Kort geleden heb ik het spreekwoordelijke stokje overgenomen van Hans van Kruchten die na vele jaren afscheid neemt als voorzitter van de Stichting Draaksteken. Naast Hans hebben we ook afscheid genomen van enkele andere bestuursleden die zich jarenlang met veel passie en toewijding hebben ingezet voor het Draaksteken. Dankzij hun werk staat het Draaksteken waar het nu staat: stevig geworteld in onze gemeenschap, maar altijd in beweging met het oog op de toekomst.

Als kersverse voorzitter zie ik de toekomst met vertrouwen tegemoet, samen met een enthousiast bestuur waarin we ook enkele nieuwe mensen hebben mogen verwelkomen. Deze mensen zullen zich binnenkort via onze eigen sociale mediakanalen aan iedereen voorstellen. Ik weet zeker dat de komende jaren nieuwe uitdagingen zullen brengen. Maar juist in deze uitdagingen liggen kansen. Ik kijk ernaar uit om samen met Beesel, en met iedereen die het Draaksteken een warm hart toedraagt, de traditie voort te zetten. Want in Beesel ‘geluive we in ’t goeje’ en dat is precies waar het Draaksteken voor staat!

De kracht van het Draaksteken ligt wat mij betreft ook in het vermogen om mee te gaan met de tijd en de behoeften van nieuwe generaties. Dit heeft er ook toe geleid dat het spel telkens opnieuw wordt vormgegeven. Hierdoor blijft de traditie van het Draaksteken levend en is deze uitgegroeid tot één van de beeldbepalende culturele tradities in Limburg. Vanwege het unieke karakter van de traditie, plaatste de minister in 2012 het Draaksteken als eerste in Limburg op de Nationale Inventaris Immaterieel Cultureel Erfgoed in Nederland. Iets waar de Beeselse gemeenschap met recht trotst op mag zijn.

Daarnaast kijken we als stichting ook over de grenzen. De afgelopen jaren zijn onder regie van de gemeente Beesel verbindingen gelegd met steden als Montblanc (Spanje), Monção (Portugal), Grez-Doiceau (België) en Fürth im Wald (Duitsland) waar ook het spel van Sint Joris en de draak wordt opgevoerd. Samen met onze internationale partners werken we aan het verkrijgen van een certificering in het kader van de Europese Culturele Route als middel om het immateriële erfgoed van het Draaksteken in de verschillende Europese landen te verbinden. In de praktijk betekent dit ook dat we waar mogelijk elkaars uitvoeringen bezoeken en onze kennis en ervaring uitwisselen. Hoe mooi is dat?

Het Draaksteken is van de Beeselse gemeenschap. Als bestuur hebben wij tot taak om de traditie te bewaken en levend te houden voor toekomstige generaties. Dat is een grote verantwoordelijkheid en het vraagt ook een bijzondere aanpak. De traditie en kennis moeten telkens opnieuw worden doorgegeven aan volgende generaties.

Sinds 2009 wordt o.a. in samenwerking met de lokale basisschool Het Spick, het Grescollege ,de gemeente Beesel de Kinjer Draekedaag georganiseerd. In het jaar van het Draaksteken vinden er tal van activiteiten plaats op het gebied van cultuur, spel en creativiteit in het thema van de draak, met als hoogtepunt een uitvoering van het Kinderdraaksteken. Zo zorgen we er samen voor dat onze jeugd, ongeacht afkomst, de traditie van het Draaksteken met de paplepel krijgt ingegoten. Het Draaksteken is niet alleen een spel, maar een manier om een gemeenschap te vormen in een tijd waarin dat steeds belangrijker wordt.

Vanaf het moment dat ik op 7-jarige leeftijd met mijn ouders in Beesel ben komen wonen (1985) heb ik trouw elke editie van het Draaksteken bezocht. Vaak zelfs meerdere keren, telkens op een andere plek op de tribune, om het spel van zo veel mogelijk kanten te kunnen bekijken. Als kind voelde ik al dat het Draaksteken iets bijzonders was en dat gevoel is met de jaren alleen maar gegroeid. Achteraf vind ik het doodzonde dat ik nog nooit heb meegespeeld. Maar misschien ben ik op dat vlak gewoon een laatbloeier en duurde het even voordat ik in 2017 alsnog betrokken raakte bij het Draaksteken als secretaris van de stichting, haha!

Ik was verrast en trots toen ik voor deze rol werd gevraagd en ik heb mij vanaf dag één welkom gevoeld in het bestuur. In de afgelopen zeven jaar heb ik ook geleerd hoeveel er feitelijk komt kijken bij de organisatie van een grootschalig openlucht evenement als het Draaksteken dat maar liefst 15.000 bezoekers ontvangt en volledig door een kleine duizend vrijwilligers wordt georganiseerd.

De documentaire ‘Geluif in ’t Goeje’ van Suzanne Raes wordt op 26 december uitgezonden om 21.50 uur op NPO 2. 

De première van de documentaire ‘Geluif in ’t Goeje’ van Suzanne Raes op 21 september tijdens het Nederlands Filmfestival in Utrecht, was een avond die ik niet snel zal vergeten. Een bomvolle bioscoopzaal, voor meer dan de helft gevuld met onze Beeselse delegatie, ademloos kijkend naar de verhalen van onze eigen mensen op weg naar het Draaksteken in augustus 2023. Je kon een speld horen vallen en het applaus na afloop was zo’n ontlading van emotie en trots. Ik krijg nog kippenvel als ik eraan terugdenk.

Het diepgewortelde gevoel dat wij hebben rondom het Draaksteken, is onmogelijk onder woorden te brengen. En dan is daar ineens de documentaire van Suzanne die onze beweging feilloos vastlegt. Voor mij is daarmee het gevoel dat bijna niet uit te leggen valt, tastbaar geworden. Ik heb de docu inmiddels meerdere keren gezien en elke keer raakt het me opnieuw. Het Draaksteken is zo veel meer dan een evenement, het is de ziel van ons dorp.

Het Draaksteken brengt ons bij elkaar, niet alleen tijdens de uitvoering, maar ook in de jaren ertussen. Nagenoeg ieder gezin draagt op zijn eigen manier bij, als speler, vrijwilliger of toeschouwer. En dat is waar de kracht van het Draaksteken ligt: het verbindt families en vriendengroepen met elkaar en biedt ook een warm welkom aan nieuwe dorpsgenoten. Het geeft ons een gezamenlijk doel om trots op te zijn. Dat de documentaire ‘Geluif in ’t Goeje’ niet alleen voor ons herkenbaar is, maar ook voor mensen buiten Beesel zegt veel over de kracht van ons verhaal.