel geleerd met name de sprongworp, dit leerde we d.m.v. een trampoline, top oefening! Mijn favoriete positie was middenopbouw overzicht hebben en af en toe de cirkel op.

De vereniging organiseerde ieder jaar veel activiteiten zoals; schaatsen, toernooien, disco zwemmen, carnaval, sinterklaas, smokkeltocht en het handbalkamp.
De activiteit waar je ieder jaar toch weer het meest naar uit keek was wel het kamp, met heel de club op kamp met veel activiteiten. Er werd goed voor ons gezorgd en de locaties waren altijd perfect!

De Schans daar waren we geregeld te vinden, was het niet voor ons zelf dan was het wel om te kijken naar een ander team. Wat drinken in het café of wat lekkers uit de automaat halen.

Jaren niet meer in de Schans geweest tot dat ik met het dames 1 elftal van VV Reuver kampioen ben geworden, toch nog een medaille en beker in mijn handen gehad 😉.

Juani Izquierdo

Klik hier om je gratis in te  schrijven voor Puik | Deel deze pagina:

Iedereen kent die fase wel: je zit op de basisschool en vriendjes en vriendinnetjes gaan op zoek naar een leuke sport of hobby om te doen. En ook kleine Robje, kon hierbij niet achterblijven. Jong Nederland en het trommel en fluiterkorps werden ontdekt, maar ik mistte het nog om flink te bewegen, om een sport te doen. Een van mijn vrienden trainde al een tijdje mee bij handbalvereniging Hercules ’81 en ik wilde dit ook wel eens proberen. Of het door de gezellige sfeer kwam, de leuke trainingen of dat een van mijn vrienden er speelde, ik was verkocht. Het was voor mij de eerste sportvereniging waar ik een poging waagde en heb ook geen andere sport meer geprobeerd.

Enkele andere klasgenootjes volgden en het was een fantastische tijd. Mij moeder herinnert mij er nog regelmatig aan dat het bij wedstrijden net zo leuk was op de bank te zitten lurken aan de eigen bidon dan daadwerkelijk in het veld te staan. Dat we in die tijd veel verloren is deels dan ook te verklaren dat alle randzaken belangrijker waren dan het daadwerkelijk winnen, van het zwaaien naar ouders op de tribune tot aan het alleen overspelen naar je vriendje. Ik moet ook zeggen dat de wedstrijden van die tijd me niet meer echt bijstaan, blijkbaar maar goed ook, maar de activiteiten buiten de trainingen en wedstrijden om wel. Spokentochten, teamactiviteiten en handbalkampen staan nog in mijn geheugen gegrift.

Toen ik ouder werd, kreeg ons team meer een vaste groep. Plezier was belangrijk, maar daarnaast was er ook genoeg inzet en talent aanwezig. Door trainers als Wim Franssen, Huub Schoolmeesters en Luuk Meijboom kwamen deze talenten tot uiting. Met het toenmalig team hebben we menig Limburgs kampioenschap gespeeld en zijn we nog Limburgs veldkampioen geweest. Als zoon van een oud-voetbalkeeper zat het vangen blijkbaar ook in het bloed want ik deed het ook niet onverdienstelijk. Dat ik van mij ouders op een bepaald moment rollen pepermunt beloofden voor elk doelpunt dat ik maakte, heeft daar wel aan bijgedragen, want opeens had ik ook meer lef. Overigens denk ik dat ik nog steeds enkele rollen tegoed heb, maar dat terzijde.

Ergens rond mijn 15^e werd ik gevraagd om voor de eerste keer ook wedstijden bij de heren 1 te spelen. Dit werd daarna snel genoeg vaker en vaker, waardoor ik regelmatig 2 wedstrijden in een weekend had, zowel met de heren 1 als met mijn eigen team. Ik kwam toen langzaam op een punt dat ik meer wilde dan ik bij Hercules ’81 op sportief vlak kon leren. Toen mijn broertje Guus gescout werd voor de heren A van Bevo en een van mijn vrienden Rik voor de heren 1 van Loreal, besloot ik om ook te kijken hoe ver ik kon komen en maakt de overstap naar de heren 2 van Loreal. Na 13 jaar nam ik afscheid van “mijn” vereniging. Ik wist wel één ding, dat ik ooit weer terug zou keren.

Na drie jaar bij Loreal, waar ik me van heren 2 naar heren 1 opwerkte en enkele promoties en kampioenschappen meemaakte, maakte ik de overstap naar Bevo, een club die in die tijd altijd bovenin meespeelde in het hoogste niveau van Nederland. Na die drie jaar ben ik weer teruggegaan naar Loreal omdat ik meer tijd voor mijn studie wilde. Na wederom drie jaar was het voor mij goed geweest en wilde ik aan mijn master beginnen. Ik had voor mijn gevoel het hoogst haalbare eruit gehaald, maar was nog lang niet klaar met handbal. Dat was het moment waarop ik besloot om weer terug te keren op het oude nest, daar waar het begon, bij Hercules ’81.

Ik heb ondertussen weer een aantal mooie jaren achter de rug. We hebben een talentvolle groep met een goede trainer. Daarnaast ben ik trainer van een talentvol team, de heren B en regelmatig betrokken bij technisch beleid. De gezelligheid van de vereniging is er nog steeds en er worden nog steeds allerlei activiteiten georganiseerd voor zowel jeugd als volwassen leden. Helaas is dit natuurlijk al even lastig geweest (iets met een virus), maar iedereen staat te popelen om weer aan de slag te gaan, weer volop te mogen trainen en dat prachtige spelletje te mogen spelen. Het is balen dat, net als vele andere verenigingen, ook ons jubileumjaar waarbij Hercules’81 30 jaar bestaat niet het gouden randje krijgt die het verdient. Ik denk echter dat dat feestje hoe dan ook nog wel goed zal komen.

Klik hier om je gratis in te  schrijven voor Puik | Deel deze pagina: