Inmiddels is ook een traditie dat ik één of twee per jaar samen met Peter en Gert-Jan een lekker diner voor onze vrouwen kook. De grootste opgave is toch wel het vinden van een datum die iedereen past. Dan is het op zaterdagmiddag snel (onze tijd is kostbaar . . .) boodschappen doen, onder het genot van een of meerdere alcoholische versnaperingen aan kookpotten en, als alle gerechten zijn voorbereid, nog snel even omkleden. En dan gezellig met z’n zessen smullen van de (meestal) overheerlijke gerechten die we de meisjes voorzetten en een goed glas wijn. En natuurlijk genieten van mooie verhalen!
Elk jaar op een zomerse zondag hebben mijn dochter Anne en ik een La Chouffe middag. We strijken dan lekker neer in het zonnetje in de tuin en doen ons te goed aan een aantal (75 cl) flessen La Chouffe en wat lekkere hapjes. En het belangrijkste is dat we lekker de tijd hebben om wat bij te kletsen en de toestand in de wereld en onze eigen toestand te bespreken. Altijd een gouden middag.
Dit zijn dan een paar van onze ‘eigen’ tradities. En zo hebben we door het jaar heen een heel aantal vertrouwde momenten gecreëerd die zorgen voor geborgenheid en plezier.
En om met een citaat van Gustav Mahler te besluiten: “Traditie is het brandend houden van de vlam, niet het koesteren van de as”.
Deel deze pagina:
Maar ook is het een traditie dat ik elk jaar met mijn broer Jos de Fietselfstedentocht fiets. Op eerste Pinksterdag komen we dan aan in Bolsward, eten een frietje bij Miedema en gaan op tijd naar bed in een tentje op de Elfstedencamping (de voetbalvelden). Na een veelal onrustige en korte nacht trappen we dan op Pinkstermaandag 235 kilometer weg. En binnen deze traditie is het een smakelijk gebruik dat we dan in Dokkum neerstrijken op een terrasje en ons, om de innerlijke mens te versterken, te goed doen aan koffie en appelgebak met slagroom.
En dat herhalen we dan nog eens in keer in Oudemirdum. En op onze trouwdag gaan Susanne en ik altijd een of meerdere dagen op pad. De taakverdeling is al jaren zo dat ik alles organiseer en dat Susanne alleen de koffers hoeft te pakken en op het afgesproken tijdstip klaar staat voor het vertrek. In de afgelopen jaren heeft ons dat gebracht in Luik, Den Haag, Zutphen, Düsseldorf, Deventer, Gouda, Reims, om maar eens wat plaatsen te noemen. En deze traditie hopen we samen nog lang voort te zetten.
Ook binnen mijn eigen kleine wereld spelen tradities een min of meer belangrijke rol, en naar mate ik ook wat ouder word hecht ik ook meer waarde aan deze tradities. Het gaat dan niet alleen om de bekende tradities als pakjesavond en kerstmis, maar zeker ook over de zelf in het leven geroepen tradities. Ik ben dan ook gevormd met tradities. Dit begon op de Militaire Academie, waar het cadettenleven bol stond (en waarschijnlijk nog steeds staat) van gebruiken en rituelen. Van de tafel-etiquette, gehoorzaamheid aan de wetten, tot het staande gezeten zingen van het Mineurslied. De tradities daar gaven veel houvast en verbondenheid in een turbulente opleiding tot officier.
Ik zal eens wat eigen tradities voor het voetlicht zetten.
Het kerstdiner in ons gezin altijd op tweede kerstdag. Dat is wat jaren geleden toen onze kinderen uitwaaierden zo ontstaan en nu een vast gegeven. En het is traditie dat mijn vrouw, Susanne, het kerstdiner voorbereidt. En ook de samenstelling van het diner staat voor een groot deel vast. Altijd staan op het menu: heldere ossenstaartsoep, aardappelkroketjes, gestoofde peertjes in een wijnsaus, en appeltjes in warme abrikozenconfiture met rozijnen. En als afsluiting, waar iedereen zich op verheugt, de fameuze mousse au chocolat.
En zo is de intocht van Sinterklaas een van de tradities die de tand des tijds nog steeds weet te overleven. Gelukkig maar, want zeker in periodes dat er veel lijkt te veranderen (en dat is nu toch wel het geval), hechten mensen aan tradities. Die bieden comfort, namelijk de geruststellende gedachte dat niet alles verandert. Tradities zijn het warme mandje bij de kachel waarin ons ongemak zo af en toe een lekker plekje heeft. Even lekker de oogjes dicht.
Ik begin met het schrijven van deze column als we een roerige week, met groot en klein leed, achter de rug hebben: Donald Trump wint de verkiezingen in US, Feyenoord verliest van RB Salzburg, in Amsterdam is een uitbarsting van Jodenhaat, en in Duitsland klapt de coalitie en zal wel een ruk naar rechts maken.
Naast alle narigheid op deze wereld zijn er ook nog leuke dingen: In ons prachtig dorpje hangt de kerstverlichting inmiddels weer in de bomen; dat maakt deze gure dagen weer wat aangenamer. Dank je wel Niek van Deuzen! En ook arriveert de Goedheiligman (op moment van schrijven van deze column) binnenkort weer samen met zijn -ik noem ze maar even helpers- in Nederland. Hopelijk dat dit evenement, deze traditie, ondanks alle gedoe rondom de “helpers” nog jarenlang blijft bestaan.
Deel deze pagina:
Inmiddels is ook een traditie dat ik één of twee per jaar samen met Peter en Gert-Jan een lekker diner voor onze vrouwen kook. De grootste opgave is toch wel het vinden van een datum die iedereen past. Dan is het op zaterdagmiddag snel (onze tijd is kostbaar . . .) boodschappen doen, onder het genot van een of meerdere alcoholische versnaperingen aan kookpotten en, als alle gerechten zijn voorbereid, nog snel even omkleden. En dan gezellig met z’n zessen smullen van de (meestal) overheerlijke gerechten die we de meisjes voorzetten en een goed glas wijn. En natuurlijk genieten van mooie verhalen!
Elk jaar op een zomerse zondag hebben mijn dochter Anne en ik een La Chouffe middag. We strijken dan lekker neer in het zonnetje in de tuin en doen ons te goed aan een aantal (75 cl) flessen La Chouffe en wat lekkere hapjes. En het belangrijkste is dat we lekker de tijd hebben om wat bij te kletsen en de toestand in de wereld en onze eigen toestand te bespreken. Altijd een gouden middag.
Dit zijn dan een paar van onze ‘eigen’ tradities. En zo hebben we door het jaar heen een heel aantal vertrouwde momenten gecreëerd die zorgen voor geborgenheid en plezier.
En om met een citaat van Gustav Mahler te besluiten: “Traditie is het brandend houden van de vlam, niet het koesteren van de as”.
Ook binnen mijn eigen kleine wereld spelen tradities een min of meer belangrijke rol, en naar mate ik ook wat ouder word hecht ik ook meer waarde aan deze tradities. Het gaat dan niet alleen om de bekende tradities als pakjesavond en kerstmis, maar zeker ook over de zelf in het leven geroepen tradities. Ik ben dan ook gevormd met tradities. Dit begon op de Militaire Academie, waar het cadettenleven bol stond (en waarschijnlijk nog steeds staat) van gebruiken en rituelen. Van de tafel-etiquette, gehoorzaamheid aan de wetten, tot het staande gezeten zingen van het Mineurslied. De tradities daar gaven veel houvast en verbondenheid in een turbulente opleiding tot officier.
Ik zal eens wat eigen tradities voor het voetlicht zetten.
Het kerstdiner in ons gezin altijd op tweede kerstdag. Dat is wat jaren geleden toen onze kinderen uitwaaierden zo ontstaan en nu een vast gegeven. En het is traditie dat mijn vrouw, Susanne, het kerstdiner voorbereidt. En ook de samenstelling van het diner staat voor een groot deel vast. Altijd staan op het menu: heldere ossenstaartsoep, aardappelkroketjes, gestoofde peertjes in een wijnsaus, en appeltjes in warme abrikozenconfiture met rozijnen. En als afsluiting, waar iedereen zich op verheugt, de fameuze mousse au chocolat.
Maar ook is het een traditie dat ik elk jaar met mijn broer Jos de Fietselfstedentocht fiets. Op eerste Pinksterdag komen we dan aan in Bolsward, eten een frietje bij Miedema en gaan op tijd naar bed in een tentje op de Elfstedencamping (de voetbalvelden). Na een veelal onrustige en korte nacht trappen we dan op Pinkstermaandag 235 kilometer weg. En binnen deze traditie is het een smakelijk gebruik dat we dan in Dokkum neerstrijken op een terrasje en ons, om de innerlijke mens te versterken, te goed doen aan koffie en appelgebak met slagroom.
En dat herhalen we dan nog eens in keer in Oudemirdum. En op onze trouwdag gaan Susanne en ik altijd een of meerdere dagen op pad. De taakverdeling is al jaren zo dat ik alles organiseer en dat Susanne alleen de koffers hoeft te pakken en op het afgesproken tijdstip klaar staat voor het vertrek. In de afgelopen jaren heeft ons dat gebracht in Luik, Den Haag, Zutphen, Düsseldorf, Deventer, Gouda, Reims, om maar eens wat plaatsen te noemen. En deze traditie hopen we samen nog lang voort te zetten.
En zo is de intocht van Sinterklaas een van de tradities die de tand des tijds nog steeds weet te overleven. Gelukkig maar, want zeker in periodes dat er veel lijkt te veranderen (en dat is nu toch wel het geval), hechten mensen aan tradities. Die bieden comfort, namelijk de geruststellende gedachte dat niet alles verandert. Tradities zijn het warme mandje bij de kachel waarin ons ongemak zo af en toe een lekker plekje heeft. Even lekker de oogjes dicht.
Ik begin met het schrijven van deze column als we een roerige week, met groot en klein leed, achter de rug hebben: Donald Trump wint de verkiezingen in US, Feyenoord verliest van RB Salzburg, in Amsterdam is een uitbarsting van Jodenhaat, en in Duitsland klapt de coalitie en zal wel een ruk naar rechts maken.
Naast alle narigheid op deze wereld zijn er ook nog leuke dingen: In ons prachtig dorpje hangt de kerstverlichting inmiddels weer in de bomen; dat maakt deze gure dagen weer wat aangenamer. Dank je wel Niek van Deuzen! En ook arriveert de Goedheiligman (op moment van schrijven van deze column) binnenkort weer samen met zijn -ik noem ze maar even helpers- in Nederland. Hopelijk dat dit evenement, deze traditie, ondanks alle gedoe rondom de “helpers” nog jarenlang blijft bestaan.
