Nu het nieuwe seizoen de elfde van de elfde gestart is, de nieuwe Hoogheid al door de prinsekemissie gekozen is en we nog slechts een paar evenementen te gaan hebben als trio mogen wij terugkijken op een onvergetelijke ervaring. Ik gun iedere vastelaovesvierder het om Vastelaovend een keertje op deze manier te mogen meemaken. Want het is onbeschrijflijk wat er op je afkomt in een dorp waar onze Vastelaovend nog zo leeft als in Reuver. Volgend jaar een tandje minder, helemaal niet erg, weer even lekker je eigen ding doen. En af en toe zal ik glimlachend kijken naar de twee nieuwe adjudanten die precies hetzelfde als ons meemaken en in half Engels denken: Vastelaovend, alaaf you!
Dan ineens de vraag of we meedoen aan de liedjesavond. Of ja, vraag, eigenlijk een mededeling dat onze deelname gewenst was. Na onze uitvoering van ‘ut Puumelke’ dachten we dat men wel beter wist… Met de insteek: Vierde plaats is de echte winnaar, dan hoef je niet overal te gaan zingen, deden we mee met de liedjesavond en werden inderdaad… Tweede, een aantal keren ons liedje ‘Gisteraovend gans vergaete’ gaan zingen dus. Van de andere kant zijn we dit seizoen toch al overal bij, dus als we de mensen hun trommelvliezen dan ook nog tweeënhalve minuut moeten beschadigen, pikken we dat ook maar even mee. Ook mochten we naar een heuse studio om ons nummer op te nemen. Vooraf riep ik nog: Je kan van een ezel geen renpaard maken, maar ik moet zeggen dat met de nodige nabewerking het best op een circuspony is komen te lijken. Leuk om dit als niet-muzikant ook eens een keertje te doen.
En toen we op aswoensdag traditiegetrouw een assekruisje hadden gehaald, een harinkje gesjelt en de laatste munten op hebben gemaakt, zijn we in een enorm gat gestort, stilte na de storm zogezegd. Ik durf gerust te zeggen dat ik nog nooit zo moe ben geweest, en Tom en Willem zullen dat kunnen be-amen. De eerste paar dagen hebben we alleen maar in bed gelegen en op de bank… ook geslapen. Het heeft toch enkele weken geduurd, voordat we een beetje bekomen waren van dit immense avontuur. Alle kaartjes, cadeaus en andere felicitaties eens rustig door kunnen werken, want hier waren we nog niet eens aan toegekomen.
En dan gaat het normale leven weer gewoon verder, alsof er niks gebeurt is. Werken, hobby’s, familie, vrienden. Af en toe nog een activiteit zoals een receptie of Halfvastenzingen, waar we onze gouden keeltjes hebben mogen laten horen, maar verder vooral foto’s en filmpjes terugkijken, herinneringen ophalen en wat vieze praat op de diverse appgroepen.
Deel deze pagina:
Dit zie je terug in het hoogtepunt van de Vastelaovend: De optochten. Zondags de kinderen die hun mooiste creaties, liedjes en dansjes tonend en op maandag de grote optocht. Wat een geweldige groepen, wagens, gezelschappen en andere deelnemers hebben we mogen aanschouwen. Deden we voorheen altijd zelf mee, dit jaar hadden we de eer om de optocht af te sluiten op de Prinsenwagen. En toen we bij het Vloot de bocht om draaiden en langs beide kanten van de Rijksweg de mensenmassa’s zagen staan, liepen ons de rillingen over het lijf. En toen de wagen onder een stralend zonnetje (Danke Oscar) de bomvolle markt op draaide, hebben we ons toch even in de arm geknepen om te kijken of we niet droomden. Een kippenvelmoment. En wat een geweldig feest barstte er na de prijsuitreiking nog los ‘oppe Merret’. Trots zijn wij op ‘os Dörp’ en hun inwoners.
Na de Boerebroelof op dinsdag met een geweldig Boerengezelschap, stonden we om klokslag twaalf uur op het balkon van het oude Raadhuis met de Windjbuujel in onze handen. En wederom weer heel Vastelaovendlievend Ruiver verzameld op de aaje Merret, wat een geweldig gezicht! Het leek wel of tweeënhalve week om was gevlogen en menig traantje heeft er gevloeid toen we Vastelaovend 2024 af hebben gesloten.
De zaterdag van het prinsenbal leek wel een week te duren, maar toen het grote moment er eenmaal was, hebben Tom, Willem en ik twee en een halve week lang boven Reuver gezweefd. Het is met geen pen te beschrijven wat er allemaal op je afkomt. Nuchter gezien planten ze een Ruivers jungske een muts met veren op zijn hoofd en ineens loopt het hele dorp erachteraan, maar in werkelijkheid kom je in een golfslagbad van feest, warmte en saamhorigheid terecht. Van huisbezoeken bij allerlei mensen, podcasts inspreken bij Puik, foto’s maken met alle andere prinsen in Venlo, even rustig koffie drinken bij de Huiberg, een bomvol programma wachtte op ons. Van begin tot eind tot in de puntjes geregeld.
Had ik voorheen vaak commentaar op de raad van elf : Bietje klappe, bietje zoepe, dit neem ik met een diepe buiging terug. Die regelen achter de schermen veel meer dan de gemiddelde Reuvernaar weet, ze rennen zich letterlijk de benen onder het lijf uit voor ‘ozze Ruiverse Vastelaovend’. Maar zonder de vierders sta je ook maar wat in je mooie smoking te kijken. En wat dat betreft mogen we ons in Reuver gelukkig prijzen met een grote groep mensen die het Vastelaovesblood door hun aderen hebben stromen, van jong tot oud. Van mensen die pakjes naaien, joekskapellen, wagenbouwers, schminckers, ieder op zijn eigen manier.
Wat in september 2023 begon als een avondje trouwfoto’s kijken, veranderde door de grote vraag in een spectaculaire achtbaan die Vastelaovend 2024 heet. Allereerst het grootste geheim van het dorp proberen te bewaren tot aan het prinsebal, dit viel al helemaal niet mee, aangezien onze halve vriendengroep in de raad van elf zit. Die hebben ons het leven behoorlijk zuur gemaakt en met een broer in het bestuur van de carnavalsvereniging, heb ik nog nooit een Kerstdiner meegemaakt waarbij ik zo op mijn tong heb moeten bijten. In het geheim allerhande dingen moeten regelen, pakken passen, foto’s maken vergaderen met de prinsekemissie, retespannend allemaal.
Waar in heel Nederland weer duizenden kinderen af aan het tellen zijn naar pakjesavond, is voor mij het heerlijk avondje al geweest. Een heel aantal zelfs. De elfde van de elfde is namelijk het Vastelaovesseizoen weer geopend. Andere jaren was ik al een behoorlijk fanatieke Vastelaovesvierder te noemen, maar dit jaar heb ik hem vanuit een heel andere kant mee mogen maken. Voor mij in de ultieme vorm, als adjudant van een van mijn beste vrienden.
Deel deze pagina:
Nu het nieuwe seizoen de elfde van de elfde gestart is, de nieuwe Hoogheid al door de prinsekemissie gekozen is en we nog slechts een paar evenementen te gaan hebben als trio mogen wij terugkijken op een onvergetelijke ervaring. Ik gun iedere vastelaovesvierder het om Vastelaovend een keertje op deze manier te mogen meemaken. Want het is onbeschrijflijk wat er op je afkomt in een dorp waar onze Vastelaovend nog zo leeft als in Reuver. Volgend jaar een tandje minder, helemaal niet erg, weer even lekker je eigen ding doen. En af en toe zal ik glimlachend kijken naar de twee nieuwe adjudanten die precies hetzelfde als ons meemaken en in half Engels denken: Vastelaovend, alaaf you!
Dan ineens de vraag of we meedoen aan de liedjesavond. Of ja, vraag, eigenlijk een mededeling dat onze deelname gewenst was. Na onze uitvoering van ‘ut Puumelke’ dachten we dat men wel beter wist… Met de insteek: Vierde plaats is de echte winnaar, dan hoef je niet overal te gaan zingen, deden we mee met de liedjesavond en werden inderdaad… Tweede, een aantal keren ons liedje ‘Gisteraovend gans vergaete’ gaan zingen dus. Van de andere kant zijn we dit seizoen toch al overal bij, dus als we de mensen hun trommelvliezen dan ook nog tweeënhalve minuut moeten beschadigen, pikken we dat ook maar even mee. Ook mochten we naar een heuse studio om ons nummer op te nemen. Vooraf riep ik nog: Je kan van een ezel geen renpaard maken, maar ik moet zeggen dat met de nodige nabewerking het best op een circuspony is komen te lijken. Leuk om dit als niet-muzikant ook eens een keertje te doen.
En toen we op aswoensdag traditiegetrouw een assekruisje hadden gehaald, een harinkje gesjelt en de laatste munten op hebben gemaakt, zijn we in een enorm gat gestort, stilte na de storm zogezegd. Ik durf gerust te zeggen dat ik nog nooit zo moe ben geweest, en Tom en Willem zullen dat kunnen be-amen. De eerste paar dagen hebben we alleen maar in bed gelegen en op de bank… ook geslapen. Het heeft toch enkele weken geduurd, voordat we een beetje bekomen waren van dit immense avontuur. Alle kaartjes, cadeaus en andere felicitaties eens rustig door kunnen werken, want hier waren we nog niet eens aan toegekomen.
En dan gaat het normale leven weer gewoon verder, alsof er niks gebeurt is. Werken, hobby’s, familie, vrienden. Af en toe nog een activiteit zoals een receptie of Halfvastenzingen, waar we onze gouden keeltjes hebben mogen laten horen, maar verder vooral foto’s en filmpjes terugkijken, herinneringen ophalen en wat vieze praat op de diverse appgroepen.
De zaterdag van het prinsenbal leek wel een week te duren, maar toen het grote moment er eenmaal was, hebben Tom, Willem en ik twee en een halve week lang boven Reuver gezweefd. Het is met geen pen te beschrijven wat er allemaal op je afkomt. Nuchter gezien planten ze een Ruivers jungske een muts met veren op zijn hoofd en ineens loopt het hele dorp erachteraan, maar in werkelijkheid kom je in een golfslagbad van feest, warmte en saamhorigheid terecht. Van huisbezoeken bij allerlei mensen, podcasts inspreken bij Puik, foto’s maken met alle andere prinsen in Venlo, even rustig koffie drinken bij de Huiberg, een bomvol programma wachtte op ons. Van begin tot eind tot in de puntjes geregeld.
Had ik voorheen vaak commentaar op de raad van elf : Bietje klappe, bietje zoepe, dit neem ik met een diepe buiging terug. Die regelen achter de schermen veel meer dan de gemiddelde Reuvernaar weet, ze rennen zich letterlijk de benen onder het lijf uit voor ‘ozze Ruiverse Vastelaovend’. Maar zonder de vierders sta je ook maar wat in je mooie smoking te kijken. En wat dat betreft mogen we ons in Reuver gelukkig prijzen met een grote groep mensen die het Vastelaovesblood door hun aderen hebben stromen, van jong tot oud. Van mensen die pakjes naaien, joekskapellen, wagenbouwers, schminckers, ieder op zijn eigen manier.
Dit zie je terug in het hoogtepunt van de Vastelaovend: De optochten. Zondags de kinderen die hun mooiste creaties, liedjes en dansjes tonend en op maandag de grote optocht. Wat een geweldige groepen, wagens, gezelschappen en andere deelnemers hebben we mogen aanschouwen. Deden we voorheen altijd zelf mee, dit jaar hadden we de eer om de optocht af te sluiten op de Prinsenwagen. En toen we bij het Vloot de bocht om draaiden en langs beide kanten van de Rijksweg de mensenmassa’s zagen staan, liepen ons de rillingen over het lijf. En toen de wagen onder een stralend zonnetje (Danke Oscar) de bomvolle markt op draaide, hebben we ons toch even in de arm geknepen om te kijken of we niet droomden. Een kippenvelmoment. En wat een geweldig feest barstte er na de prijsuitreiking nog los ‘oppe Merret’. Trots zijn wij op ‘os Dörp’ en hun inwoners.
Na de Boerebroelof op dinsdag met een geweldig Boerengezelschap, stonden we om klokslag twaalf uur op het balkon van het oude Raadhuis met de Windjbuujel in onze handen. En wederom weer heel Vastelaovendlievend Ruiver verzameld op de aaje Merret, wat een geweldig gezicht! Het leek wel of tweeënhalve week om was gevlogen en menig traantje heeft er gevloeid toen we Vastelaovend 2024 af hebben gesloten.
Wat in september 2023 begon als een avondje trouwfoto’s kijken, veranderde door de grote vraag in een spectaculaire achtbaan die Vastelaovend 2024 heet. Allereerst het grootste geheim van het dorp proberen te bewaren tot aan het prinsebal, dit viel al helemaal niet mee, aangezien onze halve vriendengroep in de raad van elf zit. Die hebben ons het leven behoorlijk zuur gemaakt en met een broer in het bestuur van de carnavalsvereniging, heb ik nog nooit een Kerstdiner meegemaakt waarbij ik zo op mijn tong heb moeten bijten. In het geheim allerhande dingen moeten regelen, pakken passen, foto’s maken vergaderen met de prinsekemissie, retespannend allemaal.
Waar in heel Nederland weer duizenden kinderen af aan het tellen zijn naar pakjesavond, is voor mij het heerlijk avondje al geweest. Een heel aantal zelfs. De elfde van de elfde is namelijk het Vastelaovesseizoen weer geopend. Andere jaren was ik al een behoorlijk fanatieke Vastelaovesvierder te noemen, maar dit jaar heb ik hem vanuit een heel andere kant mee mogen maken. Voor mij in de ultieme vorm, als adjudant van een van mijn beste vrienden.
